Размислувам за репродуктивната слобода. А како да не мислам на тоа? Јас сум жена на репродуктивна возраст и, во зависност од тоа каде живеам, моите репродуктивни избори се ограничени.

Често, кога читам вести, морам да се осигурам дека всушност не го читам Д Онион (The Onion). Продолжуваме да имаме национална и државна дебата за абортусот, контрацепцијата, и репродуктивната слобода, и најчесто мажите ја диригираат таа дебата. Каква сатира.

Политичарите и оние слични на нив, кои се настрвени да ја воведат репродуктивната слобода како „дел од кампањата,“ имаат краткорочно сеќавање. Секако дека имаат краткорочно сеќавање. Тие се грижат само за она што е политички погодно или практично.

Жените немаат краткорочно сеќавање. Не можеме да си го дозволиме тој луксуз додека изборот ни се намалува.

Политичарите и оние слични на нив забораваат дека жените, а до одреден степен и мажите, од секогаш го правеле она што требало за да ги заштитат женските тела од несакана бременост. Во древните времиња, жените користеле желеа, лепаци, и растенија како контрацепција или за да прекинат несакана бременост. Овие практики продолжиле дури и во 1300-тите, кога на Европа ѝ требало да се зголеми бројот на населението, па почнале да ги ловат „вештерките“ и бабиците кои го споделувале нивното скапоцено знаење за овие контрацептивни методи.

Кога владите сакале да постигнат некоја цел, најчесто поврзана со зголемување на бројот на населението, тие ќе ја ограничеле достапноста на контрацепцијата и/или ќе ја криминализирале контрацепцијата освен, секако, ако зголемувањето на населението ги засегало сиромасите, во кој случај контрацепцијата била промовирана со голем ентузијазам. Историски гледано, општеството сакало само „правиот тип на луѓе“ да имаат право на живот. Не смееме да го заборавиме тој факт.

Еве во што е работата со историјата – таа се повторува пак и пак и пак. Ловот на вештерки, демонизацијата на контрацепцијата и абортусот, жените што ги нудат овие услуги уште од 14-тиот и 15-тиот век, сето ова пак се повторува. Меѓутоа, овој пат, ловот на вештерки е циничен трик за да сe одвлече вниманието на населението од оние навистина битни проблеми со кои општеството се соочува: уништената економија и културата на Вол Стрит која си тера непопречено дури и покрај штетата што ја направила, огромните класни нееднаквости и сѐ поголемата поделба помеѓу оние што имаат и оние што немаат, студенските долгови што демнат или кризите со потрошувачките долгови, нарушената расна клима, недостатокот на целосни граѓански права за геј луѓето, лезбејките, и трансродовите лица, здравствен систем до кој премногу луѓе немаат пристап, војни без крај, претстојни глобални закани, и така натаму и така натаму и така натаму.

Наместо да се решат вистинските проблеми со кои се соочува САД, некои политичари, најчесто конзервативци, решиле да пробаат да го решат „женскиот проблем“ со тоа што ќе направат димна завеса и повторно ќе ги актуелизираат абортусот и, што е уште почудно, контрацепцијата во националните дебати.

Жените и порано биле приморувани тајно да се снабдуваат со контрацепција или да прават абортуси, а ако е потребно, пак ќе работиме тајно. Ќе си ги ризикуваме животите ако политичариве, кои толку очигледно ги понижуваат жените, нѐ натераат.

Фала богу што жените немаат краткорочно сеќавање.

Бременоста е истовремено и приватно и јавно искуство. Бременоста е приватна зашто е толку лична. Се случува во телото. Во идеален свет, бременоста би била интимно искуство што го делат само жената и нејзиниот партнер но, поради многу причини, тоа е невозможно.

Бременоста е искуство што повикува на јавно делување и го принудува женското тело да биде дел од јавниот дискурс. На многу начини бременоста е најнеприватното искуство во животот на една жена.

Јавното делување може да биде прилично умерено, повеќе досадно отколку било што друго – луѓето сакаат да ти го допрат пораснатото стомаче, ти кажуваат како да го израснеш детето дури и ако не побараш совети, прашуваат за терминот за пораѓање или полот на уште-нероденото дете, демек непознатите имаат право да ги знаат информацииве само заради тоа што си бремена. Кога бременоста ќе почне да се покажува, не можеш да избегнеш да бидеш дел од овој дискурс, без разлика дали сакаш или не.

Јавното делување може да биде неопходно зашто бремените жени, генерално, бараат соодветна медицинска нега. Не можеш да се сокриеш во пештера и да се надеваш на најдоброто колку и примамливо да изгледа таа алтернатива. Бременоста е многу нешта, вклучувајќи и комплицирана и понекогаш напорна. Медицинската интервенција, ако имаш среќа да имаш здравствено осигурување или да можеш да си дозволиш друг вид на нега, помага да се осигураш дека бременоста тече така како што треба. Таа овозможува фетусот да биде тестиран за абнормалности. Овозможува здравјето на мајката да се следи за голем број болести кои може да се појават од бременоста. Ако работите тргнат на лошо во бременоста, а може да добијат многу, многу лош тек, медицинската интервенција може да го спаси животот на мајката и, ако се има среќа, животот на фетусот. Јавното делување од страна на доктор, бабица, или акушерка е исто така неопходно кога мајката се пораѓа.

Само откако ќе се роди бебето, жената конечно може да има малку приватност.

А тука е и начинот на кој законите, во многу држави, се мешаат во бременоста одново и одново, особено кога жената одбира да го искористи правото да ја прекине бременоста. Овој избор како да станува сѐ поголем есер, или барем така е претставен од најгласните во разговорот.

Од 1973 година па наваму, жените во САД имаат право да изберат да ја прекинат бременоста. Имаат право да изберат да не бидат приморани да станат мајки. Од 1973 година па наваму, тоа право е оспорувано на многу различни начини и секоја изборна година оспорувањето на репродуктивната слобода жестоко пламнува.

Во премногу држави, работите се искомплицираа за жените кои сакаат да го искористат правото на избор. Ширум САД, законодавните органи работат многу напорно за да го обликуваат и контролираат абортусот на бизарни и нечувствителни начини, кои на многу јавен и болен начин се мешаат во искуство што треба да е лично и приватно.

Изминативе години, неколку сојузни држави предложија и/или усвоија закон со кој се бара секоја жена да добие ултразвук пред да абортира. Седум сојузни држави моментално го бараат ова.

Држави како Вирџинија пробаа да усвојат предлог-закон со кој се бара од жените што сакаат да абортираат да добијат медицински непотребен трансвагинален ултразвук, но тој предлог-закон не успеа. Подоцна, по пат на донеси-па-промени донесување на закони, законодавните тела од Вирџинија усвоија предлог-закон со кој се бара регуларен ултразвук. Тој предлог-закон исто така бара, без разлика дали жената ќе одбере да го погледне ултразвукот или да го слушне чукањето на срцето на фетусот, информацијата за изборот да биде евидентирана во медицинското досие со или без нејзино одобрување.

Разговорот за трансвагиналниот ултразвук е особено разгорен, со тоа што оние што се залагаат за жената да има избор тврдат дека оваа процедура е слична со силување наложено од државата. Тоа и во најдобар случај е неодговорно. Силување си е силување. Оваа процедура – и законот што ја наложува процедурата – се нешто сосема друго, иако, можам да ве уверам, трансвагиналниот ултразвук не е баш пријатна процедура најмногу поради тоа што не е баш пријатно да си полугола пред непознати додека те испитуваат со тврд, пластичен предмет, барем во медицински контекст. Трансвагиналниот ултразвук е медицинска процедура што некогаш мора да се направи, но не можеме да имаме разумен разговор за процедурава и недостатокот од медицинска потреба за неа кога станува збор за жени што сакаат абортус зашто таа безгрижно се фрла во разговорот за абортус како само уште една тактика за одвлекување на вниманието.

Законите за ограничување на правото на абортус, без разлика која форма ја имаат, се прилично транспарентна тактика. Ако политичариве не можат да ги спречат жените да имаат абортус, сигурно ќе ги казнат за тоа. Ќе ги казнат жените строго, сурово, и на невообичаен начин зашто се осудиле да донесат одлука за мајчинството, нивните тела, и нивната иднина.

Во трката да се види кој може да ги казни жените најмногу зашто ги направиле овие избори, Тексас се надмина себеси, барајќи од жените да имаат повеќе сонограми, да им се каже за достапните услуги за да се поттикнат да ја продолжат бременоста и, најлошото, да го слушаат докторот додека зборува за сонограмот.

Овој закон дизајниран за да ја контролира репродуктивната слобода е толку кукавички што прави да се запрашате до каде отиде човештвото. Одвратен е. Нашиот правен систем, кој врз основа на Осмиот амандман бара ниту една кривична казна да не биде сурова и невообичаена, им дава повеќе човекови права на криминалците отколку на жените. Само прашајте ја Каролин Џоунс која поминала низ вакво грозоморно искуство во Тексас кога со сопругот сакале да ја прекинат втората бременост зашто нивното дете ќе се родело во живот полн со измачување и медицинска нега. Приказната е скоро неподнослива за слушање, што зборува за големината на тагата што таа мора да ја доживеала.

Гувернерот на Пенсилванија Том Корбет поддржа закон со кој ќе се бара жените да добијат ултразвук пред абортусот. Тој предложи жените едноставно да мижат за време на ултразвукот. Очигледно се дозволува било кој да се кандидира за функција деновиве, вклучувајќи ги и мажите што веруваат дека ако не посведочиш нешто, полесно ќе го пребродиш.

Како поддршка за предлог-законот бр. 954 во претставничкиот дом на Џорџија, со кој во државата би се забранил абортусот по дваесеттата недела, претставникот Тери Ингланд предложи жените да ги доносат мртвородените фетуси до крајот на терминот зашто кравите и свињите така прават. Потоа се обиде да го повлече кажаното и да рече дека не мислел така. Жените и животните не се многу различни за овој маж или за повеќето мажи кои се обидуваат да го контролираат разговорот и законите поврзани со репродуктивната слобода.

Триесет и пет сојузни држави бараат жените да добијат советување со различни степени на специфичност пред да абортираат. Во дваесет и шест сојузни држави, на жените мора исто така да им се понуди или даде пишан материјал. Ограничувањата продолжуваат и продолжуваат. Ако мислиш дека си слободен од овие форми на ограничување, размисли пак. Во 2011, 55 проценти од жените на репродуктивна возраст во САД живееле во држави кои биле непријателски настроени кон правото на абортус и репродуктивната слободна.

Периоди на чекање, советување, ултразвуци, трансвагинални ултразвуци, раскажување на сонограми – сите овие законодавни потези се инвазивни, навредливи и омаловажувачки зашто тие се многу погрешни обиди да се изврши притисок врз жените да го променат мислењето и да се изврши притисок врз жените да не ја прекинат бременоста, небаре е толку лесно да ги предомислиш жените што ваквите мали сурови тактики би успеале. Политичариве не разбираат дека ако жената еднаш се одлучи да ја прекине бременоста, многу малку нешта би ја предомислиле. Одлуката не е лесна, а ако жената ја смета за лесна, тоа е нејзино право. Жената секогаш треба да има право да избере што ќе прави со своето тело. Ме фрустрира тоа што морам постојано да го повторувам ова. На скалата за релевантност, јавното одобрување или неодобрување на изборот на жената не треба да заслужува мерка.

А што е со докторите кои полагаат заклетва дека ќе работат во најдобар интерес на нивните пациенти? Каква одговорност имаат тие во ова? Ако медицинските лица се здружат и одбијат да учествуваат во некои од овие ограничувања, дали тоа ќе направи некаква разлика?

Дебатава е димна завеса, но е многу намерна и опасна димна завеса. Опасна е зашто ни покажува дека може да се преговара за репродуктивната слобода. Репродуктивната слобода е точка на разговор. Репродуктивната слобода е кампањски проблем. Репродуктивната слобода може да се укине или ограничи. Репродуктивната слобода не е неотуѓиво право иако би требало да биде.

САД како што ги знаеме биле основани на принципот на неотуѓиви права, идејата дека некои права се толку свети што ни владата не може да ги одземе. Секако, создавачите на оваа земја мислеле само на богатите бели мажи кога го кодифицирале принципов, но сепак, идејата дека има некои слободи што не можат да се одземат е добра.

Она што оваа дебата ни го покажува е дека дури и во денешницава, правата на жените не се неотуѓиви. Нашите права можат да бидат и се, алармантно често, одземани.

Се мачам да прифатам дека телото ми е предмет на закони. Вистината поврзана со овој факт прави да ми е тешко да дишам. Не се чувствувам како да имам неотуѓиви права.

Не се чувствувам слободна. Не се чувствувам како моето тело да е мое.

Нема никаква слобода во ниту еден случај каде телото е предмет на закони, ни-как-ва. Во статијата „Озаконување на женското тело: Репродуктивната технологија и реконструираната жена,“ Изабел Карпин тврди дека, „Во процесот на регулирање на женското тело, законот ја наведува неговата форма, карактеристиките, и неговите граници.“ Премногу политичари и културни моралисти пробуваат да ги дефинираат формата и границите на женското тело иако жените би требало да ги дефинираат тие работи сами за себе. Би требало да ја имаме таа слобода, и таа слобода треба да биде света.

Потоа, секако, постои проблемот со жените кои сакаат, можеби, целосно да го избегнат прашањето за бременост со тоа што користат контрацептивни методи со приватноста и достоинството и достапноста што исто така би требало да бидат неотуѓиви.

Или, според некои, курвите.

Маргарет Сенгер би била ужасната да види како, скоро еден век откако ја отворила првата клиника за контрацепција, сѐ уште се бориме за истите права. Жената во никој случај не била совршена, но таа засекогаш го променила текот на репродуктивната слобода. Срамно е да се гледа што се случува со нејзиното наследство зашто навидум мораме да тврдиме дека контрацепцијата треба да можеме да си ја дозволиме и да биде слободно достапна и има луѓе кои не се согласуваат со тоа.

Во раните 1900-ти, Сенгер и други се бореле за репродуктивна слобода зашто знаеле дека квалитетот на животот на жената може да се подобри само со неограничен пристап до контрацепција. Сенгер знаела дека жените си правеле абортуси самите на себе или дека добивале тајни и илегални абортуси што им ги ставале животите во опасност или ги правеле неплодни. Таа сакала да смени нешто. Сенгер и другите пионери на контрацепцијата чесно и посветено се бореле зашто го знаеле тоа што жените од секогаш го знаеле, тоа што жените никогаш не си дозволиле да го заборават: многу често, товарот на раѓање и одгледување деца паѓа пред сѐ на грбот на жените. Секако, во мојов животен век, мажите преземаа поеднаква улога во родителствувањето, но единствено жените можат да забременат и мораат да ја преживеат бременоста што не е секогаш толку лесно колку што изгледа. Контрацепцијата им овозможува на жените да изберат кога ќе ја преземат таа одговорност. Поголемиот дел од жените имаат искористено барем еден контрацептивен метод во нивниот живот, па очигледно ова е избор што не сакаат да го изгубат.

Имаме необјасниви разговори за контрацепцијата, разговори во кои жените мораат да го правдаат користењето на контрацептиви, разговори како конгресно сослушување за контрацепцијата кое не вклучува жени зашто мажите на власт се свесни дека жените не мора да бидат вклучени во разговорот. Ние немаме неотуѓиви права како што имаат мажите.

Во 2012 година, Аризона воведе закон со кој му се дозволува на работодавецот да ѝ даде отказ на жена зашто кориси контрацепција. Мит Ромни, наводно добар претседателски кандидат, истата таа година изјавил дека би ја укинал организацијата Планирано Родителство (Planned Parenthood) што главно работи за да им овозможи достапна здравствена нега на жените.

Една просечна, морално банкротирана радио персона како Раш Лимбо јавно пострамоти млада жена, Сандра Флук, зашто имала храброст да се заложи за субвенционирана контрацепција зашто контрацепцијата може да биде многу скапа. Ја нарече курва и проститутка.

Повознемирувачка од оваа чудно-темпирана дебата за контрацепција е жестотата со која жените треба да оправдаат или објаснат зошто користат контрацептиви – здравствени причини, за да ја регулираат менструацијата, знаете, како да има нешто лошо во тоа да користиш контрацепција само затоа што сакаш да имаш секс без тој да резултира во бременост. Во одредени кругови, контрацепцијата се претставува како курвинска медицина. Сега се соочуваме и со бизарна нова моралност каде што жената не може едноставно да каже, на еден или друг начин, „Користам анти-бебе пилули зашто сакам кур.“ Крајно регресивно е жените да се чувствуваат како да мора да направат да изгледа дека користат контрацепција за причини поинакви од оние за кои таа била создадена: да го контролираат раѓањето.

Кога ќе има прогрес, како на пример Законот за достапна нега што бара од компаниите за приватно здравствено осигурување да ги покријат трошоците за превентативни услуги и контрацепција без патриципација, таквиот прогрес е попречен преку блокирање на владата во октомври 2013, зашто републиканците пробале да вклучат едногодишно одложување на законот во нивниот буџетски предлог. Пак и пак, гледаме како може да се преговара за женските тела.

Не можам а да не помислам на грчката драма„ Лисистрата“.

Она што често не се спомнува во разговорот е како дебатите за контрацепцијата и репродуктивната слобода постојано го принудуваат женското тело да биде законска мерка зашто мажите одбиваат да ја прифатат нивната инволвираност во контрацепцијата. Мажите одбиваат да дозволат нивните тела да бидат законска мерка зашто тие го имаат тоа неотуѓиво право. Фармацевстката индустрија нема вистинска мотивација да развие реверзибилен метод на машка контрацепција зашто леле, колку е профитабилно да се принуди жената да го носи тој товар. Според Шенон Петипис, која известува за Блумберг (Bloomberg), Американците потрошиле 5 милијарди долари на контрацепција во 2011 година. Има исклучоци, светли и блескави исклучоци, но повеќето мажи не изгледаат како да ја сакаат одговорноста на контрацепцијата. А зошто би ја сакале? Гледаат колку таа одговорност продолжува да ги чини жените, како јавно така и приватно.

Контрацепцијата е тортура. Медицинско чудо е, но исто така е несовршено чудо. Најчесто, жените мора да стават нешто во нивните тела што ќе ги промени нормалните функции на телото само за да можат да имаат сексуален живот и да спречат несакана бременост. Контрацепцијата може да биде скапа. Контрацепцијата може да ви ги поремети хормоните, менталното здравје и физичката добросостојба зашто, во зависност од методот, има несакани ефекти и тие несакани ефекти можат да бидат апсурдни. Ако користиш анти-бебе пилули, мора да се сетиш да ја испиеш или тешко тебе. Ако користиш спирала, мора да се грижиш да не ти зарасне во телото и да стане постојан дел од тебе. Океј, тоа си е моја грижа. Не постои секси начин да си ставиш дијафрагма кога ќе дојде оној момент. Кондомите пукаат. Можеш да веруваш во свршување надвор само во средно. Понекогаш, контрацепцијата нема ефект; знам многу бебиња родени и покрај пилулите. Користиме контрацпеција зашто, колку и да е тортура, бескрајно е подобра од алтернативната опција.

Ако ви го кажам мојот избор на контрацептивен метод, во кој некако како да се колнам, ќе ме погледнете и ќе си речете дека сум малку луда. Доволно е да се каже дека би земала пилули секој ден кога и мажите би ја имале истата опција. Сите треба да сме заедно во ова, така? Еден од најомилените моменти ми е кога дечко, во одреден момент од врската, ќе каже нешто очајнички надежно како „Дали користиш анти-бебе пилули?“ Јас едноставно велам, „Не, а ти?“

Редовно мислам, со шокантна јасност, дека сакам да почнам тајна мрежа за контрацепција. Секако, исто си мислам дека тоа е лудо. Овие димни завеси се само тоа. Сѐ ќе биде океј. Потоа, сфаќам дека верувањето, колку и да е минливо, дека жените можеби ќе мораат да работат илегално за да имаат репродуктивна слобода и не е толку лудо колку денешнава ситуација. На мој начин, бев баш сериозна за создавањето некаква тајна мрежа за да се осигурам дека правото на жената безбедно да го одржува своето репродуктивно здравје е, на некој начин, засекогаш неотуѓиво. Сакам да се чувстувам корисна. Сакам да се чувствувам моќна.

Кога почнав да ја замислувам тајната мрежа, чувствував дека жените, и мажите што нѐ сакаат (колку да имаат секс со нас), ќе треба да бидат подготвени за најлошото. Најлошото, кога станува збор за репродуктивната слобода, најверојанто сѐ уште нема поминато. Најлошото е секаде околу нас, ни дише в врат, во немилосрдна потера. Политичариве или се сериозни или пробуваат да го пренасочат националниот разговор. Двете алтернативи продолжуваат да ја откриваат кршливоста на правата на жените.

Подземната железница функионирала во минатото. Може пак да проработи. Би можеле да собереме различни методи на контрацепција и информации за тоа каде жените би можеле да одат за безбедна, етичка репродуктивна нега во секоја држава – контрацепција, абортус, едукација, за сѐ. Би можеле да создадеме мрежа на луѓе кои ќе нудат услуги за репродуктивна нега и луѓе кои би правеле абортуси и хумано би се однесувале со жените зашто владата не го прави тоа и би можеле да бидеме сигурни дека секоја жена која требало да избере ја имала помошта што ѝ требала.

Со часови мислам на оваа тајна мрежа и што сѐ би ни требало за да се осигураме дека жените никогаш нема да мораат да се вратат во времето кога се изложувале на сериозен ризик за да ја прекинат бременоста. Може да се претвори во трилогија и во познат филм со Џенифер Лоренс во главната улога.

Ме изненадува, иако не би требало, колку краткорочни сеќавања имаат политичарите. Тие забораваат на бруталните мерки што жените ги преземале за ја да прекинат бременоста кога абортусот бил противзаконски или кога бил премногу скап. Жените се фрлале по скали или на други начини пробувале да си наштетат самите на себе за да предизвикаат спонтан абортус. Др. Валдо Филдинг забележал за Њу Јорк Тајмс (New York Times), „речеси секое средство што можете да го замислите било користено за да се направи абортус – големи игли, чингелаќиња, соларници од резбано стакло, шишиња од сок, некогаш непроменети, некогаш со скршен врв.“ Жените пробувале да користат сапун и избелувач, катетери, лекови на природна база. Историски, жените би направиле сѐ за да го постигнат неопходното. Жените повторно ќе го прават ова ако нѐ избуткаат во тој ужасен ќош. Ова е одговорноста што општеството им ја наложува на жените веќе стотици години.

Мало чудо е што жените немаат краткорочно сеќавање за правата што од секогаш ни биле, срамно, отуѓиви.

Авторка: Роксен Геј 

Превод: Сара Гинова