Кога пишуваш текст затоа што не сакаш да ја одбиеш уредничката, пишуваш ли нужно вообразено? И без овој текст мора да се може. Во последните мигови од рокот на уредничката, некои бои од квечерината што истекуваат во реката Арно пожелуваат да се здобијат со друга форма, бараат да станат зборови; зборовите се: надежта е во неоткажувањето. Ја прочитав оваа фраза ден по последните парламентарни избори во Италија на социјалните мрежи, кај некој мој очаен италијански пријател. Процената е дека новата италијанска влада е доволно десно за името на војводата Бенито Мусолини повторно да го преплави дневниот печат. Потоа размислив дека сите работи му се случуваат токму на еден човек, токму сега. Векови и векови минуваат и само во сегашноста се случуваат настаните; безброј луѓе во воздухот, на земјата и во морето, а сè што навистина се случува, ми се случува мене (од „Градината со патеки што се разгрануваат“ на Хорхе Луис Борхес). Постпандемската стварност што инсистира да ја населиме, да се вратиме назад, на речиси вулгарен начин го поставува средиштето на светот во желудочната киселина на секоја од нас. Сè во светот зависи од нашето сингуларно постоење, сега тоа е појасно од претходно, a на пандемијата ќе мора да ѝ се изигра замисленото враќање назад. Жил Делез (1988) е во право кога претполага дека никогаш не се работи за враќање (кон античките Грци, на пример). Бездруго, вечното враќање се здобива со таква кинетика што, всушност, во извесна смисла го преобразува и самиот негативитет, тоа што било тешко, сега треба да е лесно. Актуелната местоположба на светот во мојот и сечиј желудник е истовремено и заземена позиција на отпор, отпор кон досадните сили на старо-стариот свет: индивидуализација низ моќта што формално го обликува себството и потем го стиска во задушливиот целофан на идентитетот, еднаш засекогаш спакуван. Борбата за субјективитетот, полека, кревко, но убедливо се формулира во ново универзално право: право на промена, свитливост и преобразба. Сечија приказна што ги крши коските, сега треба да се ослободи од срам, вина и гнев затоа што ѝ е потребна на планетата; и планетата се бори да преживее. Овој текст што се мачи да врви по средиштето на некоја неизвесна тема или воопшто на неизвесноста како тема, ги има предвид сите и меѓу нив и прекарните, страничните, зазорните приказни, и се бори за афективна правда. Од малиот ситен пулс кој ѕирка под ракавот на трошни луѓе, непознати туѓинци кои влегуваат во релациската поставка на солидарност со болката на другиот, до Стромболи што деновиве непредвидливо мрее и испушта лава во морето. Нашите мали поединечни бивства, содружници на големите претставници на еколошкиот систем со поубава зграда во шумата Амазон од онаа на ООН во Њујорк и сите молекули помеѓу, се борат да продолжат да живеат, во нашиот единствен органски поредок (смрт на nomos basileus!), во кој сите имаме право на промена, свитливост и преобразба. Ако уште не сме премалени од загубата на нашите начичкани предвидливи претпандемски животи и продолжуваме понатаму, нужно ни треба тоа што Мишел Фуко на едно место го нарекува стратегија за заедништво. Подобро оценет ќе биде долгиот пасус што би можел да следува, со детално разработување на таквата можна стратегија. Наместо тоа, започнува последната набрекната реченица: таа стратегија е сингуларна, таа се изродува од сечие поединечно неоткажување, од приказните кои имаат права и наративно ја менуваат граматичката структура на нашето конечно сегашно време; сечија приказна е вредна ако е веќе дом на целиот свет, на меѓузависноста и грижата, на солидарните молекули без име, конечно на врските (kin) што дури и во време на загуба не ја расколебаа премисата на тоа дека да се биде е веќе однапред и да се биде заедно.