Како веројатно и цел свет ова лето, така и јас љубопитно ја очекував премиерата на филмот „Барби“ од режисерката Грета Гервиг и уживав во сѐ што ќе понудеше маркетинг тимот на продукцијата, како и во целата естетика што претходеше на главниот датум. Сметав дека не постои подобар момент за филм како „Барби“ од сегашниот, кога конечно почнуваме да им се навраќаме и да ја препознаваме вистинската вредност на филмовите од раните двеилјадити како “Legally Blonde”, “13 going on 30”, “The Princess Diaries” и слични филмови сметани за типично женски. Истовремено, сведочиме одново присвојување на хиперженствениот стил, розовата боја и феминизираните силуети од страна на многу девојки, жени и квир лица. Не го очекував шармот на главните протагонски од филмовите на новиот милениум со коишто пораснавме затоа што сметам дека одамна е изгубен. Се надевав дека филмот ќе најави некоја современа Барби или, можеби, потајно очекував дека филмот ќе ми даде одговор: што е следно? Гервиг ја заглавува Барби во некое митско минато, мачно и тегобно, кое повеќе не прави смисла. Оваа одлука на Гервиг ја забележуваме и во неимагинативната костимографија, старомодната облека со лош микс на стил помеѓу педдестите и осумдесеттите години, како и самиот избор на главната хероина – Стереотипната Барби.
Наместо тоа, најинтересниот дел од приказната и главниот фокус на овој текст за мене е нераскинливата врска помеѓу Барби и нејзината сопственичка во Реалниот свет – Глорија, играна од глумицата Америка Ферера. Приказната добива сосема нова димензија кога Барби ќе се одглави од розовиот свет поделен на Барби и Кен, во кои едните и другите се истакнуваат преку своите спротивности: Кен е тоа што не е Барби и обратно. Односот со Глорија ја дава вистинската длабочина на Барби затоа што нивната меѓусебна поврзаност зборува за важноста на интуицијата и внатрешниот глас на жените.
Според американската писателка и психоаналитичкарка Клариса Пинкола Естес, интуицијата ја наследуваме од нашите родители. Како деца, растени сме со правилата и принципите на животот пренесени од нашите родители и старатели како што тие најдобро знаеле и умееле или како што им било пренесено на нив. Тој внатрешен глас создаден од нашата околина е нешто што во добро и во лошо, за среќа или за несреќа, ќе го носиме засекогаш во нас. Ние што растевме играјќи си со барбики се сретнавме со нов светоглед поразличен од стандарната средина, а тоа доведе до поинаква интуиција од наследената. Преку Барби проектиравме и замислувавме, се проектиравме и се замислувавме. А ова фантазирање бара поголема интелигенција и имагинација. Слично како и ликот во истоимениот филм, Барби за нас претставуваше асексуална кукла преку која си игравме живот. Барби можевме да ја облечеме како што сакаме и да ѝ ја дадеме која било улога и професија. Барби има своја кола, своја куќа, убави и верни другарки и кул облека.
Во „Жените кои трчаат со волците“ (1992), Клариса Пинкола ја истражува женската интуиција која се пренесува од мајката на ќерката преку сказната за Василиca (Vasilisa). Во сказната, Василиса како поќерка е испратена од лошата маќеа и двете полусестри во длабоката темна ноќ и во длабоката темна шума за да најде огрев. Единствената придружничка на исплашената Василиса е една кукла оставена како наследство од нејзината покојна мајка што ѝ ја подарува во своите последни часови со благослов дека куклата секогаш ќе биде тука за да ѝ помогне во неволја. Кога во шумата страшната Баба Јага ќе ѝ зададе тешки задачи на Василиса како замена за огрев, куклата ѝ помага и ѝ шепка како да ги надмине проблемите и задачите. Куклата со своите корисни совети ѝ го спасува животот на Василиса. Пинкола ја преставува куклата како внатрешниот дух во нас, жените, односно внатрешниот глас на разумот, знаењето и длабоката свесност: „Куклата е како малечката птичка во сказните која се појавува и ѝ шепка на хероината во увото, таа што открива скриен непријател и што ѝ кажува точно што да направи“. Оваа силна интуиција подарена од мајката преку креирање на нераскинлива врска помеѓу куклата и ќерката, според Пинкола, овозможува силна самодоверба и отпор во очи на секаква криза, кога за жената водечка сила не се зборовите „што биде нека биде“ туку „дај да видам сè што има да се види“.
Фрејзер во „Златната гранка“ ја опишува симпатичката магија преку принципот сличното произведува слично или последицата личи на својата причина. Барби преминува во вуду кукла и нејзината совршеност се распаѓа во моментот кога Глорија ќе почне да скицира барбики со целулит и мисли за смртта. Мислите преминуваат во акција. Она што денес ни е познато како манифестирање, во племенските денови претставувало хомеопатична магија што подразбира обреди во кои се имитира успехот кој треба да се постигне. Фрејзер како еден од примерите го наведува и обредот на магионичарот на Индијанците во Британска Колумбија кога рибите не се појавуваат во сезоната. Магионичарот прави лик на риба која плива и го пушта во водата во правец каде рибите обично се појавуваат. Овој повик секогаш предизвикувал рибите да се појават.
Совршениот живот на Стереотипната Барби се руши по појавата на внатрешниот глас што сигнализира дека нешто не е во ред: ја принудува да размислува на смртта и да се откаже, да се изгуби и да падне во депресија. Овие сигнали во вид на интуиција се пратени од Глорија, која слично на Барби живее ужасно здодевен и рутински живот, отуѓена од самата себе и од својата ќерка. Пинкола пишува дека токму оваа хипер-нормалност ја турка жената кон безживотен живот. Заглавеноста во рутина е најголемата закана за интуицијата.
Внатрешниот глас кој шепка дека нешто е погрешно и симптомите на Барби, слично како и улогата на маќеата во Василиса, се со цел да ја раздвижат протагонистката да преземе нешто, да открие нешто ново за себе, да се спаси. Овие гласови, претставени преку маќеата и полусестрите ги претставуваат „недоразвиените, но провоцирачки и сурови елементи на психата“ (88). Пинкола пишува и за внатрешниот предаторски глас на психата кој ја заглавува хероината во нејзиниот процес на иницијација. Тој глас повикува на смрт (Барби е опседната со мисли на смрт) и откажување (Барби лежи парализирана кога Кен ќе го преземе Барбиленд).
Стереотипната Барби бара помош од Чудната Барби. Чудната Барби ја претставува женската фигура што Пинкола би ја нарекла Дивата Жена, „Онаа што знае сѐ“: „таа не се плаши од најтемното темно, таа може и да гледа во темно (…) таа може да види, може да поднесе, може да помогне“. Таа ја испраќа Барби во реалниот свет и ѝ вели: „мора да сакаш да знаеш“!
Пинкола преку сказни, фолклор и архетипи го открива значењето на знаењето стекнато со излегување надвор од комфорната зона и од границите на она што таа го нарекува „премногу нормален живот на премногу добрата девојка“. Според анализите во книгата, за жената, знаењето е моќ и таа мора да сака да го спознае вистинскиот свет со непријатности и непријатели, или во случајот на Барби – Реалниот свет. Барби никогаш повеќе нема да биде иста. Но, во својата авантура да се открие и во обидот да се врати на иницијалната точка, таа избира да стане вистинска жена и избира да сака, да чувствува, да страда, да плаче и да има целулит. Никој подобро не ја разбира оваа тегобна, но убава трансформација, од сите жени што некогаш си играле со кукли.
