Најдобрите изложби во САД кои ја прославуваат 50-годишнината од Стоунвол
Од Њујорк до Бостон и Хјустон, подолу се дел од ликовните изложби низ САД кои го слават Stonewall 50.

Една летна ноќ во 1969 година, полицијата изврши рација во Stonewall Inn, бар каде се собирале хомосексуалци во Greenwich Village во Њујорк. Додека полицијата делувала со оправдување дека барот немал дозвола за служење алкохол, многумина тоа го сметале тоа оправдување на напад врз сексуалните работници и за криминализација на геј заедницата. Тогаш нешто неочекувано се случило – ЛГБТК заедницата возвратила на начин што никогаш порано не бил виден. Шест последователни денови, геј заедницата одржувала серија протести како борба за своите права. Некои држеле транспаренти со порака: “Стоунвол значи да возвратите!” и “Поразете ја опресијата врз хомосексуалците!”

Овој историски момент, кој го поттикна движењето за правата на хомосексуалците, немаше да биде запаметен без фотографите и уметниците кои ги документираа протестите и она што следеше.

Годинава, на 50-годишнината од Стоунвол геј парадите во различни градови низ цела Америка ќе имаат поинакво значење. Дури и со легализацијата на геј браковите во 2015 година и постојано зголемување на транс-видливоста, сè уште многу треба да се направи за ЛГБТК заедницата во Америка. Уметниците, се први кои ги отвораат овие прашања. Од Њујорк до Бостон и Хјустон, подолу се дел од ликовните изложби низ САД кои го слават Stonewall 50.

 

Nobody Promised You Tomorrow: Art 50 Years After Stonewall

 

Музејот во Бруклин нуди помлади посвежи погледи на “Стоунвол”, низ уметноста на 28 ЛГБТК уметници родени по 1969 година. Уметниците гледаат на пресекот меѓу политиката и геј правата како форма на политички манифест. Во таа смисла стојат изложени транспарентите на Тјуздеј со емоционално набиени фрази (еден вели: “Некогаш заебуваме”), како и протестни знаци од Електра КБ (еден гласи: “Смрт = тишина”). Изложбата е отворена до 8-ми декември.

 

 

 

Уметност по Стоунвал, 1969-1989

 

Како немирите во Stonewall влијаеле врз уметничкиот свет? Во галеријата Греј на Универзитетот во Њујорк и Музејот Лесли-Лохман, ќе бидат отворена изложба во две дела, организиран од Музејот Колумбус во Охајо, кој се обидува да одговори на тоа прашање. Повеќе од 200 уметнички дела го следат начинот на кој уметниците реагирале на движењето за правата на хомосексуалците. Од Енди Ворхол до Кит Харинг и фотографи како Роберт Маплторп, „Уметноста по Стоунвол“ покажува колку уметниците ги гледале работите поинаку од вестите во тоа време. –Историјата на ЛГБТК не започна во 1969 година, има долга, комплицирана историја. Стоунвол претставува пресвртна точка- вели кураторот Џонатан Вајнберг.

 

 

Stonewall 50

 

Њујоршкото историско друштво ја следи историјата на хомосексуалната култура, активизмот и ноќниот живот во текот на втората половина на 20 век. Како дел од оваа извонредна изложба, изложение се пар на Doc Martens од маршот во 1993 година, фотографии од маршеви на гордоста во 1980-тите и игли – како симбол на свеста за сидата (Aids awareness pins.). Изложени се и фотографии моменти од архивите на историја на лезбијките (lesbian herstory archives) една од најголемите архиви на лезбејската историја. До 22 септември.

 

 

 

 

 

Voice of the Village: Фотографии на Фред МекДара

 

Њујоршкиот фотограф, Фред МекДара, беше фотограф за Village Voice познат по фотографиите на Ален Гинсберг, Џек Керуак и Боб Дилан во 1970-тите. Но, исто така бил еден од ретките фотографи кои ги фотографираа немирите во Стоунвол во 1969 година. Двете придружни изложби во Музејот на градот Њујорк во Менхетен ги слават реалтивно запоставените достигнувања на уметникот. Неговата Voice of the Village прикажува 150 фотографии со поглед, заедно со помала изложба, Гордост, во чии рамки изложени 40 фотографии од маршеви на гордоста низ годините. “Сметавме дека тоа е совршено време за да ја погледнеме од блиску неговата фотографија”, вели ко-кураторката Сара Џејдман. “Тој сведочи за ЛГБТ животот во Њујорк”.
https://www.youtube.com/watch?time_continue=24&v=88uFd2_c8L0

 

 

 

Stonewall: 50 години аутирани

 

Во Библиотеката во Рочестер, отворена е изложбата Стоунвол, посветена на улогата на Рочестер во легализирање на хомосексуалните бракови во државата Њујорк во 2011 година (кога Рочестерскиот републиканец гласаше за). Куриран од историчарот на градот Кристин Ридарски, изложени се слики, документи и предмети од јавната архива во градот. До 20 јули.

 

Stonewall 50

 

Музејот на современа уметност Хјустон прикажува избор на политичка уметност, од слики до фотографии, филмови и видеоснимки кои се појавуваат во правата на хомосексуалците, видливоста на трансродовите и на меѓународните прашања за ЛГБТК. До 28 јули, кураторот Дин Дадерко прикажува слики од уметникот од Чикаго, Кристина Керлс, заедно со фотографии од страна на јужноафриканскиот уметник Занеле Мухоли. “Уметниците нè охрабруваат да размислуваме за борбата која треба да се слави, и тогаш и сега”, вели директорот на музејот, Кристина Брунгард.

 

 

 

 

Извор: The Guardian 

НАПИШАНО ОД:
Перформативната уметност те носи на емотивно возење со луда железница: Интервју со Нао Бустаманте
Она што особено ми се допаѓа кај перформативната уметност е непосредната размена со публиката која се менува во истиот момент додека се создава.
Родови политики и сексуални идентитети во Планината Броукбек
Планината Броукбек е место кое надвор од светот во кој живеат, надвор од цивилизацијата и општеството кое ги класифицира и осудува, надвор од „вистинскиот живот“ со своите пространи пејзажи ја доловува слободата и можноста на остварувањето на нивната врска.
BeFem’s Feminist Fighters
Колку сте запознаени со BeFem, српскиот фестивал за феминистичка култура и акција, кој го имаше своето 9 издание овој месец?
Кејт Винслет во „Мер од Исттаун“: средовечноста е далеку од свиснат стомак
Кејт Винслет отсекогаш била смела. Но да има стомак, и тоа таков што се тресе и мрда на начин на кој прилично невпечатливо се мрдаат стомаците на повеќето 45-годишни жени е сè уште доста шокантно и тема на ударни вести.
Every body is a beach body
Заеби кој што ќе каже или како ќе те погледне. 40 степени е, облечи бикини, шорцеви или кратко фустанче, ок е.
Нашите приказни се важни!
Денес, 17 Мај, Меѓународниот ден за борба против хомофобија, бифобија, интерсексфобија и трансфобија, го прославуваме со кампања под глобалното мото: „Да ја прекинеме тишината!“.
Емоциите се нашите политички и животни ресурси
Овој колективен гнев треба да се канализира, да се застане цврсто, без компрописи во легитимната борба за нашите животи: Говор на Калиа Димитрова од протестниот марш „Јавна соба е кривично дело“.
Студентките не се виновни
Сите студент(к)и се повлијаени и оштетени од општата култура на примитивни односи на моќ, атмосферата на страв и неизвесност, сексизам, шовинизам и сите типови сексуално вознемирување.
Водич за Трејси Емин, ‘enfant terrible’ на британската уметност: Прв дел
Трејси Емин e дел од изложбата Родови перцепции во Музејот на современата уметност - Скопје. Прочитајте сè за оваа легендарна уметница и погледнете ја изложбата во МСУ каде се изложeни 39 современи уметнички дела од 25 жени.
ЖЕНАТА И ГРАДОТ
Преку пишувањето му се овозможува на телото да продолжи да постои. Така обработувањето на сеќавањата е најмакотрпната активност во средина каде времето се забавува „до точка на застанување“ и каде часовите „како капки пот, лека-полека се откинуваат и капат“
Ова веќе нема да го толерираме: Протести против сексуалното вознемирување и напади во училиштата во Косово
Протестите беа придружени со акции на социјалните мрежи каде жени и девојки, главно анонимно, споделуваат лични сведоштва на сексуално вознемирување и напади во училишта, на работа и на улица.
Преку танцот сакам да ги разбудам сите сетила на моите ученици: Интервју со Ивана Балабанова
Работата на Ивана Балабанова ја следам со години. Инспирирана од нејзината работа како танчерка, основачка на Битрикс и креативна девојка која постојано поместува граници во секоја смисла на зборот, сакав да поразговараме за нејзината лична мотивација, работата како педагог, современиот танц како простор на слобода и истражување и грижата за себе и другите. 
ПичПрич: Влакна
Во 20.00 часот во Кино Милениум ќе се одржи четвртото осмомартовско издание на ПичПрич – вечер на раскажување женски приказни, на тема „Влакна“.
Што после #СегаКажувам?
Наместо да казнуваме индивидуални „лоши мажи“, треба да се фокусираме на колективни превентивни мерки и создавање простор за позитивна машкост која нема да се фокусира на (сексуална) агресија и доминација.
Кога жена ќе се осмели да возврати на машката суровост
Наелектризираниот говор го отелотвори гласот на искуствата, фрустрациите и гневот на милиони жени и мажи чии денови, животи и реалности биле обликувани од честопати навредливи, понекогаш вулгарни изрази на патријархална моќ.
ГУЖ #1 Yaeji
Мислам дека музика може да трансцедентира јазик
Неуспехот во уметностите треба да се охрабрува како интегрален дел од праксата: Интервју со Дарко Алексовски
Моја најчеста креативна одлука е политичкото и колективното да ги прикажувам преку личното и индивидуалното. Делата и проектите секогаш се иницирани од лични приказни кои понатаму ги транскрибирам со помош на визуелни средства и медиуми.
The M word: или зошто цензурирањето на менструацијата претставува микро сексизам?
Ако воопшто не сакаме да зборуваме за менструацијата од медицински аспект, тогаш како би очекувале овој проблем да се сфати сериозно и како би формирале политики и протоколи за земање боледување за менструални болки ако нашите шефови сметаат дека медицинските факти за нашата болка се премногу „приватни“ за споделување?
Жени кои ја зеле правдата во свои раце
Од Сестринствата во Шангај до Окупа во Мексико, ова се групите жени низ историјата, кои се обиделе да се оттргнат од идејата за полициска заштита и наместо тоа, на насилството одговориле на свој начин.

Момент...

No more pages to load

1 2 … 10