Опасното користење на приватните сексуални наративи на жените против нив

Сексуалното насилство врз жените е во алармантен и комплетно необјаснив пораст во Велика Британија. Насилството се протега насекаде – од употреба на личното сексуално минато на жените – жртви за време на судските рочишта за нивните убиства, до популаризација и злоупотреба на BDSM практиките, честопати обвинувајќи ја сеприсутната хардкор порнографија. Она што останува нејасно е следново – која е причината за овој нов бран на родово насилство и како личното консензуално и растечко вклучување на жените во екстремни форми на секс зборува за пошироката слика за сексуалните односи во денешно време.

Убиството на 21-годишната британка Грејс Милан и последователното судско рочиште предизвика длабока загриженост, истакнувајќи го начинот на кој може да се користат приватните сексуални наративи на жените против нив како дел од одбраната на „грубиот“ сексуален однос.

Во пресрет на нејзиниот 22-ри роденден, Милан – која патуваше низ Нов Зеланд – се состана со маж што го запозна на Тиндер. После вечерта помината заедно, двајцата се упатиле кон неговиот дом, кадешто за време на сексуалниот однос тој ја задавил до смрт. Иако минатиот месец поротата го прогласи за виновен, самото судење предизвика голем број на реакции поради начинот на кој сексуалниот живот на Грејс беше претставен како доказ против неа. Нејзиното претходно учество во BDSM односи и употребата на мобилни апликации како Виплр, беа искористени како докази дека таа уживала во одредени типови на односи, што значи дека ова било случај на „сексуални игри кои отишле во комплетно погрешен правец“. Еден од нејзините поранешни партнери дури беше повикан да сведочи од страна на одбраната за да потврди дека Грејс се согласувала на давење поради сексуално задоволство.

Во последната деценија, во Велика Британија се забележува 90% зголемување на користиње на на „грубиот“ сексуален однос како дел од одбраната на рочиштата, а во последните пет години користењето на оваа метода беше успешно во скоро половина од случаите. Ужасната од брзиот пораст на овој тренд, Фиона Мекензи ја започна кампањата „Не можеме да се согласиме на ова“, која се труди да ја исфрли од британските судови употребата на „грубиот“ сексуален однос – или т.н. „50 нијанси сиво“ како дел од случаите на одбраната. Заедно со пратеничката Хариет Харман, се обидуваат да додадат клаузула во Законот за семејно насилство, со која би било незаконски за маж кој убил жена да тврди дека имало согласност од страна на жртвата на насилството што всушност довело до нејзината смрт. Носителите на кампањата тврдат дека давањето согласност за одредени секс игри не е еквивалентно со давање согласност да бидат убиени, како што покажа случајот „Милан“. Користењето на архументот на „грубиот“ сексуален однос во одбраната, дополнително ги обесхрабрува жртвите на сексуална злоупотреба да зборуваат за тоа, бидејќи се плашат дека нивните сексуални животи ќе бидат искористени за да бидат обвинети или да пак засрамени – нешто што веќе е превалентно во судскиот систем.

„Се чини дека се работи за типично традиционално машко насилство врз жените што се чини дека е апсолутно во согласност со поширокиот поим за насилство врз жените“, вели Мекензи. „Но, поради некоја причина во кривичното право, а до одреден степен и во медиумите, кога се пријавува ваков случај се верува дека жените кажале – „да, сакам да бидам ужасно повредена. Сакам да бидам хоспитализирана поради мојот сексуален живот.“

„Честопати, за личноста која починала нема да најдете ништо повеќе од нивното име и некое од овие луди обвинувања дека се согласила на секаков вид сексуална активност пред да почине“, продолжи Мекензи. „Ако се вратиме уште во 90-тите и 2000-тите години, женските имиња се насекаде низ весниците под насловите „кинки секс – мајка “, „BDSM студентка“.

Справувањето со прашања во врска со комплицираното испреплетување на сексуалниот однос и насилството се претвори во сериозен проблем, не само поради тоа што доказите сугерираат дека станува проблем кој е сè повеќе погубен за жените, туку затоа што тоа е манифестација на раширена конфузија околу тоа како изгледа сексуалниот однос помеѓу луѓето помлади од 40-годишна возраст.

Фактот дека грубиот сексуален однос стана популарен во последниве години не е новост за никого, а сепак сексуалната политика зад неговата распространетост кај младите сè уште не е позната. Студијата спроведена од Savanta ComRes за Радио 5 на Би-Би-Си минатата недела откри дека 38% од жените под 40-годишна возраст доживеале „непосакувано“ удирање, гушење или задушување за време на консензуален секс. Точно 42% од овие жени изјавиле дека се почувствувале „под притисок“ или „биле присилени“ на тоа. Честопати се обвинува хардкор порнографијата која е популарна меѓу младите мажи за нормализацијата на насилните сексуални практики. Но, според Мери Шарп од Фондацијата „Reward“ – добротворна организација за порнографија и сексуално образование – порнографијата на сличен начин ги условува жените да ги бараат „грубите нешта за да чувствуваат почувствуваат било што“.

„Како млада жена до 25-годишна возраст, веројатно веќе 10 години сте гледале хардкор порно“, вели Шарп за „Dazed“. Таа верува дека сегашниот културен бран ги охрабрува жените погрешно да го изедначат сексуалното ослободување со сексуалните екстреми – факт што се влоши кога младите мажи „интернализираа дека жените сакаат да бидат млатени“. Точката на збунетост тука е дека жените не се само жртви на културата, но и дека таа подмолно ги обликува нивните желби, и условува од нив да посакуваат сексуален однос кој честопати се сведува на фантазија која не е целосно нивна, притоа ставајќи ги во ризична ситуација.

Дебатата за грубиот сексуален однос исто така не и прави услуга ни на BDSM заедницата. Некои луѓе решиле да ја позајмат нејзината естетика и наводниот „девијантен статус“ без да усвојат правила и упатства за согласност и безбедност на кои оваа заедница е комплетно обврзана. Правејќи ја оваа култура мејнстрим поради (неизбежно ужасниот) 50 Нијанси Сиво, само се охрабри злоупотребата и погрешното претставување на културата и заедницата, која впрочем е крајно фокусирана на придржување кон правилата – согласноста е основата на „кинки“ културите, и ако се придржувате кон тоа на здрав и безбеден начин, можете во секое време да се вклучите или пак да излезете од неа.

Треба да се обрне внимание и на тоа како родовото насилство се поврзува со „кризата“ на машкоста. Да се тврди дека мажите би посегнале по најпримитивните начини на добивање доминација и моќ во момент на колективна криза звучи како преедноставен заклучок за кој нема вистински доказ (сè уште). Но, вреди да се размисли дали мажите „се повлекуваат“ зад вратата на нивната спална соба и далеку од очите на јавноста. Случка по појавувањето на „Me Тoo” движењето ja доведе машката сексуалност до состојба на целосна конфузија: некои мажи одеднаш сметаат дека нивното претходно сексуално однесување сега е дефинирано како неприфатливо; други се чувствуваат незадоволно од промените кои надоаѓаат со поголема сила и брзина заради моментумот зад „Me Too„ движењето.

Конор Крејтон, писател и инструктор по медитација кој доби внимание поради неговите работилници за медитација (mindfulness meditation) и машкост, верува дека во моментот има „многу збунетост за врските“ меѓу мажите, но не мора да значи дека тоа е гнев. „Не мислам дека мажите се лути, но гневот е единствената емоција која тие се охрабруваат да ја споделат“, вели тој. „Значи, ако еден маж е депресивен, тажен или збунет, чувството се појавува како лутина, затоа што тоа е начинот на кој веќе сме социјализирани“.

Сè уште е тешко да се каже што овој бран на сексуално насилство врз жените и начинот на кој истиот се брани кажува за нас и за сегашноста, но додека пробуваме да откриеме, важно е да се воспостават заштитни мерки како на правно така и на културно ниво. Во однос на правните мерки, ова е опфатено со кампањата „Не можеме да се согласиме на ова“ и мисијата да се додаде клаузула во Законот за семејно насилство со која ќе се овозможи сексуалното минато на веќе почината жена да не може да се користи против неа од страна на бранителите на нејзиниот наводен убиец. На културно ниво, потешко е да се дознае точно каде треба да се започне. Потребно е да се признае дека насилството врз жените се манифестира на посуптилни и приватни начини – и од фундаментална важност е тоа да се признае веднаш – затоа што само тогаш можеме да се обидеме да решиме еден галопирачки, а понекогаш и фатален проблем во кој самиот интерес на жените и нивното учество во екстремни форми на сексуален однос ги доведува во ризична состојба, а истовремено нашата култура на живеење останува неодговорна за последиците.

Извор: Dazed Digital