Без разлика колку е успешна, сакана и влијателна нејзината работа, кога жената автор ќе умре во девет од десет случаи е исфрлена од листите, антологиите, курсевите, додека мажите остануваат… Повеќето литературни дела на жените – како и повеќето дела на жените во која било друга област – од страна на маскулинистичките критичари од обата пола се нарекувани неважни, секундарни; а литературните жанрови и стилови константно се редефинираат со цел жените да се држат на втор план.
(Ursula K. Le Guin)
Парадоксот на библиотеката за кој зборува Вирџинија Вулф – кога жената влегува во библиотека, наместо да се пронајде себеси во цивилизациските придобивки, библиотеката парадоксално засведочува за женската исфрленост и замолченост од светот на писмото и пишаната историја – е присутен и кај нас, посебно кога станува збор за жени-авторки од 19 и 20 век. Историјата на македонската литература бавно се развива (поради долгогодишното турско ропство, подоцна и неможноста за создавање на посебна држава и јазик), односно прескокнува неколку литературни правци (хуманизам, ренесанса, барок, класицизам) и се приклучува на западниот свет (со доцнење од еден век) со Просветителството и Преродбата. Македонскиот книжевен 19 век скромно го одбележуваат неколку имиња на автори: Кирил Пејчиновиќ, Јоаким Крчовски, Теодосиј Синаетски, Ј. Х. Џинот, Димитар и Константин Миладинови, Григор Прличев, Рајко Жинзифов и Кузман Шапкарев. Помеѓу овие имиња, не се сретнува ниту едно име на жена, која на било каков начин допринела во развојот на образованието, културата и општествено-културниот живот во Македонија. Борбата на овие просветители и преродбеници се состоела од тоа да се изборат со асимилаторската политика на соседните земји и да се изборат за сопствен (книжевен/литературен) јазик на кој ќе можат да творат. Нивната борба и заложби, во поголем или помал процент е присутна во македонските антолгии и историја на литература, меѓутоа тоа што недостига во историјата на тој книжевен авторски (машки) свет се имињата на: Славка Динкова, Султана, Евтимица Јанчева, Екатерина и Елена Дукови, М. Хр. Зрнева, кои освен против асимилаторската политика и борбата за свој книжевен јазик – ја воделе борбата и за женската еманципација, право на образование и присуство на жените во книжевниот и образовниот свет.
Вирџинија Вулф е првата современа авторка која пишува за системската исфрленост на жената од симболичкото поле на јазикот. Жената мора да има пари и сопствена соба ако сака да пишува романи. Можеби токму тие привилегии ѝ дозволиле на Славка Динкова јавно да го користи својот глас и нејзиното име да биде присутно во културниот живот на Македонија во 19 век. Меѓутоа, тие „предиспозции“ кои ѝ дозволиле да пишува (иако не пишувала романи) и да зборува јавно, за жал, не го зачувале нејзиното име од заборав.
Славка Динкова е една од првите (ако не и прва) македонски преведувачки од француски и од грчки јазик, една од првите македонски учителки, прва новинарка во Македонија и прва жена која се бори за еманципација на жените во Македонија. Родена е во Солун, во истакнато богато и преродбничко семејство, кое и‘ овозможило уште од најмала возраст да почне да се образува, да го изучува грчкиот јазик, а подоцна и францускиот. Нејзиното семејство ја забележало нејзината желба за учење и знаење, затоа постојано и‘ обезбедувале книги и списанија кои и‘ овозможувале да се запознае со Балканот, Европа и светот. Отсуството на жените во книжевноста, образованието и политичко – општествениот живот, со поддршка од нејзиното семејство, – ќе ја натераат да го отвори Првото македонско женско училиште во Солун во 1866 година, кое било сместено во нејзината семејна куќа.
Тоа женско училиште, подоцна го поттикнало и создавањето на првото македонско женско друштво – Ученољубие. Славка Диноква освен по нејзината образованост, ерудитност и посветеност на темата и проблемот со женското образование, позната е и по нејзините статии кои ги објавувала во тогашните весници.
Проблемот со несериозното доживување и исмевање на литературата создадена од жени, ги натерале едни од најважните писателки од 19 век Мери Ен Еванс и Амантин Лисил Орор Дипен, односно Џорџ Елиот и Жорж Санд, да пишуваат под псевдоними за нивните дела не бидат споредувани со нивната женска (не)талентираност.
Славка Динкова во првата своја објавена статија (1868 година) „За воспитувањето на девојките“, се потпишала како Славка К. Динова и во таа прва статија воопшто не се осврнува кон женското прашање, туку статијата претставува филозофски трактат преку кој ѝ се спротивставува на црквата и нејзината неполезност. Тие нејзини критики кон црквата и црковните лица се доста радикални, меѓутоа таа и самата кажува дека ѝ е должност да ја посочи неученоста, а со тоа и неполезноста на тие отци, со цел нивните наследници да бидат поискусни, пообразовани и пополезни во општеството чии членови се.
Во продолжението на статијата, кое било објавено во следниот број на весникот Македонија, Динкова го отвара прашањето за потребата на образование на жените.
Во нејзината втора статија „За моралното воспитување на момите“ (1868) го разработила митот за нужоста на образование само на мажите. Читањето на Русо и други други филозофи ѝ овозможило во својата статија да ја побие теоријата дека на жените не им е потребно образование, бидејќи тоа ги прави сеумни и високоумни, а на жените им е доволно да знаат да ги гледаат работите во куќата и да му се потчинуваат и угодуваат на мажот. Во статијата зборувала и за тоа кои се најдобрите години за да почне жената да се образува и за полезноста која ќе ја има општеството од образованите жени. Динкова иако пишува за еманципацијата на жената во општеството, во нејзните статии често се сретнуваат и теми кои не се поврзани со женското прашање, преку кои сака да покаже дека има храброст и знаење да стои рамо до рамо со мажите. Затоа пишувала за забраната на македонскот население да пишува на свој мајчин јазик, за узурпаторските политики, за општествено-политички положби на земјите, за потребата од развој на културата на свој мајчин јазик и сл.
Освен овие оргинални текстови, Славка Динкова праќала и објавувала свои преводи до редактори како што е „Мненија за женското домаќинско воспитување“.
Пријателството со Димитар Миладинов ѝ овозможило одблиску да се запознае со македонското творештво. После неговата смрт, во една од нејзините статии, ќе ја прикаже неговата важност и значење за македонската култура.
Починала на 20 години и по нејзината смрт нејзиното училиште било затворено. Во тој краток, но активен период на феминистичка активност, успеала да охрабри многу жени, кои по нејзината смрт ќе го продолжат нејзиното дело. Со нејзината храброст охрабрила многу жени да бидат учителки, преведувачки, да се борат – но и да знаат ги одбранат своите професии и одлуки.
Иако имињата на Славка Динкова, Султана Чикмакова, Евтимица Јанчева, Екатерина и Елена Дукови и М. Хр. Зрнева многу ретко се сретнуваат – постоењето на преведувачките, учителките, професорките, новинарките и феминистките денес – се доказ дека нивните заложби и дела биле успешни.
