Пред неколку недели американскиот претседателски кандидат на Демократската партија Џо Бајден конечно го објави својот кандидат за потпретседател. Односно кандидатка. Бајден ја одбра сенаторката од Калифорнија Камала Харис, а пред две недели таа официјално ја прифати номинацијата.
Пред неа имало само две неуспешни кандидатки за потпретседател (на двете најголеми американски партии): Џералдин Фераро (Демократка) во 1984та и Сара Пејлин (Републиканка) во 2008та. Во моментов изгледа дека Џо Бајден има добра шанса да го победи Доналд Трамп во ноември токму затоа што Трамп ужасно се има справено со Корона кризата: веќе се починати преку 183 000 американци, а вистинската бројка е веројатно многу повисока. Баш поради ова изгледа сѐ поверојатно дека САД може да ја добие својата прва потпретседателка.
Без разлика што го разбирам изборот да се гласа за Бајден како бирање на помалото зло кога другата опција е некој како Трамп, за жал неговиот потенцијален претседателски мандат не би била победа за прогресивните движења и угнетените малцинства во САД. Доколку Харис стане потпретседателка тоа не значи дека животот на обичната жена во САД (и во светот) ќе се подобри. Бајден е центрист кој ја поддржуваше војната со Ирак, спроведуваше политики за кратење на американските пензии, дури има и поддржувано сегрегационистички политики во американското образование.
Ако Харис стане првата жена потпретседателка на САД тоа несомнено би било историски важен настан. Харис е искусна и успешна политичарка која има поддржувано и одредени позитивни политики како еколошко-политичкиот проект Green New Deal или парична помош за време на пандемијата од 2 000 долари за сите американци кои заработуваат помалце од 120 000 долари годишно.
Потенцијалната победа на Харис можеби би било кршење на стаклениот плафон, но за жал не би била вистинска феминистичка победа.
Без разлика што Харис е жена од јамајканско и индиско потекло, има поддржувано и спроведувано еден куп политики кои биле штетни за црни заедници, имигранти и сексуални работнички и работници. Иако Харис е жена која долго време го има брането правото на абортус и се има залагано за позитивни политики кои ја засегаат ЛГБТ заедницата, таа е далеку од феминистка. Слично како Хилари Клинтон, Харис не е феминистка, туку само жена во позиција на моќ, а за полесно да разбереме зошто го велам тоа, да почнеме од нејзиниот партнер во претседателската трка.
Џо Бајден е обвинет од неколку жени за недозволено сексуално допирање, а една од нив, Тара Рид, го обвинува и за сексуален напад/силување. Рид работела за Џо Бајден во 90тите додека тој бил сенатор и таа тврди дека во 1994тата година тој ја нападнал и сексуално злоупотребил. Нејзината приказна ја потврди поранешната комшика на Рид, Линда Лакас, која во интервју за Democracy Now! тврди дека Рид ѝ кажала за нападот во 1995та или рана 1996та година. Набрзо по ова трауматично искуство и по пријавување на несоодветното однесување на Бајден, Рид била отпуштена и нејзината кариера била практично уништена.
Харис не само што ѝ веруваше на д-р. Кристин Блази Форд, жената која го обвини тогашниот десничарски/републикански кандидат за Уставен Судија Брет Каваноу за сексуален напад, туку и на многу моќен начин ја поддржа додека американскиот сенат го испитуваше овој случај и дури експлицитно ѝ кажа на Форд дека ѝ верува. Харис ја има наречено д-р. Форд неверојатно храбра за нејзината одлука јавно да проговори за тоа што ѝ се случило иако би можела да изгуби сѐ. Пред да му биде потпретседателски кандидат на Бајден, во Април, 2019 Харис кажа дека им верува на жените кои имаа кажано дека Бајден ги допирал на несоодветен начин. Едноставно, во очите на јавноста Камала Харис беше феноменална феминистка.
Но, сега Харис само вели дека Тара Рид – која очигледно има прилично кредибилна приказна за сексуално вознемирување – има право да ја каже својата приказна. За разлика од Форд, Харис не ја нарекува Рид храбра и не кажува јавно дека ѝ верува.
Исто така, за време на нејзината кариера како јавна обвинителка на Сан Франциско (2004-2011) и државна јавна обвинителка на Калифорнија (2011-2017), Харис има спроведено многу непопуларни политики и донесено контроверзни одлуки. Ова го потенцираше хавајската конгресменката Тусли Габард за време на демократската претседателска дебата во јули (кога Харис беше претседателска кандидатка) каде што Габард посочи дека Харис има ставено преку 1 500 луѓе во затвор за користење марихуана, има блокирано докази кои би ја докажале невиноста на затвореник кој требало да добие смртна казна и намерно држела затвореници во пренаполнети затвори во Калифорнија подолго отколку што морало за да ги користи како евтина работна сила. Харис исто така има казнувано и дури и затварано родители поради така наречени „truancy laws“, односно казни за родители чии деца премногу отсуствувале од школо без „оправдана“ причина. Иако често пати има многу причини зашто некое дете често би отсуствувало од школо што се надвор од контрола на нивните родители — како сиромаштија, психолошки проблеми или чувство на небезбедност во училиштата — овие родители сепак биле криминализирани преку законот на Харис.
Политиките на Харис не само што се нехумани, туку и најмногу имаат наштетено на црни заедници и етнички малцинства кои во САД се диспропорционално таргетирани од страна на полицијата и криминално-правниот систем.
За жал, нејзините политики сѐ уште имаат негативни ефекти и врз сексуални работнички и работиници не само во САД туку и низ целиот свет. Камала Харис беше една од главните подджувачи на легислативните закони SESTA (Stop Enabling Sex Traffickers Act)/FOSTA (Fight Online Sex Trafficking Act), односно два закони кои изгледаат како добра идеја бидејќи нивната цел требало да биде борбата против сексуална експлоатација и трговија со луѓе. Преку овие закони се затворила популарната веб страна Backpage преку која многу сексуални работници/чки низ целиот свет наоѓале клиенти и преку која можеле на безбеден начин да проценат дали нивните потенцијални клиенти се безбедни. Иако во 2019, Харис јавно кажа дека ја променила својата позиција и дека сега таа подджува декриминализација на сексуалната работа, тоа не е точно. Декриминализација подразбира дека и продавањето и купувањето на сексуални услуги не се кривични дела, но Харис поддржува криминализирање на клиентите на сексуалните работнички. Односно Харис го поддржува таканаречениот Нордиски модел кој многу сексуални работници/чки го сметаат опасен.
„Не гледам како мојата работа ќе стане побезбедна ако се криминализира половина од сексуалната транзакција,“ вели Cleo Constantine, сексуална работничка која моментално живее во Берлин и дел од подкаст дуото на The Candid Companion, поткаст за сексуалната работа. „Тоа што мислам дека е најзлобно за Камала Харис е што таа се радуваше кога се донесе SESTA/FOSTA законот иако еден куп сексуални работници/чки ѝ кажуваа дека може да биде убиени како резултат на тоа. Затворањето на Backpage имаше и големи финансиски ефекти врз многу работници/чки: јас, на пример, ја изгубив половина од мојата заработка преку ноќ.“
Приказната на Cleo само докажува колку негативни ефекти имале политиките на Харис не само во САД, туку и низ целиот свет. Според мене тоа што е најважно да се посочи за Харис е користењето на својот идентитет како црна жена во време кога така наречените идентитетски политики стануваат сѐ повлијателни. Односно, моментално да се биде дел од малцинство во американската политичка сцена може да носи политички поени кај полиберални гласачи/гласачи кои се регистрирани како Демократи. На пример, Бајден доби многу позитивен јавен говор кога вети дека ќе одбере жена за потпретседателски кандидат на последната претседателска дебата во март.
Секако има и позитивна страна на таквата политичка клима бидејќи сѐ повеќе жени, квир луѓе и луѓе од етнички малцинства може потенцијално да стигнат до позиции на моќ и со тоа да се подобри состојбата на маргинализираните групи. Но, кога тие идентитетски политики се само површни и на медиумите им е само важно да политичарите се жени или членови на малцинство, тогаш преку политичарите кои знаат како да ги користат точните термини за социјална правда и кои го користат својот малцински идентитет за политички опортунизам само се создава фасада на прогресивно општество.
Токму тоа го прави Камала Харис. Таа го користи својот идентитет како црна жена за да изгледа прогресивно, а истовремено поддржува и спроведува политики кои имаат брутални ефекти врз црната заедница и други маргинализирани групи. За жал, Харис не е ниту прогресивна, ниту феминистка, туку жена во позиција на моќ која сака да се стекне со сѐ повеќе и повеќе моќ. Исто и како многу мажи политичари.
Во Манифест за феминизам за 99%, Цинциа Аруза, Титхи Батачариа и Ненси Фрејзер велат: „Ние немаме никаква корист од кршењето на стаклениот плафон кога мнозинството жени би биле оставени да ги чистат скршените стакленца.“ Како феминистки и феминисти не треба да навиваме за индивидуалните успеси на богатите и моќните жени кои подржуваат неолиберални политики, туку да се бориме за колективното женско ослободување.
