Они би ги „контролирале младите“, ние би ги воспитале девојчињата да знаат дека можат да блујат оган

Текстот подолу е преведен со цел да покаже како на проблемите поврзани со динамиките на релациите на младите и нивната сексуалност им се приоѓа во земји кои имаат различни форми на ССО (сеопфатно сексуално образование) – кое во комплексни ситуации отвара простор за дискусија без задршки, кршење на табуа, простор во кој ниту едно прашање не се отфрла како контроверзно или бизарно, а се споделуваат и најделикатните несигурност, сомнежи, стравови, притисоци…

Кај нас редовно се појавувават луѓе кои не покажуваат храбост отворено да застанат зад жртвите на криминал, па својата недоволна информираност и конзервативност ја камуфлираат зад жалопојките поради губењето на семејните вредности.

Притоа не разбираат дека идејата за семејни вредности поврзана со погрешниот став за „семејството коа јадро на општеството“ наспроти таа за „индивидуата и нејзините слободи и права“ е дополнително обланда која покрива табуизираност и конзервирани сфаќања. Таквиот став е од другата страна на квалитетното образование кое нужно отвора и крши табуа, отвора контроверзни прашања и создава индивидуи одговорни кон самите себеси и кон другите.
Они би да ги „контролираат младите“, додека ние би да ги воспитаме малите девојчиња да знаат дека можат да блујат оган.

А сега подолу што вели еден психолог за Њујорк тајмс.

Една неодамнешна студија покажа колку е вообичаено момчињата-тинејџери да принудуваат или да им се закануваат на девојчињата да им испраќаат експлицитни фотографии: анализа на 500 девојчиња од 12 до 18-годишни за негативни искуства со секстинг открива дека на две третини од нив им било побарано да испратат експлицитни слики – и дека барањата честопати напредуваат од ветувања за наклонетост до „манифестации на гнев, вознемирување и закани“.

Во статија за студијата објавена на „Њујорк Тајмс“, психологот Лиза Дамур пишува: „Тинејџерите стануваат дел од сексуална култура која почива на штетна премиса: на хетеросексуално поле, момчињата обично играат офанзивно, а девојките дефанзивно. Повеќето училишта и многу родителите веќе им кажуваат на тинејџерките да не испраќаат сексуализирани селфија. Но, зошто не им кажуваме и на адолесцентите да престанат да бараат голи фотографии едни од други? “

Студијата на Сара Томас од Универзитетот Нортвест покажа дека помалку од 8% од девојчињата споделувале експлицитни слики затоа што самите сакале; останатите го сториле тоа заради желба да задоволат, да се смират или да избегнат конфликт со момче. Покрај тоа, додека истражувачите откриле дека и девојчињата и момчињата испраќаат голи фотографии едни на други, кај момчињата има скоро четири пати поголема веројатност да извршат притисок врз девојчињата да го сторат тоа отколку обратно. Ако двојката веќе е во релација, идејата честопати се нормализира со тврдења како „сите други имаат слика на својата девојка“, а доколку девојките се двоумат, некои момчиња се закануваат со прекин на врската.

Во некои случаи, момчињата исто така го користеле тоа што веќе имаат слики за да извршат притисок врз девојчињата да испраќаат нови фтографии со закана дека ќе ги објават претходните. Момчињата кои не биле во врска, исто така, барале слики од девојки девојки, а скоро 12% од сведоштвата сугерираат дека слики бараат различни момчиња што прави девојчињата да чувствуваат дека „барањата за фотографии се неизбежни и “. Но, најзначајно, Томас открила дека дел од девојчињата се чини дека немаат механизми за снаоѓање: „додека многу млади жени ја преземаат одговорноста да преговараат за овие притисоци, сепак велат дека се збунети… затоа што чувствуваат дека им недостасува стратегии како да го сторат тоа“.
Дамур, кој исто така е авторка на Водич за тинејџери низ седумте транзиции во зрелоста, вели дека родителите и воспитувачите можат да направат едноставни измени за да помогнат во поддршката на младите жени во оваа ситуација, почнувајќи со фокусирање на барањето исто толку колку на испраќањето со инсистирање на поголема одговорност од момчињата што бараат фотографии.

„Eдноставно да се прогласи нов код за однесување нема да го реши проблемот“, пишува таа. „Но, правилата можат да направат разлика“. Кога возрасно лице вели „не е О.К. да бараш експлицитни фотографии затоа што тогаш некого ставаш во ужасна позиција“, тоа го поставува она што Дамур го нарекува „behavioral speed bump“ што и девојчињата и момчињата можат да ги користат за да се спротивстават на ампулсивноста на адолесценцијата.

Исто така, им дава на девојчињата нешто што им е очајно потребно: јасно водство за тоа што да прават ако некој ги малтретира со инсистирање на гола слика. „Ако родителите и училиштата јасно стават до знаење дека и барањата се повреда“, истакнува Дамур, „девојчињата би чувствувале дека имаат можност да направат „screenshots“ од конкретните барања, да ги пријават и да бараат помош од возрасните“. Со тоа, Дамур тврди дека „поставуваме јасни и правилни очекувања кај младите луѓе, бидејќи тие започнуваат свој романтичен живот [што] може да биде само чекор во вистинската насока“. На крајот на краиштата, таа забележува: „Во пошироката култура, се чини дека одеднаш сме ја достигнале границата на нашата толеранција за сексуализирана злоупотреба на моќта од страна на возрасните мажи. Логичен следен чекор е да се преквалификуваат некои од токсичните норми што се шират и меѓу тинејџерите “.

Извор: Mighty girl