Кога во Халмарк дизајнираат честитки за Денот на мајката сигурно не замислуваат жена од два метра, како Шекил О’Нил на потпетици, која јас ја нарекувам мајка. Лесно ми е да ја прославуам  родената мајка; но што е со мојата „дрег мајка“, Дрег кралицата Боб?

Таа е, на крајот на краиштата, онаа која ме најде кога бев само „twink“ кој беше спремен да умре и преку моќта на светките и вештачките трепки ми даде втора шанса. Во предвечерието на овој викенд на Мајките, сакам да го прославам начинот на кој ме спаси. И одбирам да ги прославам сите други кралици низ Америка кои со кармин спасуваат изгубени деца. Го прогласувам овој ден за Денот на Дрег-мајките.

Дрегот го открив како што ги открив повеќето работи во моите 20-ти – случајно и пијан. Една врнежлива ноќ, одев накај дома, кога забележав многу убав крупен човек кој низ улицата влечеше скршена полица за книги. Никогаш не сум бил срамежлив, па му ја понудив мојата помош, како суптилна можност да влезам во неговиот стан. Но, штом ја внесовме библиотеката низ вратата, наидов на нешто многу различно од било што што очекував. Насекаде низ станот на овој човек имаше аксесоари на дива, перики и наметки го покриваа мебелот, блескави круни и градници висеа на правливиот лустер. Додека трчав по уште еден маж, налетав на извонредна жена – мојата идна дрег мајка, Боб.

Ако имате бурлескни визии дека Боб ме учи да нанесувам ајлајнер, бидете сигурни дека не беше така лесно. Мајка ми е повеќе од Авон дама. Таа им помага на идните кралици, не едноставно да се трансформираат од момци во девојки, туку од никој, да станат некој.
Но, нејзината прва и најтешка работа е да ги научи своите ќерки дека во нив има нешто извонредно, нешто што вреди да се изнесе надвор. И го прават тоа или со поставување на инспиративен пример – или со гњавење.

Боб со месеци ме молеше пред да ја направам својата прва трансформација “Секоја сабота правам дрег протест на Тајмс сквер”, рече. “Треба да се придружиш.” Но, колку и да ме поттикнуваше, јас останував…па, некаде во близина. Велев дека немам пари за да купам подлога за пудра и дека никогаш не сум бил заинтересиран да се облекувам како жена (освен кога се маскирав како Ејми Вајнхаус за Ноќ на вештерките). Реков дека не знам кој би можел да ми позајми наметка. велев дека не знам како да одам на потпетици. И кога Боб повремено ги отфрли овие изговори за време на нашите редовни кафе-пиења, се обидував да не размислувам за мојот вистински проблем со дрегот: секогаш тајно се надевав дека има убава жена заклучена во моето грдо тело, а не сакав да дознаам дека не сум бил во право.
За некои од нас кралиците, дрег мајките се исцелителки. Со тоа што нè принудуваат да си го погледнеме одразот во огледалото, тие, намерно или не, нѐ принудуваат да се соочиме со самите себеси.

Кога дрег мајката држи лекции за држење на телото, таа ги поттикнува нејзините ќерки да се прашаат зошто во суштина се движат наведнати. Ако им вели да зборуваат погласно, таа ги принудува да се запрашаат зошто мрморат. Не сакам да сугерирам дека дрег-кралиците страдаат од несигурност повеќе од било кој друг. Но, за оние од нас кои се несигурни, нашите стравови се напишани со големи букви на нашите тела, и дрег мајките, за наше добро, ги читаат на глас.

Знам дека Боб ги читаше моите кога ме виде како стоев на работ од нејзиниот прекрасен дрег свет, но се плашев да нурнам. Таа само попатно спомна “дисморфија на телото”, многу рано во нашето пријателство. Но, никогаш нема да го заборавам начинот на кој Боб зборуваше за нарушувањето – несреќата со физичките дадености – што ме натера да размислувам за моите проблеми. Јас не мислам дека страдав од клиничка болест само по себе, но ми понуди нова перспектива на размислување за моите сопствени навики: четкање на забите во мрак за да избегнам огледала, се плашев од рефлектирачки чајници, одбивав да отворам профил на Фејсбук. Како што разговарав со мојата пријателка, го гледав нејзиниот изгрицкан кармин, нејзините оштетени нокти, брадата која ѕиркаше под нејзината пудра, тогаш сфатив сека дека поголемиот дел од нејзиниот гламур доаѓа од нејзината магнетска самодоверба, нејзината радост. Знаев во тој момент дека би можел или да се обидам да научам за пристапот на Боб кон убавината или да се придржувам на мојот сопствен режим – кој вклучуваше пиење доволно за да го заборавам моето лице или лов на некој странец кој би ме нарекувал „убав“.
Двата пристапи беа застрашувачки, но Боб изгледаше помалку смртоносен.

Се разбира, не сите дрег мајки се толку инспиративни. Неколку години назад, дуото мајка-ќерка што живееше во стан во близина стана озлогласено за взаемното малтретирање. Според гласните, мајката никогаш не плаќала кирија, а целата ноќ ја држела ќерката будна со насилни драми.
-Ќе мора да ја напуштиш куќата кога спијам бидејќи никогаш нема да те пуштам во јавност додека изгледаш вака. – ја слушнав еднаш како и вели.
-Таа е само … не талентирана – рече ќерката, со вид на омраза што ја чувствувате кон некој кој длабоко ве повредил. Како и секој друг пријател, дрег мајката можеби и ќе ве напушти поради тривијални недоразбирања – или уште полошо, ќе ви упропасти неколку години од животот – но може да биде тука за вас и да ве крене до небото.

Но, со Боб, имав среќа. Три години, седејќи во првиот ред на моите настапи, славејќи ги моите победи, признавајќи ги неуспесите, предизвикувајќи ми да мислам пошироко, беше сè што честитките за “Денот на мајката” слават во добрите мајки. Без разлика дали јас сум легнат среде хаосот пред едно од нејзините безброј неделни шоуа, јас секогаш откривам нешто ново благодарение на неа. Но, никогаш не престанав да размислувам на првиот ден кога го нашминка моето лице. Како го пронајде секој грам шминка која ми требаше. Како ја поправи мојата елегантна перика со светла боја. Колку внимателно ми помогна да наметнам огромна бела наметка. Кога конечно ме убеди да се соочам со огледалото тоа утро, видов нешто што никогаш не сум се сретнал: Одраз што не се плашев да го гледам. Тоа бев, но и не бев јас. Тоа беше нешто што само дрег мајка можеше да го роди. И за тоа, можам само да кажам благодарам.

Среќен Ден на мајката, Боб.

Извор: slate