Баш кога се обидов да закажам сонограм минатата година, моето разбирање на еден основен научен принцип беше целосно испревртено. Медицинската сестра, обидувајќи се да сфати колку бремена би можела да бидам, се покажа како крајно незаинтересирана за датумот на зачнувањето. Само сакаше да го знае датумот на мојот последен менструален циклус. Тоа – објасни таа – е начинот како се пресметува бременоста. Тоа значеше дека што се однесува до медицинската заедница, јас технички бев во петтата недела, иако не постоеше физички начин да бидам во повеќе од третата недела. Тие две претходни недели, претпоставувам дека сум била…пред-бремена? Бремена-во-чекање? Навистина, ова беше неверојатна вест.

Така, минатата недела кога Џон Бекер, пратеник од Охајо, случајно сугерираше дека ектопичната бременост може да биде „отстранета од фалопиевата туба и повторно вметната во матката“ (па не баш: трагично, но таа постапка не постои), и кога истакнатиот експерт Бен Шапиро самоуверено го спои концептот „шест недели бременост“ со „шестнеделен ембрион“ (две различни работи, всушност), и кога гувернерот на Џорџија, Брајан Кемп, потпиша нацрт-закон со кој се бара абортусот да се одвива само во временски период пред многу жени воопшто да дознаат дека се бремени – кога сите овие работи се случија, мојата фрустрација се приближи до космичко ниво. Не кон оние пратеници, туку кон наметката на таинственост и незнаење што ги прекрива сите нешта поврзани со јајниците.

Колективно сме ужасни кога зборуваме за репродукција. Особено кога станува збор за бремени тела. Мораме да пробаме да бидеме подобри во тоа. Кога предлог-законот за абортус во Џорџија беше потпишан, слушнав дека некои гинеколози-акушери тврдат дека една жена лесно може да го исполни овој рок од шест недели едноставно со правење на тест за бременост многу, многу рано, значи, веднаш по сексуалниот однос! – да дознае дали постои несакана бременост која треба да биде прекината.

За жал, овие советодавци изгледа не знаеја дека треба да поминат неколку дена за оплодените јајца да бидат имплантирани во матката. Дополнително, тестовите за бременост не се баш точни додека еден менструален циклус не е пропуштен. И тоа – дури и под претпоставка дека една личност има 28-дневен менструален циклус ист како оној опишан во книгите – многу често циклусот е подолг или далеку понепредвидлив – менструалниот циклус нема да биде пропуштен сè додека не поминат 15 или 16 дена од денот на зачнувањето.

Хари и Меган, војводата и војвотката од Сасекс, споделија фотографија со нивниот новороден син оваа недела, и видов ројал-гледачи кои ја споделуваа семејната слика, наивно прашувајќи се зошто Меган сè уште изгледа „дебело“. Очигледно, тие никогаш не дознале дека женското тело не се враќа назад во форма како да е гумена топка; тоа може да потрае неколку недели или месеци, а во некои случаи средниот дел од телото никогаш не се враќа во претходната големина.

Некои од понтификаторите во овие случаи биле мажи, но далеку од тоа дека сите биле само мажи. Не се работи за прекршоци направени од страна на конкретни машки лица. Овој став постои со векови – иако зачнувањето може да биде биолошко чудо, тоа исто така е грозно, исполнето со сало и слуз од кои – ла ла ла ла ла! – на пристојните луѓе им е дозволено да бегаат вриштејќи. Многу луѓе се подготвени да ги третираат фетусите како бесценети граѓани, но телата кои ги создаваат овие фетуси ги доживуваат како срамни, сиромашни квартови. На една забава, забележав нов татко кој со гордост го нарекуваше неговото дете „принцеза“, а неговата сопруга „шампион“, но потоа нападно си ги покриваше ушите кога таа го спомна зборот „плацента“. Исто како да не била плацентата токму таа што ѝ овозможила на Принцезата да расте.

И сите за време на забавата се смееја! Како да е сосема прифатлива оваа намерна игнорантност! Бидејќи, всушност, е прифатлива: ја прифативме. Приказните како оваa порано звучеа забавно. И јас се имам кикотено на BuzzFeed статии со наслови од типот „24 апсурдни нешта за менструалниот циклус во кои луѓето всушност веруваа“. Еднаш си цимолев на биро додека читкав жалба од страна на еден господин кој беше вознемирен поради тоа што жените кои добивале имале потреба да фрлаат пари на санитарни производи. Зошто не научиле некако да „задржат“, предложи тој, исто како што мажите се научиле да се воздржат од уринирање?

Почнувам да сфаќам дека овој вид незнаење не е нешто на што треба да се смееме. Ако сакаме да носиме закони поврзани со биологијата – дали треба да се оданочуваат тампони или дали абортусите треба да се случат за шест или осум или четиринаесет недели – прво треба да ја разбереме таа биологија. Затоа што доколку сте застапник за слободен абортус или пак сте анти абортус, треба да бидете способни да ја разберете и одбраните сложеноста на вашата позиција.

Има уште една причина што нема никаква врска со законот: ако не разбирате како функционираат женските тела, можеби на крај ќе почнете да верувате во некои навистина штетни нешта за жените. Ако мислите дека на жените за менструација им се потребни санитарни производи само затоа што не се способни да си ја „задржат“ менструацијата, тогаш можеби ќе почнете да мислите дека се само помрзливи од мажите. Ако ги гледате жените после раѓање како „дебели“, тогаш можете да почнете да ги доживувате жените како помалку дисциплинирани. Ако не знаете што прави плацентата, можеби ќе почнете да мислите дека телото на вашата сопруга е грозно. Ако мислите дека една жена треба да знае дека е бремена само за неколку дена – за разлика од неделите што биологијата генерално ги диктира – тогаш можете да претпоставите дека нејзиното незнаење во рок од неколку дена е знак дека е расеана и неодговорна. Можете да одлучите дека не е во можност да управува со сопственото здравје.

Очајно е потребно да станеме подобри во разговарање за репродукција на искрен и отворен начин. За пропуштени циклуси, отчукувања на срцето, графикони за растење на плодот, менструални периоди, временски рокови на оплодување и сè останато. Затоа што ако одбраната на вашата позиција бара да се потпрете на невистини, тогаш можеби треба да се запрашате дали воопшто се работи за одбрана.

Авторка: Моника Хесе

Извор: The Washington Post