Денес е Меѓународниот ден против насилството врз сексуалните работнички и работници. Во некое друго време денес традиционално ќе бевме на Маршот на црвениот чадор, но иако сме оневозможени да го одбележиме денот на тој начин, тоа не смее да го засени овој ден и фактот дека сексуалните работници се едни од најпогодените групи граѓани од здравствената криза, а државата не ги препознава како такви. Ризиците, предизвиците и секојдневието на сексуалните работнички оваа година ви ги доближуваме преку разговор со сексуалната работничка Мими.

Како изгледа животот на една сексуална работничка во време на здравствена криза?

Животот на една сексуална работничка/ик во време на здраствена криза не изгледа многу поразлично од друг граѓанин, во аспекст на здравствена заштита и превенција од КОВИД 19. Но сепак, од друга страна е многу поризичен во профосионален аспект. Некогаш условите на некои од сексуалните работнички ги ставаат во безизлезна ситуација и не можат да бираат, па го ризикуваат нивното здравје, а и здравјето на своите блиски за да заработат.

На кои ризици се изложени сексуалните работнички генерално, а особено овој период?

Ризици со кои се соочуваме најчесто се стигмата и дискриминацијата, од институците, но и од општата популација. Потоа, тука е и насилството врз сексуалните работнички/ци кое за време на кризата драстично се зголеми. Кризата нè втурна во сиромаштија и во сериозни ризици по нашето здравје,  додека не добиваме никаква поддршка од институциите со цел да се намалат негативните последици од кризата по нашата благосостојба.

Изложеноста на насилство во оваа работа отсекогаш постоела, но како што кажуваш, сега ризикот е зголемен. Зошто е тоа така, и колку сексуалните работнички го пријавуваат насилството? Дали се случува двојна виктимизација во полициските станици?

Според истражувањето кое го спроведе СТАР со околу 50 сексуални работнички/ци на оваа прашање одговори беа зголеменатата сиромаштија, раздразливоста меѓу луѓето, стравот од пренесување на вирусот, тоа што институциите се насочија кон КОВИД-19, а притоа ги занемарија другите потреби на граѓаните. Тоа беше како “ослободување” за насилниците. Нашата заедница нема доверба во институциите, па пријавувањето е многу ниско, баш поради двојната виктимизација што се случува во полициска станица. Самите жртви стануват жртви по втор пат, на системот за заштита.

Јас лично имав случај каде со другарка отидовме да пријавиме насилство врз неа, но полицаецот на пријавница освен психичко насилство, применуваше и физички насилство. За среќа, случајот стигна до суд, благодарение на сите инволвирани и доби позитивна разрешница, односно полицаецот беше обвинет.

Тоа е уште еден показател и апел до сите граѓани не само до сексуалните рабоници дека насилството треба да го пријавуваме и покрај недовербата и непрофесионалноста на институциите. Кога нè има во поголем број, тогаш притисокот е поголем.

Претпоставувам дека еден од поголемите предизвици за вас оваа година е губење на клиенти. Како се снаоѓаш ти во тој поглед?

Да, периодов нашата професија претрпе многу загуба. Мене од огромна корист ми е тоа што имам хонорарна работа, па се потпирам на тие примања кои ги имам. Во поглед на сексуалната работа, работам повремено и најчесто со мал број на луѓе со кои веќе се знаеме подолго и имаме створено меѓусебна доверба, сè со цел да не се доведам во здравствен ризик од КОВИД 19.

Според тебе, дали состојбата со правата на сексуалните работнички и работници драстично и брзо би се променила доколку сте дел од системот на социјална и здравствена заштита или и во тој случај ќе треба да помине доста време за да ги почувствувате бенефитите?

Доколку од „утре“ бидеме дел од тој систем, со оглед на праксата која ја имаме видено во изминатите години како нашите институци не ги почитуват ниту постоечките закони и мерки, ниту пресудите на ЕСЧП, односно вработените си ги применуват нивните лични ставови на нивните рабнотни места, јас не сум некој оптимист дека состојбата драстично би се променила. Најпрво треба да се воведе сеопфатна пракса во институциите за исклучување на нивните лични ставови на работните места.

Претпоставувам дека стигмата поврзана со вршење на оваа професија е огромна…Дали гледаш некаква промена кон подобро, особено со оглед на тоа што сега постои СТАР – организација посветена исклучиво на борба за правата на сексуалните работнички и работници?

Стигмата и дискриминацијата ќе продолжат да постојат, а низ годините предизвикувале и фатални последици по животот на сексуалните работнчки/ци. Но, со зголемувањето на активизмот на организациите кои се бораат за нашите права има видливи промени. Се имаме померено од мртва точка. Како пример ќе ја дадам Декларацијата за приоритетно донесување на “Законот за спречување и заштита од дискриминација“ исто така Декалрицијата насловена “Законот за зддравствена заштита да ги препознае граѓанските организации како даватели на здравствена заштита од посебно значење за јавното здрацје“. Овие декларации беа поддржани и потпишани од 17 партии, така да, промени се случуваат, а се надеваме во најбрз можен рок да издејствуваме и декриминилизација.

Потоа, подигaње на свеста на опшата популација е една од клучните работи за намалување на стигмата, a тоа значи прифаќање на сексуалната работа како работа. Со нашата работа ниту загрозуваме некого, ниту наштетуваме на општеството. Колку побргу тоа го сфатиме сите, толку полесно би било за сите нас.

Каква е иднината на сексуалната работа доколку продолжи ваквиот начин на живот кој подразбира внимателност, дистанца и редуцирани сексуални односи?

Моменталната ситуација не ветува. Доколку продолжат сите мерки на претпазливот и пандемијата продолжи да демнее, сексуалните работници/чки како една од најзагрозените групи на граѓани може буквално да останат на улица. Веќе има и такви случаи, лица од заедницата избркани од работа поради пандемијата, исклучени од здравствено осигурување, го напуштиле живеалиштето бидејќи не можеле да плаќаат кирија. Доколку државата продолжи да нè исклучува од помошните мерки, свесно нè втурнува во сиромаштија!

Голем број на луѓе имаат грешна перцепција дека сексуалната работа не може да биде личен избор. Што би им порачала на оние кои размислуваат на овој начин?

Најчесто сексуалната работа (нудење на сексуални услуги, ескорт придружби, стриптиз танци) е доброволна работа. Наметнувањето на трговија со луѓе на доброволната сексуална работа е само начин да се оправда нечиј став за неприфаќање на сексуалната работа како професија.

Со оглед на тоа што овогодинешниот марш на 17 декември по повод Меѓународниот ден против насислтвото врз сексуалните рабонички не може да се одржи, како планирате да го одбележите денот?

По повод 17-ти Декември подготвивме кампања насловена НИЕ. Со оглед на ситуацијата, а свесни и загрижени за нашето здравије и здравјето на нашите сограѓани, една активистка/ сексулана работничка во придружба на 3 девојки, сексуални работнички, ќе одржи прес за медумите. Воедно организиравме одличен перформанс “Red light destrict” кој ќе се одржи на 17-ти Декември на излозите на Универзална сала со почеток во 18ч. Истиот ќе биде прикажан онлајн на страните на СТАР – Првиот колектив на сексуални работници на Балканот, ХОПС Опции за здрав живот и Коалиција Маргини.