Фиона Сампсон – Три песни

Жени во текст е темата на првиот Меѓународен ПичПрич што ќе се одржи во четврток, 29 април, од 19:00 часот и во фокус ја става перспективата на жените што пишуваат (писателките), како и начинот за кој се пишува за жените (женските ликови). За да ве подготвиме за настанот, ви пренесуваме три песни од Фиона Сампсон, една од раскажувачките.

Фиона Сампсон е позната британска поетеса и писателка, чии дела се преведени на триесет и осум јазици. Авторка е на триесет и седум дела, како и добитничка на голем број награди во САД, Индија и Европа, меѓу кои наградата ,,Њудигејт’’ (Newdigate Prize) и ,,Чолмондели’’ наградата (Cholmondeley Award), бројни признанија од Советот за уметност на Англија и Велс и Друштвото на писатели (SoA), како и повеќекратни награди за ,,Книга на годината’’. Во 2019, Фиона Сампсон е прогласена за лауреатка на поетскиот фестивал Денови на Наим, којшто се одржува во Северна Македонија и Албанија, а во 2020 е добитничка на наградата ,,Европски атлас на лириката’’. Покрај тоа што е книжевна преведувачка и колумнистка, таа е и радиоводителка и либретистка, а од 2005 до 2012 и уредничка на списанието Поетри ривју (Poetry Review). Нејзините дела Во потрага по Мери Шели (In Search of Mary Shelley) и Животот на Елизабет Берет Браунинг (The life of Elizabeth Barrett Browning) наидоа на одлични критики, а првото дело беше преведено на неколку јазици.

 

 

Песни од „Далечината меѓу нас“ (Магор, 2005)

препев: Магдалена Хорват

 

Рано навечер, како сега

Рано навечер, како сега, еден маж е наведнат
врз својата маса за пишување.
– Луиз Глик, „Песна“

Тревникот е пред него:
еден итар ќос колве накосо
и еден свиен изданок се движи како игла на компас. Тој
дише тешко, вдишувајќи со гребеж на концентрација,
издишувајќи свиреж. Низ стегнати усни.
Отаде ова, отаде глетката низ прозорецот,
е таа подалечна глетка во која човекот
се ведне врз стаклото кон
имиња и лица што ние не ги гледаме.
Тој е поврзан со нив
со нишки болно внимание што не можат да ги скинат:
тие се загатка за него
и тој се труди да ги реши. Како бумбарот со мали краци
што лека полека скока од страк на страк.

 

На полпат

Во право си. Да се влезе во тебе
или во мене
е да се влезе в шума
во која сè е живо.
Лисјата растреперени со приватни гестикулации.

Присуството е продорен мирис,
окото шпион во кожа на дрво:

движејќи се небаре родени тука
откриваме
како формата се отвора во форма:
корен станува папрат станува дрво.

Како животот постојано се отвора –
незапирлива шума
што пука со лисје и ластари.

Ако ова звучи како скица
наместо писмо
ноќва шумата е толку полна со облици и звуци
што не знам од кај да почнам
ни кај да завршам
а ти?

 

 

Леда крај езерото

Прашањето што мора да се постави е кога
се согласува да биде скршена.

Една оска, не неговата –

Црта права линија низ кругот линија на полот
обележувајќи ѝ го видот
ја бележи како згрчено куче што разголува заби

пред блесок на пердуви.
Сина кал под живата ограда.

Нејзината сина.

Мигот на судирот: не тогаш.

Не сега се моли таа. Нека не биде сега.

Во совршената проѕирност
лисја паѓаат низ дрвјата. Бело зелено бело.
Потоа: трепкање.

Потоа во синиот телевизор
таа станува жртвата во приказната.

На летната ледина лежејќи на грб
небото е крило раскрилено
над вода.

Свето е, како таа почнува да прифаќа
отаде регистарот на фактите
како просторот ја збира

Небаре толку многу
би можело да заштити.

Одненадеж филмот зема замав и се одмотува брзо е
многу е брзо Каде е просторот сега во кој
може да се стркала да го стркала своето тело натежнато?

Тој витка врат. Сега. Сега е

како сета летна градина (ти што ја гледаш)
како пулејките
од чадорчиња див магдонос покрај дрвото

зеленеат

како го осудуваат ова

нејзината блескава пердувеста слабина. Во жегата на денот
пчелите кај нејзините препони

Има тркало таа го држи под пазувата
кога те запира во градината
и ја пружа раката. Сега

Не стигнува да се одмори павтајќи
спотнува ветер што ја крева нејзината (долга?) коса.

Го ставаш кафето на терасата.

Ги ставаш (сега) тацните една до друга на ламарината
го принесуваш садот со шеќер. Сега
Мазнејќи го чаршафот

за да се свртиш

лажиците бело (сега) сјајно
се развива сиот мрмор Сега

Сега Сега