Многу се напиша и се надевам уште ќе се пишува за Јавна Соба. Гневот кој избувна на социјалните мрежи, во домовите и на улиците, откако се обелодени по којзнае кој пат дека мажи остануваат неказнети за кривични дела, како што се споделувањето на лични податоци на жени и девојки, сексуално вознемирување и ширење детска порнографија, беше оправдан и очекуван, но за жал, на одредени места брзо замолчен.

Едно од тие места е социјалната платформа Твитер, за која станува сѐ поизвесно дека не е пријателско место за жените, а уште помалку за оние што се декларираат како феминистки или активистки.

Ако некогаш Твитер влеваше надеж дека може да стане вистинска платформа за социјална промена, веќе со години маргинализирани групи предупредуваат дека анонимноста и политиките на платформата полека, но сигурно, се претвораат во небезбедно место.

Прва тоа јасно го артикулираше меѓународната невладина организација за човекови права, Амнести Интернешнл, во опширен извештај насловен Токсичен Твитер: Токсично место за жени.

Bo Македонија голем број гласни феминистки целосно ја напуштија оваа мрежа, ги направија своите профили приватни или речиси воопшто не се активни уште од времето на Сега кажувам. Па така, кога изби Јавна Соба, “МК Твитер“, наместо да ги охрабри жените и жртвите на насилство, се претвори во место каде анонимните тролови можат да си се жалат меѓусебно како феминизмот го уништува општеството, феминистките мразат мажи, а разголените девојки сами си го бараат.

Твитер како единствена мрежа каде е бескорисно да имате приватен профил, и сте приморани да бидете во постојан контакт со анонимни профили и тролови, е можеби идеална платформа за политички партии што сакаат да си ја мерат ботовската сила, но одамна веќе не е место за конструктивна размена на идеи.

Останува дека за многу маргинализирани или ранливи лица и групи, анонимните платформи се токму местото каде што можат да најдат и да изградат заедница со поддршка од истомисленици и истомисленички.

Потфрлувањето на Твитер е дотолку позначајно за мрежа што некогаш се гордееше со својот придонес во арапската пролет или иранската Твитер револуција во 2009, а денес сѐ повеќе наликува на платформа за мизогини инцели и бранители на “правата на мажите“, секако сите удобно скриени зад лажни профили.

Ако мислите дека ова е секојдневие само во македонското општество, а не структурен проблем на самата мрежа, еве еден еклатантен пример од “татковината на човековите права“, Франција.

Речиси во истиот период кога се случи Јавна Соба во Македонија, десетици феминистки во Франција една по друга добиваа по 12 часовна до тридневна забрана за твитање. Причината е една и единствена реченица: како да се спречат мажите да силуваат?. Секоја влијателна француска твитерџика што го напиша ова речиси без исклучок доби најмалку неколку часовна забрана за твитање. Твитер подоцна се извини и се повика на “грешка во модерирањето“. Too little, too late.

Се разбира Твитер не цензурира проактивно, и може да се правдаме до вечноста и назад дека платформата нема контрола врз гневот на нејзините корисници. Феминистките што го напишале тоа го повредиле кршливото его на ‘Not all men’ бригадата.

Слично како и на Балканот, отпорот кон Me too во Франција беше огромен на почетокот. Дури сега жртвите проговорија на социјалните мрежи, меѓу другото преку хаштагот Me too Inceste и Me too Gay.

Како и секаде во светот, француските статистики покажуваат една и единствена заедничка точка во случаите на сексуално насилство: родот на напаѓачот е машки. Без разлика на социјалниот статус, сексуалната ориентација, етничка припадност или вера, тие немаат ниту посебна патологија, ниту ист начин на живот. Но, над 95 отсто од силувачите се мажи, велат официјалните бројки, кај нас и секаде во светот. Реалноста е таа.

Оттука и легитимното прашање на француските феминистки: Како да ги спречиме мажите да силуваат?

Mélusine, една од највлијателните француски активистки за правата на жените на Твитер, која беше и прва жртва на цензурата на Твитер поради поставеното прашање, не се задоволи со одговорот на Твитер за цензурата.
“За тие твитови да бидат отстранети, требаше бројни корисници да ги пријават до социјалните мрежи и алгоритмите да одобрат дека прашање што се однесува на мажите и силувањето се поистоветува со говор на омраза“, напиша активистката откако нејзиниот налог беше замрзнат.

Истовремено, повици за насилство и силување, срамење и понижување на жени, цензурирање на профили на сексуални работнички никогаш не претставуваат “говор на омраза“ за истите тие алгоритми на Твитер и битката против токсичните корисници е далеку помачна, ако не и сосема некорисна.

За волја на вистината, и Инстаграм ги цензурираше постовите кои гласеа “како да ги спречиме мажите да силуваат“, а Фејсбук до денешен ден прифаќа дека реченицата “Men are trash“ претставува говор на омраза и ќе ви го блокира профилот 24 часа доколку ве пријават повеќе од еднаш.

Силувањето и сексуалното вознемирување не се исклучок, ниту се некаква индивидуална трагедија која резултира од изолиран “болен ум“. Тие се колективен општествен феномен, редовен, системски и систематски. Сексуалното насилство е најефикасниот начин за замолчување и заплашување на жените, како и на мажите жртви на ова злосторство, тоа е врвен израз на патријархалниот, хетеронормативен и колонијален систем на владеење и мора да биде третиран како таков од институциите и од сите здруженија ако сакаме еден ден да го искорениме.

Кога анонимен твитерџија вербално ја понижува својата бивша девојка затоа што “проверувала“ дали свршил во неа, а тој само “сакал семејство“, треба да се алармира. Од повеќе причини: неконсензуалното забременување во многу држави е веќе кривично дело, а од етички аспект тоа претставува силување, без разлика дали нашата држава тоа веќе го преточила во закон или не. Жена што не сака деца не заслужува никакво вознемирување, и е еднакво вредна за почит како и било која друга (потенцијална) мајка, без разлика на околностите во кои одлучила дека не сака да забремени. Неколку дена подоцна истиот тој твитерџија се осврна и на нагоните за убиство.

Слобода на изразување? Прашањето е отворено. Споредете го ова со цензурата на жените што прашуваат како да ги спречиме мажите да силуваат. А потоа свртете го вашето внимание кон сѐ почестите студии за терористичкиот потенцијал на таканаречените инцели и борци за права на мажите, кои, за разлика од вистински маргинализираните лица, успеаја да изградат онлајн заедница на поддршка и размена.

Алармот се вклучи во 2014 кога Елиот Роџер, икона на инцелите, кои инаку сметаат дека жените биолошки им должат секс, внимание и потчинетост, усмрти седум лица пукајќи во женски студентски дом и извикувајќи „ако не можам да ги имам девојките ќе ги уништам“ и “конечно ќе видите дека сум алфа мажјак“. Роџер зад себе остави и Манифест од 140 страници во кој ја искажува сета своја сексуална фрустрација за која според него се виновни жените. Во неговиот свет и оној на неговите следбеници жените што ги отфрлаат заслужуваат насилство
Минатата година во Единбург се отвори судење за тероризам поврзан за интернет културата на инцели во кое е обвинет 22 годишниот Габриеле Фриел. Експертите пред судот за прв пат во Европа јасно укажаа дека ова движење претставува безбедносна закана: Во Тексас минатата година исто така се набројуваат инцелите како терористичка закана во извештај на разузнавачки служби.

Иако не секој сексист е инцел, и онлајн движењата на мажи што мразат жени, а особено феминистки, се бројни, разновидни и не нужно поврзани, неспорно е дека откако започна бранот Me too ширум светот, општествата и институциите полека ги отвораат очите за структурниот сексизам кој секојдневно го загрозува животот на жените и на другите маргинализирани групи.

И покрај ова, социјалните мрежи како Твитер, никако да ги ревидираат од корен своите политики и својот пристап кон корисниците. Кога интернет меме кое содржи “men are trash“ сѐ уште се отстранува, жени што прашуваат како да ги спречиме мажите да силуваат се замолчуваат со денови, мораме конечно да си го поставиме прашањето дали овие платформи денеска се претворија во непријатели на прогресивните движења и активни чинители на реакционерноста, цензурата и мизогинијата.

Сексуалните работнички кои одамна алармираат за овој феномен го вперуваат прстот кон самото организирање на технолошките компании и Силиконската долина, главно составени од мажи, и длабоко потонати во токсичната машкост, нешто што нема да може уште долго да се игнорира со оглед на растечката феминистичка свест во сите земји, вери и класи.