Куќата од соништата како љубовен роман

Недела дена по враќањето од Савана, се ебете на твојот кревет, ти свршуваш и таа вели, „Те сакам.“ Двете сте испотени; силиконскиот стреп-он ти е сè уште внатре. (Кога се гледаше со мажи, секогаш сакаше како курот отпосле омекува во тебе; сега, задишана на нејзините гради, се тргнуваш и тоа рипнува повторно каде што си беше, глатко и исправено, но сепак истрошено.)

           Гледаш надолу кон неа, збунетост измешана со вибрациите од оргазмот, и таа ја става раката врз уста. „Извини,“ вели.

           „Го мислеше ли?“ прашуваш.

„Не мислев да го кажам баш сега,“ вели таа, „но го мислев.“

Ти си тивка подолго време. А потоа велиш, „И јас те сакам тебе.“ Чувството е глупаво, одвратно правилно и не разбираш како не знаеше сè досега.

„Ако не влезам во Ајова, не знам што ќе правам,“ вели таа. „Сакам да останам тука со тебе. Само тоа го сакам.“

(30)

Куќата од соништата како дежа ву

Таа те сака. Ги гледа твоите префинети, неискажливи квалитети. За неа ти си единствената на целиот свет. Ти верува. Сака да те заштити. Сака да остари со тебе. Мисли дека си убава. Мисли дека си секси. Понекогаш, кога погледнуваш во телефонот, таа ти пратила нешто неверојатно прљаво и го чувствуваш бодежот на желбата помеѓу нозете. Понекогаш кога ја фаќаш како гледа во тебе, се чувствуваш како најсреќната личност на целиот свет.

(31)

Куќата од соништата како таксономија на народни приказни

Во приказната на Ханс Кристијан Андерсен, на Малата сирена ѝ е отсечен јазикот. Во „Дивите лебеди“ Елиза е принцеза која седум години не зборува додека плете кошули од коприва за нејзините браќа кои биле претворени во епонимните птици. Потоа тука е и Младата гускарка на која ѝ се украдени идентитетот, титулата и мажот од лажливата слугинка, и која не може да зборува за маката затоа што се плаши за својот живот.   

Малата сирена страда и на други начини. Процесот на растење нозе е исто толку болен како кога ножеви би ѝ ја сечеле опашката. Таа танцува убаво затоа што секој пат кога ќе стапне е во агонија. Сепак, принцот не ја бира неа. На крајот, таа размислува да го убие за да се спаси, но наместо тоа одбира да умре и е одведена од ангели. (Преку своето страдање таа заслужила душа.) Но, пред тоа вештерката го зема мускулот од нејзиниот јазик и сече низ ткивото. Ако некогаш сте сечеле свински котлет со никаков нож од Икеа, тогаш знаете како е – тоа нишање, лулање напред-назад, гломазното и квичаво предавање на мускулот, масното ткиво како бел мермер.

Елиза, од друга страна пак, е среќлија. Среќнич-ка, да речеме. Океј, посреќна. Копривите журкаат и таа мора да ги собира од гробишта. И мора да биде безгласна за целото тоа време: безгласна додека ги создава кошулите со нејзините груби и плускави раце, безгласна додека некој маж се вљубува во неа, безгласна додека се обидуваат да ја горат поради вештерство. И дури и кога ја завршува задачата, таа се онесвестува пред да може да прозбори, па така нејзините браќа мора да зборуваат за неа.

А Младата гускарка? Таа преживува. Буквално преживува. Да, саканиот коњ што зборува на лажната принцеза е убиен, и неговата глава е ставена да виси на порта за сите да ја видат. Да, таа мора да гледа како некој танцува наоколу со нејзиниот идентитет облечен како костум, исплашена да го каже она што мора да биде кажано. Но, на крајот, со помошта на добриот крал и момчето-гусок, нејзината вистина излегува на виделина. Таа се мажи со принцот, владее со добрина и е среќна до крајот на нејзиниот живот.

Понекогаш јазикот ти е изваден, понекогаш самата го смируваш. Понекогаш живееш, понекогаш умираш. Понекогаш имаш име, понекогаш си именувана по тоа што – а не која – си. Приказната секогаш изгледа малку поразлично, зависно од кој ја кажува.

Постои една Кечуа загатка: El que me nombra, me rompe. Она што ме именува, ме крши. Решението е, се разбира, „тишина“. Но, вистината е, секој оној што го знае твоето име може да те скрши на половина.

(38-39)

Куќата од соништата како изгубени во преводот

Како да го толкуваш неjзиното студенило: таа е презафатена. Таа е незадоволна. Таа е незадоволна од тебе. Си направила нешто и сега таа е незадоволна, и ти мора да откриеш што е тоа за таа да престане да биде незадоволна. Зборуваш со неа. Јасна си. Мислиш дека си јасна. Го кажуваш она што го мислиш и го кажуваш после многу мислење, а сепак кога таа ти го повторува кажаното, ништо нема смисла. Дали го кажа тоа? Стварно? Не ти текнува дека тоа си го рекла или пак помислила, а сепак таа ти дава до знаење дека било кажано и дека баш така си го мислела.

(98)

Куќата од соништата како откровение

Повеќето видови на семејно насилство се сосема легални.

(129)

Куќата од соништата како прљав веш

Еден ден прашува, Кој знае за нас? Се претвора во рефрен. Чудно е—во некои минати генерации тоа можеше да значи толку многу нешта. Кој знае дека сме заедно? Кој знае дека сме љубовници? Кој знае дека сме квир? Но, кога те прашува, неизречената причина е грозна, испразнета од благородност или романса: кој знае дека вака ти се дерам? Кој слушнал за случката на Божиќ?

           Таа никогаш не го кажува баш тоа, се разбира; таа само сака да знае со кого зборуваш, кого треба да го избегнува, за кого не треба да се труди да го освојува. Секој одговор ја разгневува. Кога ѝ велиш, „Никој,“ те нарекува лажга. Кога ѝ кажуваш, „Само моите цимери,“ очите и стануваат остри и ладни како камен.

(176)

Куќата од соништата како дежа ву

Вели дека те сака, понекогаш. Ги гледа твоите квалитети и ти треба да се срамиш од нив. Камо да беше единствената за неа. Ќе те чуваше, ќе остареше со тебе, ако можеше да ти верува. Не си секси, но ќе има секс со тебе. Понекогаш кога погледнуваш во телефонот, таа ти пратила нешто запрепастувачки сурово, чувствуваш страв помеѓу твоите плешки. Понекогаш кога ја фаќаш како гледа во тебе, ти изгледа како да одлучува за најдобриот начин да те расчеречи.

(208)

Куќата од соништата како односи со јавност

А не ли мажите ги манипулираат психолошки жените, ги злоставуваат своите љубовници, ги малтретираат своите девојки, ги убиваат своите жени од почетокот на историјата до денес? И не е ли нивното насилство секогаш една фуснота, прифатлива жртва? Дејвид Фостер Волас фрлил масичка кон Мери Кар и ја бутнал од автомобил во движење, но никој всушност не зборува за тоа. Карл Андре речиси со сигурност ја бутнал Ана Мендиета од прозорецот на 34-от спрат од нивниот стан во Гринич Вилиџ и се извлекол. Во Мексико, Вилијам Бароуз ја застрелал Џоан Волмер во главата; нејзината смрт, подоцна рекол, го направила писател. Овие приказни се толку чести што веќе не се шокантни на ниту еден значаен начин; поизненадувачки е кога нема докази талентиран маж воопшто да повредил некој. (Признавам, никогаш не сум верувала во тоа; само претпоставувам дека тие мажи подобро го кријат тоа од повеќето.)

Со години се мачев да најдам примери за моето искуство кај квир жените во историјата. Листав и листав за квир жените од минатото, пенкалото поставено врз хартијата, прашувајќи се што би се случило ако му дале на светот до знаење дека биле уништени од некој со исто толку малку моќ колку и тие. Дали женкарењето на Сузан Б. Антони се протегало и до психолошко мачење? Што навистина ѝ зборувала Елизабет Бишоп  на Лота де Маседо Соареш кога многу пиела? Дали фрлале мастилници и фигуринки? Дали некоја од нив претпазливо ги допирала своите модринки и знаела дека објаснувањето ќе биде пресложено? Се прашувала ли некоја од нив дали она што им се случувало воопшто имало некакво име?

Никогаш нема да го заборавам ударот што го почувствував кога еден од првите венчани лезбејски парови во Масачусетс се разведоа пет години подоцна—еден вид на срамна паника. Бев тазе дипломирана, свежо аутирана, обидувајќи се да се гледам со жени во Беркли. Се сеќавам дека чувствував језа, како да разводите не беа нешто што се случува секаде околу мене во секој момент, како да не беа една целосна баналност. Но, тоа е стравот на малцинството, нели? Дека ако не си внимателна, некој ќе те види—или луѓето кои го споделуваат твојот идентитет—како правиш нешто човечко и ќе го искористи против тебе. Иронијата, се разбира, е дека на квир луѓето им треба добар пи-ар; за да се бориме за правата што ги немаме, за да ги задржиме оние кои ги имаме. Но не ли се обидувавме, цело ова време, да кажеме дека сме исти како вас?

           Не е радикално да се посочи дека луѓето на маргините мораат да бидат подобри од луѓето во мејнстримот, дека мораат да имаат два пати повеќе што да докажат. Во обидот да ги натераш луѓето да ја согледаат твојата човечност, ја откриваш токму неа: твојата човечност. Твојата суштински проблематична природа. Сите посебни и ужасни начини на кои луѓето можат да пропаднат и на кои пропаѓаат. Но, на луѓето им е проблематичен овој концепт. Исто е како кога после Пронаоѓајќи го Немо луѓето кои не знаеле да чуваат риба-кловн се стрчале во продавница да ги купат и рибите умреле. Луѓето ја сакаат идејата, дури и кога не знаат што да прават со неа. Дури и кога само знаат како да го направат токму погрешното нешто.

(261)