Во 1918, Џени Џун (Jennie June) ја објавува „Автобиографија на една андрогина личност“ (Autobiography of an Androgyne). Џени се идентификувала како „самовила„ (fairie), „андрогина“ и „инверт“ – зборови кои се користеле за луѓе со родов нонконформизам (gender non-conforming people) пред да почне да се употребува зборот „трансродов“.
Тие се залагале за разбирање и прифаќање на „самовилите“ и го користеле терминот “девојче-момче“ (girl-boy) за да го опишат својот колектив за кој „се велело дека се мажи, но себеси се гледале како – и меѓусебно се сметале за – жени“ (4). Д-р Хини (Dr. Heaney) нè потсетува дека во 19-тиот век, во краевите на работничката класа во градови како Лондон, Њујорк и Париз, „самовилите“ биле општествено сфатени како жени (7). Овие колективи живееле „без потреба од медицинска дијагноза или официјално признание“ (27).
Зошто ја имаме заборавено оваа историја на трансродовите луѓе? Одговорот треба да го бараме во трансмизогинијата.
Во 19-тиот век, се верувало дека „сите тела можат да бидат пенетрирани и поради тоа се подложни на општествена феминизиција“ (6). Полот на одредена личност се поврзувал со нивната претпоставена „рецесивна“ положба во сексуалниот чин. Ова станало уште поочигледно со усвојувањето на Законот за преносливи болести во 1864-та, кој ја овластил полицијата да врши вагинални и/или анални испитувања врз секоја жена која била обвинета за проституција – вклучувајќи ги и „самовилите“. Овој закон единствено ја префрлил вината врз жените со цел да ги оцрни сексуалните работнички и не се однесувал на сексуално преносливите болести кои биле пренесувани од страна на мажите.
Во тоа време не постоела „една единствена дефиција за женственост или мажественост“ туку постоеле „извесни машки и женски повторливости кои варирале во зависност од класата и етничката група“ (30). На трансродовите лица од работничката класа се гледало како на уште една варијација на женскоста, а не како нејзино прекршување/нарушување.
Дури во раните години на 20-тиот век „полот станал цис“ (14) односно почнал да се дефинира и назначува единствено врз основа на гениталиите. Во овој период се појавува и медикализацијата на трансродовоста од страна на Западната евгеника/сексологија која „бара од трансродовите жени да ги гледаат своето тело и пол како неускладени“ (7).
Иако постоеле трансродови жени кои биле заинтересирани за медицинска транзиција, овој модел ги игнорирал оние кои не биле. Ја отфрлил и негирал стварноста на голем број девојчиња-момчиња, самовили и андрогини индивидуи од работничката класа кои веќе воделе живот како жени и инсистирале дека „трансродовите жени ја сметаат својата женскост само за стремеж“ (7). Овие колективи биле исмевани, се велело дека живеат во заблуда, дека нешто им фали и дека имаат потреба од медицинска интервенција за да ги „поправат“.
Веќе во средината на 20-тиот век, трансродовоста и женскавоста почнале да се сметаат за аномалии, за сигнали на дегенерирање, „одречена застарена абнормалност“ која се поистоветувала со не-Западните примитивни култури (247).
Во 1896-та, Карл Марија Кертбени (Karl Maria Kerbeny) го сковала терминот „хомосексуалец“ за да „направи разлика помеѓу мажествените мажи кои сакаат мажи и трансродовите феминизирани инверти“. Во 1910 и 20-тите, мажите почнале да го користат терминот „квир“ токму за да „се дистанцираат себеси од самовилите кои биле првенствено претставувани низ женскиот род“ (105). Во обид да си го вратат угледот, овие квир поединци од средната класа „ја гледале причината за постоењето на анти-геј омраза во неуспехот на самовилите да го почитуваат декорумот на стрејт конвенциите во начинот на облекување и животниот стил“ (105).
Раните квир и активисти за женски права ги ставале на клада женскавите самовили, наместо да се фокусираат на вистинскиот виновник: патријархалните родови норми. Трансродовоста претставувала „најизразено кршење“ на современиот родов код, смешни и непристојни примитивни траги (14). Во 1920-тите, родово-нонконформистичкиот писател Квентин Крисп (Quentin Crips) забележал дека сите мажи „ги требат своите женствени траги како да требат вошки“ (21).
Во ЛГБТ заедницата се повеќе доминирале мажествените геј мажи кои ги преземале квир просторите кои ги создале и одржувале „самовилите“ на сметка на целата заедница. Веќе во средината на 20-тиот век, женскавоста на самовилите „претставувала симбол за губитокот на машкоста од кој се плашеле геј мажите од средната класа“ (115).
Феминистките од тој период, познати како „жените на новото време“ (new women), расправале дека сексуалната работа и родово-девијантната настраност ја попречуваат борбата за ослободување на жените и дека единствениот пат за тоа е преку хетеросексуалноста и така наречената „рационална машкост“ (247). Во втората половина на 20-тиот век, половите разлики играле важна улога во еманципацијата на жените, па се чини дека феминистичкото движење не било спремно за родовите нонконформисти кои ја ставале под прашање легитимноста на родовата подвоеност (бинарност).
За жал, ваквиот третман на родово-неконформистите продолжува и ден денес. Трансмизогинијата не е исклучок, туку норма. Женскавоста/женственоста и родовото неповинување не се проблематични. Проблемот е во сексизмот. Луѓето не треба да се ускладуваат и да го „ублажуваат/потсмират“ својот изглед за да бидат прифатени.
Преземено и адаптирано од ALOK со извадоци од The New Woman, Emma Heaney (2017)
