Кампањата вклучува лични пораки од луѓе од ЛГБТИ заедницата кои зборуваат за своето „излегување од плакар“ – познато како coming out, аутирање. Оваа кампања има за цел да даде акцент на значењето на видливоста на ЛГБТИ заедницата преку индивидуалните животни искуства при овој процес и што значи тоа не само како еден од најтешките лични процеси и искуства, но и во пошироки социо-политички рамки. Животите на луѓето од ЛГБТИ заедницата заслужуваат еднаквост и еднакви можности.
Видливоста на ЛГБТИ луѓето значи отпор, отпор спрема стравот, срамот, репресијата која ни е наметната и воспоставена во сите сегменти од животот! Овие пораки нека дадат и глас за надеж, солидарност за сите од заедницата, но и остра порака до сите одлучувачи – НАШИТЕ ПРИКАЗНИ СЕ ВАЖНИ И ЌЕ БИДЕМЕ УШТЕ ПОГЛАСНИ И ПОВИДЛИВИ ВО НАШИТЕ БАРАЊА ЗА ЕДНАКВОСТ, ПОЧИТ И ДОСТОИНСТВО!
Која сум јас?
Мене ми требаше околу две години за да сфатам дека јас всушност сум се „аутирала“. Јас тоа го сфатив како кога ненајавено ќе ги шокираш твоите блиски дека си фатил дечко или девојка од ист пол, а претходно си бил како сите нив-стрејт. А ти всушност си бил со човек во кој си се заљубил и плус имаш секусална привлечност. Одлично комбо за романса! Па јас кога љубев некој не мислев дали така треба и што значи тоа, не мислев ни на кутрите шокирани дали можеби ќе ги повредам нивните чувства и очекувања, а пак уште помалку побарав некој да ми ја оправда постапката и да ме поддржува во „експериментирањето“. Едноставно сакав. Сакам и ќе сакам. Нема поубаво. Понекогаш како да пиеја од мојата страст, живост и слобода. Како нивното прифаќање на мојот живот да стануваше нивен живот. Се проектираа во мене, како да сум холограм на нивните желби. Копнеж по тоа што сакаат они да бидат. Слободни.
А тоа дека преку прифаќањето на мојот избор добија легитимитет да се пуваат со нивната еманципираност ми е исто така доста погубно.
Сепак најголемото разочарување дојде кога луѓето од заедницата бараа да решам. Се обидував да ги разберам зошто забораваат една боја од виножитото. Се обидував да им одговорам, се обидував да ги оправдам. Си велев, веројатно затоа што па на крајот, и тие растеле меѓу овие првите-шокираните, во исти училишта учеле, во истите табуа се гушеле. Истата паланка ја носат. Фобијата и омразата не бираат по сексуална ориентација.Нив најповолно тло за опстојување и хранење им се стравот и затворениот ум. Ни милиметар подалеку од себеси.
Трагањето по соодветна дефиниција што си и кој си знае да е одвратно напорно, а уште полошо е што ја уништува магијата на животот и убавината на неизвесноста. Денес си цар, утре биди поголем! Нека не те обесхрабрува трагањето и не се лажи дека е залудно. Напротив, во тоа трагање, барање дефиниции и рационализирање на твоите чувства станувај секој ден сé посвесен и позаљубен во себе!
Излегување од плакарот
Искуството на излегувањето од плакарот за мене секогаш претставуваше искуство на меч со две острици, вклештеност помеѓу две можности кои претставуваа само две лица на истото насилство, хетеропатријархалната опресија, исклучување и епистемологија. Од една страна, внатре во плакарот во кој се наоѓаш самиот себеси веќе затворен, присилен во мракот и молкот, во внатрешност која некој друг веќе ти ја поставил и те втурнал во неа, како рефлексија со која се идентификуваш или во која се наоѓаш заточен, како молк исполнет со вревата на зборови, мисли, концепти, идентитетски одредници, врамувања на сексуалноста и историја на дискурси, со буката на говорот на оние, кои, веќе уште пред да знаеш, те претвориле во објект за сецирање, сондажи, интерпретации, класификации и прогласување за посебен вид. Од другата страна, надвор од плакарот, облечен во палимпсестите на говорот на другите и нивната врева во молкот на плакарот, веќе гордо присвоени како свое автентично постоење, се наоѓаш соочен во светот со ризикот, овојпат затоа што си се дрзнал да бидеш тоа што веќе претходно те класифицирале да бидеш, и поради коешто те втурнале внатре во плакарот, или пак се наоѓаш соочен со признание од светот како еднакво добар, еднакво вреден, и еднакво легитимен човек (како и нив, нормалните, добри, чесни, горди граѓани), во челичните рамки на општествено пре/при-знавање. Тие две страни на насилството претставуваат всушност избор помеѓу, од едната страна, социо-онтолошката можност и императив да ја декларираш и перформираш вистината за своето претпоставено автентично себство, присилбата за исповест низ која ќе се разоткријат тајните на зјапачката вистина од длабочините на твоето битие, повикот да се позиционираш во полициската идентитетска организација, и од друга страна хероистичкиот отворен пркос налепен со гордост. Но, сепак, во „излегувањето од плакарот„ се криеше и една друга нужност, потреба, или поточно егзистенцијална и епистемолошка желба. Егзистенцијална (или онтолошка, или како императив на слободата) затоа што беше пулс да се отфрли теророт на изолацијата, да се биде дел од светот, да се има свет, со другите, да се проткајата нитките на сопственото искуство, на сопствените болки, радости, задоволства, копнежи, потреби, желби, културни имагинации и социјални навики, низ мрежата на други сингуларни нитки, на други луѓе, други места, други светови, и други заедници, или други животи, на своите пријатели и сограѓани. На тој начин што ја кршиш, им ја одземеш епистемолошката привилегија на хомофобот или на удобно потонатите хетеросексуалци во перниците на нивната привилегија. Им се спротиставуваш со, го вметнуваш, својот глас во плуралниот свет на јавноста и заедницата, своето искуство на свет-ствување, својата перспектива, знаење и доживување за самиот себе. И одовде, вметнувам ново искуство во баналната монотонија на нивното секојдневие во кое те присилуваат молчешкум да се смееш на стварите на кои тие се смеат, да се радуваш на работите и животните настани и достигнувања што нив ги радуваат, да тажиш по работите по кои сите тажат, и да те возбудуваат телата што веќе се пропишани во регулаторниот апарат на хетеронормативноста. Односно ќе се спротиставиш на молчешкум прифаќаниот говор и вистина за себе од другите, особено секој пат кога ќе се смеат или ќе повикуваат на колеж на „педерите„. Ќе ја изместиш и трансформираш во отпор паранојата на бидувањето во плакарот, паранојата во која никогаш не знаеш со сигурност кој те гледа и ја знае „вистината„ за тебе, и мислиш дека си виден и кога не си гледан, и ги интерпретираш до бесконечност минискулните гестови поазди кои расплатуваш еден сноп значења. Но во оваа позиција, излегувањето од плакарот за мене секогаш беше обележан со постојаната борба да се биде препо/при-знаен во целосна непрепознатливост согласно веќе постојните регулаторни и идентитетско-искуствени одредници на препознатливоста на што е доволно човечко. Да се излезе од плакарот не за да отвори тајната вистина за себеси, туку за да се отворат можни хоризонти за проекција, и патеки за постанување и бидивање секогаш нешто друго, сингуларно, со и помеѓу другите.
Аутирање
На почетокот беше предизвик да си признаам прво сама на себе, па потоа и на најблиските. Не беше лесно да се соочам со себе во општество каде што за жал се уште геј заедницата и луѓето се табу тема, осудувани затоа што се поинакви, а всушност се нормални како и другите.
Многу поослободено се чувствував кога се соочив со сопствените чувства и сфатив што сум и што сакам. Се повеќе гледав геј филмови и серии, и читав се што е поврзано со заедницата и луѓето.
Не е едноставно да се живее во општество каде што не е прифатена ЛГБТ заедницата, но најважно од се е да не ве засега што ќе кажат другите и со каков поглед ќе ве гледаат, затоа што вие сте тоа што сте.
Не заборавајте светот сака оригинали.
Светла, камера, акција! Се роди синот хетеросексуалец
Здраво! Ако го читаш ова, претпоставувам дека сакаш да знаеш како ги споделив овие збори, како на моите родители им реков дека сум геј. Ова не се мои зборови, ова не е мој филм, тука сум да ви кажам зошто.
Првин, интересно е што ова се случи пред веќе една цела година и што сѐ уште сум тука, што сѐ уште живеам со моите родители.
Односите може не ни се совршени овие година-дена од моето аутирање, но секој ден го живееме сѐ подобро и подобро (мислам). Би рекол не е нормално, но сосема очекувано, што нивната реакцијата од тогаш, па до денес, нема прогресирано многу.
Но, како се случи тоа? Минатата година, на Оскарите се појави Били Портер во една прекрасна хаљина во која беше вистинска инспирација за сите ЛГБТИК-лица кои го следеа настанот од дома. Толку многу бев воодушевен од неговата автентичност, па без никакво двоумење ја споделив сликата на мојот Фејсбук- профил. Моите родители го видоа тоа и веднаш негодуваа… Не беше ништо сериозно и дискусијата не беше долга, беше пропратена со кратка молба до мене објавата да ја тргнам, инаку пријателите ќе ми се смееле. Камо да знаеше мајка ми тој ден, а не утредента, дека моите пријатели се впрочем сите дел од виножитото.
Утредента, се имавме вратено сите од работа и вообичаено бевме поделени низ домот како и секој друг обичен ден. Во еден момент мајка ми ме повика. „Уште ти стои објавата на профил, ти реков да ја избришеш. Колешките ја виделе и еве цел ден ми се смеат, а јас со спуштена глава седам и не знаев како да се објаснам, па се приклучив на шегата.’’ Ме замоли уште еднаш да го избришам тоа и да не споделувам „педерски работи“ повеќе. Луѓето гледале и ни се смееле. Чудно ѝ беше како родениот син им прави вака, како со своја рака сум им ковел шајки во сандакот.
Во тој момент го добив прашањето „Зошто споделуваш вакви работи? Педер ли си? Јас не пораснав педер.“ Не беше прв пат да го добијам ова прашање, но секој пат кога до добив одговорот беше не, и самата природа на моите родители да се лажат дека не сум, ги наведуваше да веруваат во тоа уште еден ден плус. Овој пат, не знам зошто, не знам како, ми дојде преку глава и реков „ДА, сум.“
Тоа ДА прерасна во двочасовна конфронтација за тоа како низ годините моите родители си дошле до заклучок дека сум, но секогаш си рекле „не, не, не, моето дете не.“ Лагата и негирањето, односно сакањето да биде така и тој нивен имагинативен свет ги имаше внесено моите родители во филм каде тие беа режисери, а јас глумецот кој би ги следел сите нивни сцени.
Не би рекол дека моето аутирање заврши среќно и дека ќе заврши среќно – бидејќи никогаш нема да заврши. Реалноста е дека моите родители имаат вкоренети вредности во себе кои никогаш нема да ги одучат и променат. Секој ден им е нова можност да го сторат тоа, но моите реални впечатоци се дека сега самите од режисери на мојот живот, станаа и главни улоги. Моите родители и јас сакаат да живееме во фиктивен свет каде јас сум стрејт и еден ден ќе формирам семејство, бидејќи тоа беше филмот кој го спремаа за мене да го оживеам за нив од моето само раѓање. Заеби, што да кажам… извинете што ви го скршив филмот. Оскарот сепак оди кај Били Портер – за режирање на моето аутирање.
#IDAHOBIT2020 #НашитеПриказниСеВажни
