Skip to content
  • За нас
  • Контакт
Menu
  • За нас
  • Контакт
Facebook-f Instagram
  • ФЕМ 101
  • ПЛОШТАД
  • КУЛТУРА
  • МОЕ ТЕЛО
  • КВИР
  • ДИЈАЛОЗИ
  • MЕДУЗА TV
Menu
  • ФЕМ 101
  • ПЛОШТАД
  • КУЛТУРА
  • МОЕ ТЕЛО
  • КВИР
  • ДИЈАЛОЗИ
  • MЕДУЗА TV
Search
Close
  • ПЛОШТАД, ФЕМ 101
Писма од Украина (прв дел)
Ги споделуваме написите од дневниците на неколку девојки и жени од Украина, од првите денови на руската инвазија.

КСЕНИЈА 

студентка по медицина, 20 год.

Днепар, Украина

Моите белешки од војната

 

Почнав да се спремам за војната уште многу пред да започне, но не се брзав. Не се сеќавам на многу, освен на неколкуте дена „пред“ [војната].

Една ноќ се разбудив во 04:40 наутро зашто слушнав тресок од надвор. Мислев дека се работи за експлозија бидејќи на неколку автомобили на улицата им се активираа алармните системи. Ги грабнав моите стаорци, ја скрив првата верзија на мојата „торба за итни случаи“ во две кутии од локалната Нова Пошта, ги разбудив сите и седнав на излезот, далеку од прозорците.

22 февруари (2 дена пред војната)

Мојата анксиозност растеше. Почнав активно да барам продавници каде што ќе можам да купам нешто повеќе од јаже и суво гориво. Разлистав стотина веб-страници и продавници на Инстаграм во потрага по пренослива соларна батерија, трансформатор, кремен, пламеник и боци со гас.

Проблемот беше во тоа што апсолутно секаде го добив одговорот „производот не е на залиха“. Никаде немаше кремен. Ми требаа работиве за да издржиме малку подолго во случај на окупација. Потоа седнав, повторно ги изгледав советите за преживување и повторив како се дава прва помош.

23 февруари (еден ден пред војната)

Утрото купив носач за стаорци. Моите стаорци не се согласуваат. Морав да размислам како да направам две прегради во еден носач и да сфатам како да закачам чинии за вода. „Во случај на евакуација, ни треба само неопходното што не зазема многу простор“.

Попладнето отидовме да ја видиме тетка ми Таја и да направиме пикник. Мајка ми сакаше да остане до подоцна, но јас чувствував некаков немир. Инсистирав да заминам порано за да испазарам во Аурора (локалната продавница во која се наоѓаат евтини работи).

Стигнавме половина час пред затворање и успеавме да купиме кабаници, прибори за прва помош, јажиња, запалки и еден куп други работи. Во супермаркетот наполнивме две колички, во случај да не можеме да се евакуираме и градот во одреден момент да биде под окупација. Сè уште се сеќавам дека имавме 5 лименки храна, по 3 пакувања од секој вид житарки, сол, путер, крекери (ако нема начин да се подготви топла храна), колачиња, протеински барови и чоколадо.

Инсистирав да го провериме куферчето за итни случаи уште еднаш.

Моите стаорци беа немирни. Нешто ги плашеше нив, а и мене. Не можев да заспијам од вознемиреност. Стаорците испуштаа звуци. Тоа дополнително ме држеше будна до 2 часот наутро. Се разбудив во 03:00 со желба за McMuffin. Во локалниот McDonald’s го има од 4 наутро до 11 часот. Си помислив: „Треба да чекам саат време за да го нарачам преку Glovo…“ (колку наивно од мене).

24 февруари (ВОЈНА)

Во 05:00 часот мајка ми влета во собата облеана во солзи и ги изговори зборовите: „Нè бомбардираат, војната започна“.

Сè уште делумно будна, не можев да разберам што зборува сè додека не слушнав масивна експлозија неколку секунди подоцна… Боже, колку страшно се осети. Експлозивниот бран предизвика вибрација која помина низ целото мое тело така што срцето ме болеше, но никогаш не помислив дека може да боли од ужас!

Силниот тресок со кој се разбудив пред неколку недели не беше „ништо“ во споредба со таа експлозија. Почна да ме фаќа паника, но успеав да се сталожам.

Додека му се јавував на тато да се консултираме за следниот чекор, ги скрив стаорците во нивниот носач и се облеков. Татко ми ми крена со неговиот сонлив глас како што си замислував. Ми рече дека е до моето анксиозно растројство и тоа ме прави да се чувствувам така. Ми рече да земам седатив и да се вратам в кревет. Но потоа слушна нова експлозија, рече дека ќе се јави штом има повеќе информации и ја спушти слушалката. Се јави минута подоцна, ни рече да се спакуваме и да се скриеме во ходникот блиску до носечкиот ѕид.

Повторно, како резултат на мојата параноја, бевме опремени. Никој не ме сфаќаше сериозно додека купував намирници и се подготвував за војната „која никогаш нема да се случи“ но која нè разбуди тоа утро.

На ТВ немаше ништо, сирените не се огласија. Но сите слушнавме и експлозивните бранови ја погодија земјата.

Си дојдов малку на себе и отворив Инстаграм. Моите пријатели ширум земјата ги спомнуваа експлозиите и паничеа на своите сториња. Немаа појма што да прават. Им пишав порака на сите оние со кои сум престанала да комуницирам пред неколку години поради некаква расправија. Луѓето со кои не се согласував ме прашуваа дали ми треба помош. Едни пријатели од Русија ме прашаа што се случува кога ми вратија на пораките. Уште една војна! Новата војна (старата започна пред осум години).

Поради мојот „воен делириум“ имавме храна, вода и лекови, ни фалеше уште кеш. Како можев да не помислам на тоа порано. Како можев да направам таков пропуст! Глупава, требаше подобро да испланирам! Пред првиот банкомат стоевме час и 27 минути. Немаше пари (глупача!). Пред вториот банкомат чекавме во редица 2 часа и 14 минути (кога сум под стрес, меморирам бројки и точно време). Успеав да извадам само 4,000 УАХ (120 евра). Во тој момент, сите продавници примаа исклучиво кеш.

„Нема да преживееме со 4,000 ако примаат само кеш. Како не ми текна на ова порано?!“

Ги запечативме сите прозорци со селотејп и картон. Наместивме побезбеден простор во една од собите. Татко ми, сестра ми Катја и децата од останатиот дел од семејството требаше да дојдат кај нас за да бидат побезбедни.

Тато рече дека ќе дојде изутрина. Мајка ми и мојот помлад брат Лиоша решија наизменично да спијат во иста соба за да не ја пропуштат сирената. Иако исцрпена, не можев да заспијам до 5 часот наутро. „Ден без сон, сигурна сум дека ќе се врати да ме прогонува“.

П.С. На 25 февруари, студентите по медицина (вклучувајќи ме и мене) беа регрутирани во медицинскиот резерват и распоредени по болници во случај на голем број ранети. Беше на волонтерска база. Бевме прашани дали имаме некаква преференца за медицинските установи во кои требаше да нè назначат. Јас волонтирав.

9 март 

Не можам да спијам затоа што сонувам за војна, смрт, гранатирање, обиди да се скријам и да бегам.

Сепак, мислам дека не доживувам никакви манифестации на анксиозност и опсесивно-компулсивни нарушувања. Под стрес сум, но во рамките на нормалата. Не е оној тип на анксиозност што ме прогонува цел живот. Војната покажа дека „пријателите“ од Русија навистина сакаат да ме видат мртва, а оние Украинци кои речиси ги сметав за непријатели се спремни да истрчаат и да ми помогнат овде и веднаш!

15 март

„2 наутро. Читам книга”.

Наеднаш слушнав многу силен звук. Ја фрлив книгата и почнав да врескам за сите да станат (бев толку исплашена што го губев паметот). Бучавата беше толку силна што ми пукнаа ушите. Сите истрчавме кон нашето засолниште во ходникот. Мајка ми штотуку се разбуди и мислеше дека ме фатила паника за ништо, но следеше голема експлозија. Сите молчеа.

Страшна бучава, експлозија, но не слушнавме сирена… Беше толку чудно. Во теорија, прво оди сирената, а потоа следат експлозии и секакви звуци.

Бев преплашена. Нема зборови што можат да го опишат тој страв.

Моите мисли во тие секунди беа: „Каква е оваа бучава? Дали вака започнува паничен напад? Не, звукот е премногу реален за да биде паничен напад. Боже, зошто е толку гласно?! Дали е тоа ракета? Зошто е толку гласно?! Каде е сирената за воздушен напад? Ксенија, ти пукнаа ушите! Треба да ја отвориш устата за да не ти пукнат тапанчињата!“

Бев толку преплашена дека нема да имам време да го разбудам моето семејство пред „експлозијата“ и тоа ќе ги чини живот.

Една минута подоцна добив известување. „Авиони. Сите, одете во засолништата. Предупредување за воздушен напад“

Мајка ми рече: „Не се сеќавам зошто се разбудив, но дефинитивно не беше вревата надвор… ти врескаше“ и таа не беше помалку исплашена од мене.

Станав свесна за стравот дека нешто ќе ти влезе низ прозорецот (звучеше како ракетата да е над нас) таа вечер. Природно е да се плашам, но се срамам затоа што се плашам. Тоа што се случува тука не е ништо во споредба со Мариупол и други места.

Се прашувам: „Како можам да се плашам и да плачам кога сум безбедна?“. Сè уште немам одговор на тоа.

 

АНА

психијатар, 26 год.

Днепар, Украина

 

21, тоа отсекогаш ми беше омилен број.

Дури и среќен број.

Но, дефинитивно не и денес – на дваесет и првиот ден од војната.

Во болницата Мечников, местото каде што работам, продолжуваат да пристигнуваат ранети лица. Тоа е голема институција. Секој ден има сè повеќе ранети.

Рецепцијата ти создава вртоглавица: безброј лица, имиња, лични приказни, повторно лица.

Во меѓувреме, голем дел од работата се одвива, без сомнение, во хируршките и трауматолошките одделенија, а психијатрите се покажаа дека се попотребни од кога било. Можете да ги лекувате скршените коски, да ги собирате нивните исечени парчиња и да ги зашивате ткивата, но истите тие работи се случуваат и во нивните глави, дури и ако тоа не можете да го видите.

За време на мојата смена, одам во собата за итни случаи.

Во собата има една жена која имала трауматски ампутации на двата долни екстремитети во гранатирањето во Енерходар. Тоа се случи на првиот ден од војната. Таа седи на каучот и му плаче некому преку телефон. Не можам да ѝ ги видам нозете од под јакната фрлена преку нејзините трупци. Таа вели: „Веќе немам дом. Немам каде да се вратам. Ме префрлаат од една во друга болница…“ Таа воопшто не ги спомнува нејзините нозе. Трауматологот кој ѝ става завој, внимателно прашува: „Дали уште ви се вкочанети прстите на нозете?“. Гласот на жената трепери кога вели „Да“.

Секој ден има сè повеќе борци, кои до вчера стоеле во одбрана на секој од нас, а веќе денес ги собираат своите делови во болницата.

Во едно од одделенијата гледам двајца мажи. Разговараат како да се роднини.

Едниот од нив има одвај 20. Сè уште не ја изгубил борбеноста и вербата во посветла иднина. Отворено се насмевнува и прави лоши шеги. Ептен дрдори и многу се смее. „Само што“, вели тој, „не можам да спијам. Како да сум уште таму. Синоќа скокнав на креветот да се скријам во ровот, но не можев да се поместам, гледаш“ и ги покажува нозете во завој.

Неговиот цимер е постар. Овој човек веќе има жена и ќерка. Во Мариупол… Зборува тивко, понекогаш речиси шепотејќи. Гледа некаде на страна, само повремено ги среќава моите очи.

„Посакувам само моите блиски да можат да си заминат. Денес конечно успеав да ѝ се јавам на сопругата“. Потоа: „Која е поентата на нашиот разговор? Не ме проверуваш само за да обележиш во твојот дневник?” Не се чувствувам навредена. Разбирливо е.

Во неговите очи гледам едвај забележлива искра кога останувам со нив во одделението. Почнува да се отвора повеќе во разговорот и да го споделува сопственото искуство. Ме прашува: „Зошто реши да станеш психијатар?“.

„Богојавление“ одговарам, а тој замислено се насмевнува.

Пред да заминам, првиот војник ме прашува дали може да црта. “Левак?” Погледнувам кон неговата скршена десна рака. „Не, но барем ќе чкрткам. Досадно е тука“.

Луѓето се борат таму негде за ние да можеме да живееме. Ние се бориме тука за да им го вратиме здравјето. Чувствувам како да пукам од гордост за нашиот народ, а срцето ме боли. Уште колку ли вакви приказни има?

Добиваме толку многу повици од оние кои не можат да дојдат во болница. Некои имаат панични напади и анксиозност. Оние кои се веќе тука бараат да им се смени медицински третман. Некои од нив се борат со акутни состојби. Се трудиме да бидеме во контакт со оние кои не можат да дојдат во болница. Иако одделот е сè уште затворен, нашите специјалисти нудат психијатриска и психолошка помош на лице место и на далечина.

Ние веруваме во нашата победа. Нашиот народ нема да се скрши ниту да ја изгуби оваа војна. „Сè ќе биде Украина!“*

* така велиме деновиве наместо „Сè ќе биде добро“

НАПИШАНО ОД:
  • Тимот на Медуза
  • April 15, 2022
  • ФЕМ 101
Камала Харис не е феминистичка хероина
Потенцијалната победа на Харис можеби би било кршење на стаклениот плафон, но за жал, не би била вистинска феминистичка победа.
  • Од Елена Гаговска
  • КВИР, ФЕМ 101
Џудит Батлер: Отпорот против “родовата идеологија” мора да престане
Родовата теорија не е ниту деструктивна ниту индоктринизирана: таа едноставно бара форма на политичка слобода.
  • Од Лени Фрчкоска
  • МОЕ ТЕЛО, ФЕМ 101
Траума како мојата нема род. Но премногу мажи треба да замислат жена што ја сакаат за да почувствуваат емпатија
Вредноста на жената не треба да зависи од вредноста на некоја туѓа ќерка. Жената не треба да носи лице на нечија ќерка за да биде слушната.
  • Од Лени Фрчкоска
  • КВИР, МОЕ ТЕЛО, ФЕМ 101
Зад секој хомофобичен и трансфобичен напад постои човекова приказна – Oва е мојата
Важно е жртвите на насилство да зборуваат и да пишуваат за своите искуства, доколку се чувствуваат спремни да го напраат тоа, но важно е и нивните пријатели и поддржувачи да им помогнат во процесот на опоравување.
  • Од Тимот на Медуза
  • Од Марко и Елена
  • КУЛТУРА, ФЕМ 101
Како општеството гледа на моќните жени преку приказот на Медуза
Изгуглај било чие име на позната жена, од Ангела Меркел до Ненси Пелози, во склоп со зборот Медуза. За сите нив ќе добиете резултати со фотошопирана слика од нивниот лик како горгона.
  • Од Моника Јамандиловска
  • ФЕМ 101
Протестен марш: Јавна соба е кривично дело
Ве повикуваме на протестен марш оваа среда, 3 февруари, од 14:30 часот, за поддршка на сите жртви на криминалната група Јавна соба
  • Од Тимот на Медуза
  • ДИЈАЛОЗИ, КУЛТУРА, ФЕМ 101
Запознај ја Мави Феникс
Се обидувам да им дозволам на моите феминистички ставови да светат низ секоја песна, секое интервју и воопшто секоја мала работа што ја правам. Време е за сите да застанат против сексизмот кој е насекаде околу нас.
  • Од Калиа Димитрова
  • КУЛТУРА, МОЕ ТЕЛО, ФЕМ 101
Не чепкај традиции!
Има една екстремно шовинистичка традиција за која ретко може да се најде нешто пишано, или помош за како да се справиме со истата - традицијата на повојница/мекици по пристигнување на новороденчето.
  • Од Тимот на Медуза
  • Од Андреа Угриновска
  • МОЕ ТЕЛО, ФЕМ 101
Репродуктивните робови на Америка
Игнорирајте ја религиозната реторика и моралниот став за абортусот. Оваа дебата не е за светоста на животот. Станува збор за корпоративни капиталисти кои очајно имаат потреба од повеќе тела и имаат намера да ги принудат жените да ги произведуваат.
  • Од Лени Фрчкоска
  • МОЕ ТЕЛО, ФЕМ 101
Со свој камен поглава
Кратка приказна за потрагата по здравствен систем во време на пандемија.
  • Од Калиа Димитрова
  • МОЕ ТЕЛО, ФЕМ 101
Mислев дека имам внатрешно крварење и умирам: Приказни за прва менструација
Менструацијата е телесен, приватен и интимен процес, но стигмата, срамот и сиромаштијата се прашања кои мора да се адресираат јавно.
  • Од Калиа Димитрова
  • ПЛОШТАД, ФЕМ 101
Во нашите учебници жените се „невидливиот род“
Во учебниците на просторот на Југославија секогаш побројни биле коњите (на војсководците), отколку жените.
  • Од Тимот на Медуза
  • Од Ивана Хаџиевска
  • МОЕ ТЕЛО, ФЕМ 101
Пандемија во сенка
Не поминаа ни два месеци откако алармот беше вклучен, за веќе да можеме да ги увидиме иницијалните ефекти и фатални последици кои пандемијата односно изолацијата ги има врз жените во нивните домови.
  • Од Бојана Јовановска
  • ДИЈАЛОЗИ, ФЕМ 101
Жените во политиката во ранливи средини:Интервју со Рошика Део
Вистинската солидарност се јавува меѓу жените кои ја формираат заедницата, и тоа жените од кои најмалку ја очекувате. Важно е да се потроши време за градење на солидарност, бидејќи кога жената се кандидира на избори, без разлика дали победува или не, таа и олеснува на следната жена која ќе се појави.
  • Од Сара Миленковска
  • МОЕ ТЕЛО, ФЕМ 101
Женскиот штрајк во Полска продолжува
Протестите во Полска по страшната пресуда на Уставниот суд продолжуваат да се случуваат секојдневно во над 100 места и градови.
  • Од Тимот на Медуза
  • КВИР, ФЕМ 101
Скопје Прајд: Ослободувањето на квир заедницата значи ослободување на целото општество
Неколку дена во годината многу од нас можат да бидат најавтентичните верзии од себе си, но наскоро треба да се вратат кај нивните семејства и заедници каде што никој не знае за клучен дел од нивните животи. Е затоа ни треба Скопје Прајд.
  • Од Елена Гаговска
  • КУЛТУРА, ФЕМ 101
Стварно ли ни требаат машки херои во женска верзија?
Зошто да не правиме нови наративи со сосема нова динамика и заплет, какви до сега не сме виделе? Зошто да не почнеме да си ги градиме визиите за нов подобар свет без атачмент кон стариот?
  • Од Билјана Кочоска
  • Од Билјана Кочоска Танеска
  • ФЕМ 101
„Дали е среќен 8-ми Март?“ – трет марш по повод Меѓународниот ден на жената
Во присуство на стотици учеснички, Маршот за правата на жените започна од паркот Жена Борец каде активистките јавно апелираа за промени кои водат кон вистинско унапредување на статусот на жената во нашето општество.
  • Од Тимот на Медуза
  • КВИР, КУЛТУРА, ФЕМ 101
Најдобрите изложби во САД кои ја прославуваат 50-годишнината од Стоунвол
Од Њујорк до Бостон и Хјустон, подолу се дел од ликовните изложби низ САД кои го слават Stonewall 50.
  • Од Лени Фрчкоска
  • ПЛОШТАД, ФЕМ 101
Писма од Украина (втор дел)
Ги споделуваме написите од дневниците на тројца млади луѓе од Украина, од првите денови на руската инвазија.
  • Од Тимот на Медуза
  • МОЕ ТЕЛО, ФЕМ 101
Аптеки, гинеколози и контрацептиви
Кога решив да го пишувам написов, почнав да барам информации на македонски за контрацептиви и сфатив дека постојат многу малку.
  • Од Елена Гаговска
  • КВИР, ФЕМ 101
Магијата на Скопје Прајд низ фотографии – Прв дел
Оние кои беа знаат, оние кои не беа веројатно слушнаа. Првата Парадата на гордоста во Скопје беше сé што можевме да замислиме и повеќе.
  • Од Тимот на Медуза
  • КУЛТУРА, ФЕМ 101
Сребрениот бран
Да се изразуваме како што се чувствуваме е слобода која најчесто одбираме да не ја прифатиме
  • Од Тимот на Медуза
  • Од Ана Илиева Лара Тасковска Надеж Кристела Нсингоулоу Николоска Емилија Кузмановска
  • КУЛТУРА, ФЕМ 101
Што можеме да научиме за родово базирано насилство од „Squid Game“
За разлика од сите други натреварувачи, Џи-Јонг не учествува во игрите за да преживее, туку за да умре.  
  • Од Елена Гаговска
  • ФЕМ 101
„Јавна соба“ е кривично дело и мора да се санкционира
Најавените законски измени се позитивни, но задоцнети и не се неопходни за да се санкционираат сторителите на „Јавна соба“.
  • Од Тимот на Медуза
  • ДИЈАЛОЗИ, КВИР, КУЛТУРА, ФЕМ 101
Неуспехот во уметностите треба да се охрабрува како интегрален дел од праксата: Интервју со Дарко Алексовски
Моја најчеста креативна одлука е политичкото и колективното да ги прикажувам преку личното и индивидуалното. Делата и проектите секогаш се иницирани од лични приказни кои понатаму ги транскрибирам со помош на визуелни средства и медиуми.
  • Од Калиа Димитрова
  • МОЕ ТЕЛО, ФЕМ 101
Трчаш како девојче!
Од жените се очекува да се плашат. Ги учиме девојчињата да бидат срамежливи, плашливи, внимателни, наместо храбри и љубопитни. Ги учиме дека нивните тела се ранливи и им го всадуваме стравот од повредување со што им ја намалуваме довербата во нивните сопствени тела.
  • Од Бојана Јовановска
  • КУЛТУРА, ПЛОШТАД, ФЕМ 101
Како универзитетската култура ги прикрива злоупотребите на моќта
Сара Ахмед за пријавите од вознемирување и тактиките на замолчување во својата нова книга „Жалба!“.
  • Од Душица Лазова
  • КВИР, МОЕ ТЕЛО, ФЕМ 101
Вирусите не дискриминираат – луѓето да!
Ако COVID-19 нè научи нешто, тоа е дека ниту еден вирус, ниту една болест не дискриминира. Тоа е карактеристика исклучиво на нас, луѓето.
  • Од Тимот на Медуза
  • Од Заедно посилни
  • ФЕМ 101
Од историјата на женското движење: циклуси на изгубено-најдено
Критички предлог [анти-приказ] Susan Faludi, Backlash (New York: Crown, 1991), 552
  • Од Тимот на Медуза
  • Од Ивана Хаџиевска
  • КВИР, МОЕ ТЕЛО, ПЛОШТАД, ФЕМ 101
Каде ни е дома?
Колку сме всушност безбедни во привремените простори за домување.
  • Од Елена Петрова
  • ПЛОШТАД, ФЕМ 101
Премолчувањето на израелскиот колонијализам
Многу мејнстрим весници ги формулираа овие настани како „судир“ или „конфликт“ поради „иселувањата“, со наслови кои придонесуваат кон едно веќе добро познато јазично опкружување.
  • Од Тимот на Медуза
  • КУЛТУРА, МОЕ ТЕЛО, ФЕМ 101
Среќен осми март. Now, strip!
Кон осмомартовската изложба „Соблечени - Женскиот акт како контекст“ и машкиот поглед во уметноста.
  • Од Гала Насева
  • Од Гала Насева
  • ДИЈАЛОЗИ, МОЕ ТЕЛО, ПЛОШТАД, ФЕМ 101
Пејзаж на неименливото: Разговор помеѓу Калиа Димитрова и Билјана Радиноска
Би сакала да ти кажам: „Ја носам својата траума како цвет на реверот или како орден од војната или како свежо налакирани црвени нокти“. Тоа би била добра реплика, но сè уште не е така.
  • Од Калиа Димитрова
  • КВИР, КУЛТУРА, ФЕМ 101
Анусот како критички пункт за ново читање на стварноста одзади
Кон танцовиот перформанс „Силата на С“ од Алексадар Георгиев – Аце.
  • Од Мања Величковска

Момент...

No more pages to load

1 2 … 12 Next »

Категории

ФЕМ 101
КУЛТУРА
МОЕ ТЕЛО
КВИР
ДИЈАЛОЗИ

Корисни линкови

ЗА НАС
КОНТАКТ
БЕСПЛАТНА ПРАВНА ПОМОШ

Copyright © Медуза 2022 | Developed by MASIVA

Scroll to Top
  • ФЕМ 101
  • ПЛОШТАД
  • КУЛТУРА
  • МОЕ ТЕЛО
  • КВИР
  • ДИЈАЛОЗИ
  • ЗБОР
  • ПЕСНА
  • MЕДУЗА TV
  • ЗА НАС
  • КОНТАКТ
Menu
  • ФЕМ 101
  • ПЛОШТАД
  • КУЛТУРА
  • МОЕ ТЕЛО
  • КВИР
  • ДИЈАЛОЗИ
  • ЗБОР
  • ПЕСНА
  • MЕДУЗА TV
  • ЗА НАС
  • КОНТАКТ
Facebook-f Instagram