Ми требаше навистина долго време да соберам храброст за да седнам да го напишам ова. Сè уште не сум сигурна дали ќе успеам да го допишам. Соочувањето со сè што ми се случи после породувањето, сè уште е тешко, како рана што не е целосно излечена. За среќа, сега имам прекрасен психијатар, а од неодамна и добар психолог, кои ме разбираат. Но, непосредно по раѓањето на мојот син, немав.
Она што ме извади од најтемната и најдлабока дупка, е кога еден ден седнав и на англиски пребарав како се нарекуваат тие интензивни мисли кои постојано ми се појавуваа во главата и наидов на есеј на таа тема, напишан од жена која се соочила со таква состојба. Тогаш сфатив дека се работи за појава што им се случува и на други луѓе. Сфатив дека не сум сама, не полудувам, не сум единствената со ваков товар… Среќа и сопругот ме поддржува и е активно вклучен во нашето родителствување.
Ова го пишувам за новите мајки кои можеби не знаат англиски, не нашле таков есеј, или немаат поддршка од сопругот, родителите, роднините… Ваквите состојби може целосно да ги разбере единствено оние кои поминале низ нешто слично. Ова е за вас. Ова нека биде есејот кој ќе ви отвори едно прозорче светлина. Не сте сами, не сте луди, не ви се случува само вам. Останете тука, вашето бебе ќе ви биде многу благодарно што сте издржале, верувајте. Да, тешко е, но станува полесно. Наоѓате механизми за борба и полека, свесно или несвесно, ќе видите дека тие механизми всушност функционираат. Останете, доаѓаат добри денови. Ви ветувам.
Борба со интрузивни мисли
Од моментот кога се породив за мене почна еден непрекинат синџир на стрес. Дали е сè во ред со мене и бебето? Лошиот однос на повеќето вработени во болницата не помогна, само ги разгоре моите стравови. Се вратив дома со синот, но не можев да престанам да мислам дали е сè во ред со нас. Дали е нормално уште да крварам? Кога ќе му помине жолтицата и дали ќе остави последици? Во текот на еден преглед кај мојата матична докторка, ѝ спомнав дека имам потешкотии со лоши мисли. Таа рече дека неа тоа не ја интересира.
Некаде 5 недели по пораѓајот почна мојот пекол. Откако се уверив дека е сè ок со мене и бебето физички, почнав да се плашам дека мора да ми е нешто психички. Можеби полудувам? Интрузивни мисли од најужасен карактер се појавуваа во мојата глава, како да се натпреваруваа која повеќе ќе ме вознемири. Знаев дека немам постпородилна депресија, немав класични симптоми на депресија. Почнав да посетувам психолог зашто знаев дека нешто не е во ред. Не можев да ѝ се отворам целосно. Ми беше срам од мислите што ги имав… Што ако помисли дека не можам да се грижам за моето бебе и повика служба да ми го земе бебето? Се срамев, премногу се срамев од сопствените ужасни мисли. Мислите нема да ги споделам, бидејќи можат некому да бидат тригер, а тоа не ми е целта. Сакам само да знаете дека ако имате мисли кои не ви се чинат „нормалниʺ, – не сте сами и не ви се случува само вам. Вие сте прекрасна мајка, баш бидејќи се грижите дали сте добра мајка.
Мислите не ве дефинираат, како ни постпородилната дијагноза. Не е само депресија, постојат повеќе состојби, но тие се баш тоа – состојби кои поминуваат. Не гуглајте, не барајте дијагнози, тоа е меч со две оcтрици. Не налевајте масло на огнот, ако го храните стравот, тој само расте.
Не постојат правила. Може да сте информирани за сите постпородилни состојби, па сепак да се соочите со некоја од нив. Може да имате совршен постпородилен план, па да се случи пандемија и карантин (како што ми се случи мене). Не осудувајте доколку нешто слично вам не ви се случило, туку обрнете големо внимание на вашата сестра, ќерка, пријателка, роднина, партнерка или сопруга која скоро се породила. Погледнете ја во очи и ако изгледа како да ѝ треба помош, земете ја под рака и најдете психијатар или психолог. Ако не го погодите од прва, појдете кај друг. Верувајте, таквата постапка може да значи спас!
Што мене најмногу ми помогна?
1. Престани да гуглаш постојано. Читај позитивни теми, слушај убава музика. Ако овој текст ти помогна ок, процесирај го тоа, но не навлегувај во гугл дијагнози и во никој случај не прави онлајн тестови за да откриеш што ти е.
2. На оваа тема не се зборува, бидејќи луѓето се срамат, а често може да биде и тригер. Но, тоа не значи дека не постои: не си сама.
3. Не дозволувај дијагнозата да биде поголема од тебе и да ти влева страв. Тоа што имаш некаква постпородилна дијагноза не те дефинира за цел живот. Консултирај се со психијатар, (стискам палци дека моето дете ќе живее во општество каде посета на психијатар не е табу), дознај што ти се случува, но, не ѝ придвај на дијагнозата големо значење – смисли ѝ смешно име, нека не биде твојот страв поголем од твојата сила.
4. Не плаши се од мислите, не обидувај се да ги оттргнеш, така повеќе растат. Пробај да ги изговориш на глас. Гледаш колку звучат ирационално? Гледаш дека не си ти тоа како личност? Гледаш дека го мислиш она што најмногу те вознемирува? Тогаш како би можела да го направиш тоа што го мислиш? Дај им смешно име на мислите и смешна изрека во главата како реакција на истите…. на пример: Да да, како да не, Господе, што не ќе помислам, глупости!
5. Егото тргни го на страна. Да, тебе ти се случи. Да, не можеш да поверуваш дека тебе ти се случи, ама ти не си ништо посебно, ти си човек, а на луѓето им се случуваат човечки слабости.
6. Мислите те тераат да помислиш дека твоето дете не е безбедно со тебе. Но, напротив. Тоа не може да биде подалеку од вистината. Твоето бебе е сосем безбедно со тебе. Ако наидеш на психолог/психијатар кој те советува да не остануваш сама со бебето, бегај од таму и најди си го вистинскиот терапевт кој е запознаен со вакви состојби, како и начинот на кој се третираат.
Кога некој ќе направи операција и после ќе се врати дома, сите му принесуваат нешто за јадење, го тераат да одмара и го прашуваат како е. Кога мајката ќе се врати дома од болница, треба да дои (доколку сака), да крвари долу, да се грижи за детето и да дипли облека…малку нефер, нели?
Мајчинството е ролеркостер од емоции и искуства. Сега треба да се грижиш за ова суштество кое потполно зависи од тебе. Дали ќе успееш? Да. Дали ќе има лоши денови? Да. Но, ќе има и добри…и со тек на време ќе научиш да им погледнеш на стравовите во очи, да им кажеш еј, тука сте? Ок, ама имам работа сега.
Ти си посилна од твоите стравови, твоите мисли и состојби по пораѓајот не те дефинираат ни како личност, ни како мајка. Ти си човече суперхерој, една ѕверка од човек, зашто успеваш да се носиш со тоа. Сега пушти музика, земи си го детето што никако не се смирува и денес толку плаче што мислиш дека намерно те измачува, и играј! Никој не е совршен, дури ни мајките-инфлуенсерки на Инстаграм – таму гледате само одбрани моменти, а не цел живот.
Ти си супер мајка. Остани каде што си, му требаш на твоето дете кое е толку среќно што тебе те има за мајка.
анонимно писмо
