Митот за геј изобилството: како ТВ индустријата продава современа квир елита

Од промото за новата верзија на „Озборувачка“ (Gossip Girl), јасно е дека во серијата нема да изостане наклонетоста кон сексуални интриги по кои е позната и дека таа го исполнува ветувањето на извршниот продуцент и сценарист Џошуа Сафран (Joshua Safran) за тоа дека овојпат ќе видиме поголем диверзитет и дека самата серија ќе биде „екстремно квир“. Во меѓувреме, од And Just Like That, продолжението на „Сексот и градот“, ја потврдија улогата на Сара Рамирез (Sara Ramírez) како Џе Диаз, „небинарна, квир стендап комичарка… чија скандалозна смисла за хумор и прогресивен, човечки преглед на родовите улоги ја имаат направено славна неа и нејзиниот подкаст“. 

Целта на новите одлуки за бирање актер(к)и е да ја преоблечат сеприсутната бела хетеросексуалност на двете серии. Освен кратката тројка во која учествуваше Хилари Даф, во оргиналната верзија на „Озборувачка“ беше прикажана само квир сексуалноста на Ерик ван дер Вудсен (Connor Paolo), проследена со борба и траума.

Од друга страна, иако во „Сексот и градот“ имаше неколку јавно отворени геј ликови, како Стенфорд Блеч (Willie Garson) и Ентони Марентино (Mario Cantone), нашите четири протагонистки—Кери (Sarah Jessica Parker), Шарлот (Kristin Davis), Миранда (Cynthia Nixon), и Саманта (Kim Cattrall)—беа отсечно казнети само при помислата воопшто да застранат од хетеросексуалноста. 

Кога Саманта, најактивната и сексуално-позитивна протагонистка во шоуто, почна да се гледа со уметницата лезбејка Марија (Sônia Braga), нејзините пријателки беа шокирани и безобѕирни. „Она не е лезбејка; сигурно ѝ снемало мажи!“, се огласува Шарлот, чиј што флерт со моќна лезбејска клика беше прикажан како директен одговор на нејзиното разочарување од мажите во Њујоршкиот „базен“ на слободни мажи. Кери, сомнително успешна колумнистка за секс, смета дека да се гледаш со бисексуален маж е премногу конфузно и емотивно неиздржливо за неа и нејзиниот сензибилитет. „Алчно дупло брцање“, заклучува Миранда, која еднаш глумеше дека е геј за да ја воодушеви нејзината шефица за време на партија бејзбол.

Оттука, има смисла зашто двете серии сакаат да ги обноват своите политики и да застанат на линија со прогресивниот zeitgeist (дух на времето) кој бара рамноправна и соодветна репрезентација и кој го слави дистанцирањето од белата хомогеност. Понатаму, дополнително прави смисла да се постават не-белите и квир субјектите на Њујоршката позадина; сепак се работи за град кој е познат по својот огромен диверзитет и кој е обоен во квир историјата и организирањето. 

Но дали оваа репрезентација е рамноправна? Дали треба да бидеме внимателни додека „Озборувачка“ и „Сексот и градот“ се обидуваат да отворат пат за една нова квир елита? Без разлика дали се работи за скалите на Метрополитен на Апер Ист Сајд или отварањето на ново бистро во Вест Вилиџ, наративите на овие две серии се целосно врамени во величењето на горната средна класа. Тие се „маринирани“ во екстраваганција и изобилие, каде високата мода, помпезните настани и ексклузивноста се главните обележја на успехот (иако мора да се признае дека во двете серии имаме ликови кои се сметаат за приземјени). Оваа маринада навидум целосно се вклопува во доминантната слика за квир животите.

„Една од највкоренетите слики кои јавноста ги има за ЛГБТ лицата е токму нивниот космополитски, претенциозен стил на живеење“, напиша Нејтан Мекдермот (Nathan McDermott) во 2014 во статија за Altantic. Но тоа е скроена вистина која ги отфрла вистинските животни искуства на квир Американците. „Како и повеќето стереотипи, митот за геј изобилството е едно големо преувеличување,“ пишува Мекдермот. „Во реалноста, геј Американците се соочуваат со диспропорционално поголеми економски предизвици во споредба со нивните стрејт сограѓани“.

Во ТВ индустријата сè уште недостасуваат автентични репрезентативни наративи кои успеѓно ќе ја доловат интерсекцијата помеѓу квир и класната припадност. Митот за геј изобилството, како што е прикажан од Мекдермот, создава тропи кои погрешно ја прикажуваат економската сигурност и успехот на нашите квир заедници. Иако изгледа охрабрувачки да видиме високо успешни квир лица на екранот, ваквото прикажување нема никаков ефект врз статистиките кои покажуваат дека еден од четири квир Американци се соочува со ограничен пристап до храна и дека квир младината сочинува дури 40% од бездомната млада популација.

Но, и покрај овие алармантни бројки, сè уште ни сервираат наративи во кои сиромашните средини и средините на работничката класа се средишта на омраза, насилство и конзерватизам. Видео спотот на Тејлор Свифт од 2019 за You Need to Calm Down нуди една визуелна артикулација на овој сентимент. Продуцирана како ода на ЛГБТК+ заедницата и кампања за Законот за еднаквост, во видеото Свифт се наоѓа во шарен камп за приколки опкружена со хор кој е главно составен од квир ѕвезди (RuPaul, Ellen DeGeneres, Adam Lambert, Laverne Cox). Тензијата во видеото доаѓа од демонстрацијата на група хомофоби, стереотипно прикажани како необразовани, запуштени „реднеци“. Видеото „ја конструира својата визија за ЛГБТК+ Прајдот преку посрамотување на сиромашните. Оваа тактика ги обесчестува корените на Прајдот во бунтовите во Стоунвол, водени пред половина век токму од сиромашните и квир лицата од работничката класа“, образложува проф. Надин Хабс (Nadine Hubbs) во текст за Frieze. „[Визијата е] проектирана врз стереотипот за реднекот трансфоб/хомофоб—фигура која е доста присутна во културата и е прикажана како смртоносна во филмовите Boys Don’t Cry (1999) и Brokeback Mountain (2005)“.

Преовладувањето и повторувањето на овој наратив може да го доведе во опасност начинот на кој квир лицата навигираат низ просторот и нивните идентитети. Најпрво, ја лоцира настраноста во простори кои се или недостапни или елитистички (како што се универзитетите или метрополите) и создава непотребна дихотомија гледано низ призмата на прогресивните политики. Лесно е да се создаде имагинарен свет во кој руралните градови се конзервативни и полни со омраза и притоа да се игнорира фактот дека богатите елити (Доналд Трамп, Џ. К. Роулинг, Кејтлин Џенер) разгоруваат политички агенди кои се вистинска закана за ранливите квир заедници. Второ, ја ограничува и изобличува репрезентацијата на сиромашните квир лица и оние кои се дел од работничката класа. Најпосле, ја задушува нашата способноста да создадеме класна свесност и да изградиме солидарност со сиромашните и луѓето од работничката класа.

Наместо тоа, текот на денешната квир репрезентација е диктиран од мејнстрим преокупираноста со изобилието и елитизмот, продавајќи ни еден американски сон на зајадлива чесност, неограничен потрошувачки потенцијал и новооткриена близина до државниот систем преку акумулирање на моќ и богатство—драстично оддалечување од радикалните девијантни квир лица од 70-тите и 80-тите. „Озборувачка“ и „Сексот и градот“ можат слободно да ја збогатат својата актерска екипа со ликови наменети за публиката од пост-2020-тите, нивниот наративен склоп ќе остане ист; хиерархијата и исклучувањето ги градат и одржуваат екстраваганцијата и елитизмот—логиката на белата надмоќност—која продолжува да ги диктира социјалните неправди во Њујорк и пошироко. По една ваква година во која КОВИД-от ги разоткри расните и класни разлики кои се сошиени во наметката на нашите политички и економски системи, каков ефект има тоа што телевизијата продолжува да ги величи елитите? Џошуа Сафран вети дека новата верзија на „Озборувачка“ ќе се осврне на привилегираноста на храбри и нови начини, па останува времето да покаже како овие две серии ќе се справат со преклопувањата на расата, сексуалноста и класата. Но во време кога Прајд се претвори од протест во парада, а корпоративната кооптација го омекна и испра колективното реагирање на заедницата, се чини дека квир успешно се позиционира како највозбудливата маркетинг стратегија. Дали овој богат нов бран на сексуална слобода сигнализира револуција или асимилација? Не можам да се воздржам, а да не се запрашам: Дали подемот на квир елитата е знак за прогрес или пропаганда?

Извор: Bitch Media