Skip to content
  • За нас
  • Контакт
Menu
  • За нас
  • Контакт
Facebook-f Instagram
  • ФЕМ 101
  • ПЛОШТАД
  • КУЛТУРА
  • МОЕ ТЕЛО
  • КВИР
  • ДИЈАЛОЗИ
  • MЕДУЗА TV
Menu
  • ФЕМ 101
  • ПЛОШТАД
  • КУЛТУРА
  • МОЕ ТЕЛО
  • КВИР
  • ДИЈАЛОЗИ
  • MЕДУЗА TV
Search
Close
  • ДИЈАЛОЗИ, МОЕ ТЕЛО, ПЛОШТАД, ФЕМ 101
Пејзаж на неименливото: Разговор помеѓу Калиа Димитрова и Билјана Радиноска
Би сакала да ти кажам: „Ја носам својата траума како цвет на реверот или како орден од војната или како свежо налакирани црвени нокти“. Тоа би била добра реплика, но сè уште не е така.
Зар не мислиш, Калиа, дека за јас и ти да зборуваме денес за ова, почиваме на моментуми (материи во движење) од векови наназад?, ме праша Билјана во една од многуте верзии на овој разговор. И навистина го мислам токму тоа. А и мислам дека верзијата на овој разговор која решивме да ја споделиме со светот (разговор кој не е и не може да биде завршен, но во одреден момент треба да се пушти), почива на исклучителни услови од изминатава година. Мислам, има причина зошто овој разговор започна во февруари, како покана за едно, да речам, едноставно промотивно интервју, по повод повторното прикажување на претставата Кожурец во општествени околности кои се „наклонети“ на темата сексуално злоставување, а прерасна во една блиска и пријателска размена на збркани мисли, сеќавања, двоумења, искуства, „рентови“ и надежи, споделени (најчесто) преку еден хаотичен гугл док документ за конечно да му биде дадено потребното дополнително внимание и напор и да добие форма на нешто што може да се нарече интервју. Да се зборува напоредно за сексуалното насилство (во и вон театарот), уметноста како катализатор, прекарноста во културната сфера, пријавувањето, промените и молкот – сè во еден разговор, беше слично искуство како да се гледа двометрашки еднорог како танцува и ритче со очи кои гледаат сè, но не можат да изустат ништо за време на извондредната претстава Кожурец.

 

Сфатив неколку (за мене) важни нешта од разговорите оваа година. Не постои и не треба да постои неутрален, дистанциран тон кога зборуваме за она што нè притиска или, пак, ослободува. Пред една година започнавме да зборуваме целејќи кон тој тон. Таа мисија, за среќа, беше неуспешна.

 

Има некој интересен, суптилен, речиси магичен начин на кој се запознаваме и зближуваме со луѓето, со кои можеби патиштата ни се сретнале милион пати во минатото, но едноставно не сме застанале. Не сме погледнале.
Финално, за одредени теми, не постои (не)вистинско време. Би рекла: секое време е вистинското време, но и сè во свое време.

 

КД:Помина речиси година од домино ефектот на сведоштвата поврзани со сексуалното злоставување, кое повеќе од кога било се покажа како длабоко вкоренет и (дис)функционален систем во кој постоиме (наместо патријархалната идеја на изолирани инциденти). Идејата беше токму во тој моментум да разговараме за развојот на твојата претстава Кожурец, која, најопшто кажано, го обработува сексуалното насилство преку една лична приказна. Тој бурен период, очекувано, се стиши, но ние сè уште сме тука: заедно со своите искуства, трауми, приказни, пријателства, гнев, уметност… Можеби ова и е вистинското време за да се зборува за Кожурец.

 

 

БР:Го побарав зборот моментум. Вика дека е од физика и означува материја во движење, со грубоста на Гугл. Во нашиов случај, тоа означува дека извесна материја се придвижила, извесни тела. Да речеме дека тоа е телото на бунтот, телото кое го одбива од себе сексуалното насилство како организиран криминал. Мислам дека овие придвижувања се извезени низ времето, низ гласни и тивки периоди; материјата на крикот одамна се движи кон нас, се пробива низ процепите на системот, не се обесхрабрува така лесно – се пробива можеби низ процепите на човечката суровост и доаѓа да си ја побара правдата.

Замисли дека го правиме интервјуво во 17 век, еве во Италија и зборуваме за делата на Артемиаија. Можеме да бидеме и во 19 век, некаде во Радовишко, и да зборуваме за Севда и Ѕвезда, авторки на револуционерни песни и баења итн.

За јас и ти да зборуваме денес за ова, почиваме на моментуми од векови наназад.

Се разбира, општетственото уредување е променето од 17 век, но ние сè уште сме во тој разговор. Ние сме во овој разговор сега затоа што овој разговор никогаш не престанал.

Со претставата се стремев да ги осветлиме дирките на совеста и свеста по кои ретко се свири, оние болни тонови за кои никогаш не е право време. Таа внатрешна конструкција, за да го осветлам прашањето за насилството како пејсаж на траумата, не како приказна, и воедно да подвлечам дека сексуалното насилство се појавува (претставува) како инцидент, но всушност е систем. Сексуалното насилство е индивидуална траума, но колективен терор.

Сега не можеме да кажеме дека не сме знаеле.

 

 

КД:Во нашиот театар, кој е често обременет со родово стереотипни ликови, оваа тема, особено раскажана од позиција на жртва, е практично нечепната. Од друга страна, гледаме дека сексуалното насилство е небаре нормала во полето на филмот и театарот каде доминатниот раскажувач и плејмејкер е обично маж, па можеби на тој начин се оневозможува овие приказни да излезат на површина.

 

 

БР:Тоа што оваа тема е нечепната од позиција на жртва, има многу врска со чеизот од стигми на женскоста, па сè до екомонско-социјалните услови во кои се наоѓаме како уметници. Кој ги оддржува стереотипните ликови на малите екрани, на сцените, на филмовите? Како имаме средства да го оддржиме стеротипот, а немаме да ја оддржиме иновацијата?

За да работиме, пишуваме и твориме, потребни се услови во кои ова ќе се отствари. Можеби „Сопствена соба“ треба да е лектира и/или база за нова стратегија во културата.

Знаеш, ние сме деца на ова време, ние исто така имаме пораснато со овие опресивни структури, тие се во нас, во ова тело и во овој свет, па така зафатот е духовен, пред да биде политички: кога се твори од позиција на жртва е за да се излезе од таа позиција, за да се транзицира помеѓу жртва и преживеана, да се испишеш од наративот со тоа што ќе создадеш друг. А, за да изведеме ваков голем потфат, потребни се сомисленици – овие работи човек ретко може да ги направи сам. Во претставата има плетенки од сведоштва, игриво се меша документарното и фиктивнотои се создава еден специфичен тон во драматургијата и актерската игра што работи на линија да го осветли стеретипот додека ни ја покажува неговата сенка.

 

 

Фотографија: Марјан Петковски
КД:Дел од развојот на оваа тема за тебе вклучуваше и истражување на методите на репрезентација на женското/женскоста преку театарската форма. Како изгледаше овој процес?

 

 

БР:Опседната сум со модели на репрезентација и како тоа што го гледаме на сцена допира до пошироки цивилизациски прашања. Процесот за Кожурец е дел од подолга траекторија (Позајмување тела, 2018-) во која развивам методлогии за работа со актер/лик, текст и визуелни елементи. Процесот се случуваше во пролета и летото 2020, онлајн и во живо, носејќи ги со себе сите неизвесности на времето. Мислам дека бараше исклучително многу ментален и емотивен труд на веќе и онака напрегнатите тела од карантинот и прекаријатот на независната сцена. Работев со дарежлива и аналитична екипа која го зема процесот на свој грб, па така товарот на непознатото беше помал за носење.

 

 

КД: Дали театарот, а воедно и уметноста, ги гледаш како бојно поле за автентичен приказ на приказни од ваков тип?

 

БР: Некаде од девет години го разбирам животот низ очите на театарот, но требаше време и претстави, искуства и загуби за да се дефинира суштински во мене потрагата по театарското, односно по слободата. И имам среќа што не сум сама на овој пат.
Бев втора/трета година во средно, активно работев на претстави со 30 луѓе на сцена/хор и слично. Мојата младешка ароганција растеше и веќе бев (според мене и другарите) режисер, кога Магде, како верна другарка сподели дека мајка ѝ има карти за претстава во МОБ. Некако разбравме дека ќе гледаме романтична комедија. На радоста ѝ немаше крај. Седнавме во некоја сцена каде луеѓето во публиката се гледаа едни со други, а во средина имаше нешто како стаклен тунел/ѕид/портал. Во првите две минути од претставата, со два-три потези, слични на првите ноти од Девететата симфонија на Бетовен, претставата ни даде до знаење дека дефинивно нема да гледаме роматична комедија. Тоа што го гледавме беше Војаџер (2007) на Златко Славенски. Главната женска улога е космонаут, но ова е само ножното прсте на прогресијата на сценскиот израз. На вака рана возраст, на мои тогашни 16, посведочив театарски чин со свој јазик, кој не наликуваше на ништо што имам видено предходно. Оттогаш за мене стана јасно дека тоа е мојот повик, да го барам својот јазик. А, театарот и уметноста се просторите кои до дозволуваат тоа. Сега битката е да се создадат услови за работа.

Понекогаш мислам дека ја правам истата претстава од мојата десетта година и дека мојата работа не е ништо поразлична од оној кој ги прави леќите за да можеме да ги видиме појасно она кое ни личи дека е замаглено.

Со Кожурец, или нејзиното прво име – Ратка, сакав да создадам еден јазик, со логика на траумата, кој пелтечи, но зборува. Сакав да создадам ликови, сценски кодови, кои ќе го пренесат туѓото искуство како лично. Да ја подвлечам благородноста на глумата како професија: преживување на туѓото како свое. Театарот е мојот јазик за артикулација на неименливото. Тука можам да се спријателам со луѓе кои не ги знам, а ги чувствувам како свои, ајде да речеме ликови, можам пак да разговарам со блиски сега на оној свет, со своите бесови, со својата потреба по возвишеното, по нешто кое дава смисла на ова влечење на нашите тела од кревет до соба, до компјутер и назад. Апсурдно е, знам, но кога човек ќе си ја признае својата ранливост, станува помоќен.

Театарот е нешто кое еволвира, инаку ја губи смислата. За да еволвира мора да се реизмислува себеси, да се испитува и репоставува. Веќе го прави тоа некои две-три илјади години, го менува јазикот. Прашањето деновиве е како да се реизмисли себеси кога општетството го класифицира и третира како неесенцијален? Си мислам, секое суштинско раздвижување во театарот се должи на неколку луѓе, кои не се откажале.

 

Фотографија: Марјан Петковски

 

КД: Приказната „го отвора просторот на сложените односи помеѓу премолчувањето и прозборувањето“. Она што често го гледаме како одговор на истапување јавно со сведоштва на сексуалното насилство е обвинување на жртвите дека „предоцна кажале“.

 

 

БР: Предоцна за кого?

Не е тоа кафе во парк со другарка ти, па да ти рече касниш пола саат.

Проблемот е што нашите правни системи/пракси ја поддржуваат оваа логика на „предоцна кажале“, па оттаму тоа дава некаква второстепена дозвола и за вакви однесувања.

 

 

 

КД: Кога веќе сме кај говорењето, важен симбол во претставата е јазикот. Семоќниот јазик е органот со кој предаторот злоставува, а истовремено ѝ ги одзема можностите на жртвата да зборува.

 

 

БР: И понатаму станува ножот во реконструкцијата сликата на Артемизија. Овој одговор е полн со спојлери: сакав да играм со концептот на „јазикот како оружје“, занимавајќи се со перформативната, социолошката, историска и психолошка повеќезначност на јазикот.

Таа слика има неколку функции, од која една е буквално да илустира дека заќутувањето е дел од операттивниот план на предаторот. Казната често ја носи жртвата, а не злосторникот. Тој продолжува да биде слободен граѓанин, а воедно и продолжува да оперира, речиси никогаш не застанува на една жртва. Во таа смисла, постои и латентна репетиција низ цела претстава. Кога се создаде тој триптих од слики на проба, по неколку мои т.н. „коза низ брдо“ обиди да ја напишам сцената низ реплики, почуствував едно ветре на слободата, наоѓајќи ги поетските слики. Тие се отелотворување на сето она кое не може да го собере во збор и заедно со пишаниот/испеаниот збор го сочинуваат сценскиот јазик на Кожурец. Самото тоа што е најден еден знаковен јазик за да се прозбори за тоа заќутување, претставува една фрикција која се одомаќинува во медиумот на театарот.

 

 

Фотографија: Марјан Петковски
КД: Тешко ли беше преку една микроприказна за соочување со траумата да се пренесе комплексноста на темата за системот на хиерархии на моќ кој насилството го прави невидливо?

 

 

БР: Не мислам дека е пренесена комплексноста како што не мислам дека една претстава може да одговри на овој предизвик; мислам дека во прашање е повеќе наоѓање начин како да се работи во театарот на начин којшто ќе овозможи здрави услови за да се испитува интимното како двигател на општественото и ќе фрли светло дека овие две се неразделни и во начините на тоа како се поврзани да се најде инспирација за визуелно-драматуршките техники на сценско раскажување. Може да се каже дека оваа претстава беше како отварање на вратата.

 

 

КД: Сведоштвото на девојчето е раскажано преку неколку можни почетоци и краеви, внимателно одбрани песни, дијалози и монолози и врски/односи помеѓу ликовите. Минатото и сегашноста се измешани, а сеќавањата се ставени под знак прашалник. Дали воопштво постои начин да се пренесе оваа тема? Дали има начин за другиот да ја разбере?

 

 

БР: Драматургот во мене сака да каже дека во структурата има ехо на битовата драма каде што е земена матрицата на песна-слика-тексти ги разгледува овие елементи низ призмата на нашето современо живеење. Исто така следи една логика на траумата во дефинирање на просторот и времето.

Во германскиот јазик зборот траум (слободен превод) е како се нарекува сонот. Блиско ми е тоа читање до „раната создава соновидни слики на реалноста“. Таа логика е истата по која се води и претставата.

Најпосле, секој начин, кој изглегува од потреба за комуникација, е единствениот начин за таа личност, па така и најдобриот начин. За мене, во оваа фаза од животот и со ова знаење, тоа беше начинот. Утре, друг ден, којзнае? Мислам дека начините се градат низ праксата и генерално повеќе сум зафатена деновиве со тоа како да ја оддржам оваа пракса на истражување.

 

КД: Како беше чувството во една средина која често ги обвинува жртвите да се постави претстава како Кожурец? Со кои емоции се надеваш дека публиката излегува од оваа претстава?

 

 

БР: Кога сте фрлени во ситуација да се соочите со нечија траума, особено со сексуалното насилство, вашата реакција повеќе кажува за вас, отколку за жртвата.

 

КД: Колку работата на оваа претстава направи и ти да добиеш некоја неочекувана преспектива за соочувањето со траумата?

 

БР: Би сакала да ти кажам: „Ја носам својата траума како цвет на реверот или како орден од војната или како свежо налакирани црвени нокти“. Тоа би била добра реплика, но сè уште не е така.

Доста е комплексно и не би можела да го срочам денес, можеби и бидејќи ја градам сликата секој ден. Запознав аспекти од својот карактер каде се акумулирале агресија, гнев и деструкција, како прашина што се крие по ќошиња. Па така, кога почнавме со работа, беше како да подотворив прозорец во таа соба. Се кренаа разни струи и опасни главоболки, а бев читала за ликови со вакви главоболки, па често мислев на Настасија Филиповна. Кога дојдоа паничните напади, тука веќе почнав да мислам на Хеда Габлер. Знаев дека ќе биде предизвикувачки да се оди по овој пат бидејќи имам читано за други кои оделе по истиот, но само низ процесот ми стана јасен размерот. Со претставата ми се осветлија овие аспекти и контракдикторности, тие ќошиња од мојот карактер и во срцето носам вечна благодарност кон сопатниците во овој процес.

 

КД: Дали според тебе постои можност да се остане во просторот на премолчувањето, а сепак да се излезе од кожурецот?

 

БР: Не знам.

Мислам дека постои притисок кон жртвите за прозборување. На некој брз и мизогин начин се оформи една „cancel culture“ кон жртвите, дури и од заедници кои би требало да се поддршка, заедници кои се однесуваат како институции.

Знам дека секој има свое внатрешно време и истото е немерливо. Тоа што е најпогодено е довербата во човечното, а кога ќе се оштети тоа ткиво, не поминува со фластер. Затоа треба време и секој треба да си го земе своето. Да прифати дека е океј „да не знаеш што да правиш со себе“. Да ја најде својата структура на поддршка и доверба за да застане на нозе и да може да погледне во лузната од траумата, од друга позиција. Позиција од која не се дели животот на пред или потоа, туку со тоа. И со тоа сè, јас сум тука. Сепак, тоа е моето гледање и не би сакала да генерализирам.

Ако дозволите, во дигиталниот речник на македонскиот јазик, стои вака:

 

 

мн. кожурци
Вид збор: Именка, машки род
1. Последен степен од развојот на некои инсекти (свилена буба, пеперутка).
Латински: pupa Англиски: cocoon Албански: fshikëz
Примери: Таа презимува во стадиум на ларва во свилест кожурец.
Слично со: кукла (ж.)
2. Што личи на кожурец по своите психички или ментални карактеристики.
Англиски: cocoon Албански: fshikëz, gëzhojë
Употреба: Преносно значење
Примери: Можеби јас сум тој што е затворен во зачмаен кожурец, неподвижен, нерешителен слабак што го одложува текот на настаните.
Тој бил прероден, а досега живеел во кожурец, како ларва.
Зачмаена во кожурците на догматизмот, нашата критичка свест се обиде да ги зацврсти своите позиции.
Слично со: самотник (м.)

 

 

 

КД: Да се вратам на првото прашање – она што е често заедничко за жртвите на сексуално насилство е чувството дека се сами во својата траума. Секогаш се надевам дека оние моментуми за кои зборувавме, кои овозможуваат конечно ослободување, говорење, па дури и шепкање, ќе го олеснат болниот пат низ кој поминуваат жртвите (ако воопшто е возможно да се зборува за олеснување на тој пат). Како се чувствуваш ти во врска со ова, една година откако го започнавме овој долг разговор?

 

 

БР: Што би рекла Сара Кејн: „Добиваш измешани пораки бидејќи имам измешани чувства“. Се надевам дека исказите во која форма и да се јават, дури и да се обележани како тивки, речиси невидливи, ќе испратат сигнал на тој пат, дека таму има и други, дека не сме сами. И еден и нула и сè помеѓу. И точка и цела вселена.

 

 

 

Билјана Радиноска е родена кон крајот на 80тите во Скопје. Ги завршува студиите на катедрата по театарска режија при Факултетот за драмски уметности во 2010.

Развива своевидна истражувачка и експериментална методлогија на работа во уметничкиот процес на која се темели нејзиниот режисерски ракопис. Ревносно работи на независната и институционалната сцена, осознавајќи ги политичко-економските структури во културата и нивното влијание и како одговор ја создрава претставата Да ми го поздравиш и да ми го бациш во соработка со Артопија и бележи поместување во театарскиот пејсаж. Во Мај 2018, со постановка на Три сестри од Чехов, го комплементира своето лабараториско образование при Универзитеот за уметности во Амстердам. Нејзини претстави во овој контекст се Youth- Grand Theatre Groningen (2018), Its gonna take a bit of work – Moha and Veem Theater (2019). Во Јуни 2020 беше дел од уметничката резиденција Saari residence, Финска заедно со кураторот Изобел Драјбрг каде ги истражуваа моделите на репрезентација на женскоста, во сценскиот и онлајн просторот.

Работи во пресекот помеѓу класичната и експерименталната сцена, оформувајќи повеќеслоен театарски израз помеѓу документарното и фиктивното: Театар за Магдалена.

НАПИШАНО ОД:
  • Калиа Димитрова
  • January 18, 2022
  • МОЕ ТЕЛО, ФЕМ 101
Трчаш како девојче: Јаз
Генерално спортот е преплавен со сексизам на сите нивоа, без разлика дали станува збор за час по физичко во училиште или професионално натпреварување. Спортот е само огледало на родовите стереотипи и нееднаквост, што ја подразбира и нееднаквоста во наградување на достигнувањата.
  • Од Бојана Јовановска
  • ФЕМ 101
3 години Медуза
Дали дизајнов не' издава дека заборавивме на сопствениот роденден?
  • Од Тимот на Медуза
  • МОЕ ТЕЛО, ФЕМ 101
Патишта на траумата
Што сè ѝ се случува на една жртва по злоставување
  • Од Матеј Тројачанец
  • ФЕМ 101
Во фокус: Сачин Литлфедер
„Треба да ја задржиме нашата смисла за хумор во секое време. Тоа е нашиот метод за преживување.“
  • Од Тимот на Медуза
  • ФЕМ 101
Да се биде новинарка во Македонија
И покрај многубројните вербални и физички напади врз новинарките, повеќето резултираат со осуда од страна на здруженијата кои ги штитат новинарите и од јавноста, но неретко институциите остануваат неми и не излегуваат со јавен став против нападите.
  • Од Гала Насева
  • МОЕ ТЕЛО, ФЕМ 101
Викторија #1
Изложба на фотографии по повод 16 дена активизам против родово базирано насилство
  • Од Тимот на Медуза
  • ДИЈАЛОЗИ, КУЛТУРА, ФЕМ 101
Моника Стојановска: Пишувам отворено, сонливо и искрено
Може да кажам дека моите песни се една (за мене) потребна, но за жал погрешна психоанализа на другиот.
  • Од Тимот на Медуза
  • КВИР, ПЛОШТАД, ФЕМ 101
Родителската поддршка: мост помеѓу хетеро и квир луѓето
За тоа колку јавната поддршка од родителите на квир деца е истовремено контроверзна, субверзивна и неизмерно потребна сведочат реакциите и вниманието кое го доби жената која држеше транспарент „Горда мајка!“ на Парадата на гордоста во Скопје во 2019.
  • Од Душица Лазова
  • МОЕ ТЕЛО, ФЕМ 101
Немаме повеќе време ниту трпение за декларативни заложби за родова еднаквост во спортот: Интервју со Силвија Митевска
Спортистките и нивните спортски резултати и достигнувања се ретко претставени во медиумскиот простор, а во случај кога се претставени, тие најчесто се поврзани со изгледот. Спортските достигнувања се потценети и се во заден план.
  • Од Бојана Јовановска
  • ФЕМ 101
5 ЖЕНИ ЗБОРУВААТ НА ТЕМА: НАДЕЖ
Неда Чаловска, Ружица Максимовска, Ена Утевска, Џане Крешова и Вики Младенова споделуваат од каде црпат чувство на надеж.
  • Од Тимот на Медуза
  • КВИР, ФЕМ 101
Џудит Батлер: Отпорот против „родовата идеологија” мора да престане
Родовата теорија не е ниту деструктивна ниту индоктринизирана: таа едноставно бара форма на политичка слобода.
  • Од Тимот на Медуза
  • Uncategorized, ФЕМ 101
Случајот против современиот феминизам
Од една страна, феминизмот никогаш не бил пошироко прокламиран или попрофитабилен од сега. Од друга страна, последниве десет години, широката распространетост и прифатливост на феминизмот кулминираа со изборот на Доналд Трамп за претседател.
  • Од Гала Насева
  • ФЕМ 101
Надежта е во неоткажувањето
Да се биде е веќе однапред и да се биде заедно.
  • Од Вики Младенова
  • ДИЈАЛОЗИ, КУЛТУРА, ФЕМ 101
Преку танцот сакам да ги разбудам сите сетила на моите ученици: Интервју со Ивана Балабанова
Работата на Ивана Балабанова ја следам со години. Инспирирана од нејзината работа како танчерка, основачка на Битрикс и креативна девојка која постојано поместува граници во секоја смисла на зборот, сакав да поразговараме за нејзината лична мотивација, работата како педагог, современиот танц како простор на слобода и истражување и грижата за себе и другите. 
  • Од Калиа Димитрова
  • ФЕМ 101
Сопствена (универзитетска) соба
Зошто сè уште постои потреба од женски колеџи?
  • Од Милена Сливоска
  • МОЕ ТЕЛО, ПЛОШТАД, ФЕМ 101
Добро запомнете го името Исра
Интерсекциски преглед на феминизмот во Палестина
  • Од Викторија Постоловска
  • МОЕ ТЕЛО, ФЕМ 101
Што гледав кога ја гледав Бритни Спирс?
Вистината за состојбата на Бритни доцни. Само за еден краток миг, пред да се актуализираат темите поврзани со менталното здравје и грижата за себе, светот сеирџиски и малициозно го коментираше сломот на една талентирана жена.
  • Од Кристина Атанасова
  • ФЕМ 101
Држава што не постапува е држава што силува
Тука сме, ве следиме, и нема да ве оставиме на раат!
  • Од Тимот на Медуза
  • КВИР, ФЕМ 101
Нашите животи се важни!
Нашата различност ни овозможи да развиеме мрежи на поддршка и безбедни простори во кои дел од нас можат да живеат слободно и достоинствено. Нашата маргинализација ни овозможи да се солидаризираме со сите обезправени заедници, а преку нашата борба да се залагаме за еманципација на целото општество.
  • Од Тимот на Медуза
  • ФЕМ 101
8 март 2019 низ фотографии
Што се случуваше на Меѓународниот ден на жената во градовите низ Европа
  • Од Тимот на Медуза
  • КВИР, КУЛТУРА, ПЛОШТАД, ФЕМ 101
Жива филологија
Дали и како може да се живее одовде или отаде животот?
  • Од Вики Младенова
  • КВИР, КУЛТУРА, ФЕМ 101
Can we concentrate? – Кратка размисла за изборот и егзистенцијата кон Танц на раце без наслов од boychild
„Денес немам никаква желба. Освен можеби да молчам и да ја гледам, во тишината да ја остварам сета важност на оваа необична случка: присутноста на Ани, тука спроти мене.“ ― Жан-Пол Сартр, Тегобност, 210
  • Од Мања Величковска
  • ПЛОШТАД, ФЕМ 101
Жени жртви или жени злосторници­?
Случајот на Пале Илкоска.
  • Од Тамара Славеска Апостоловски
  • КУЛТУРА, МОЕ ТЕЛО, ФЕМ 101
„Доаѓаме со поклон“ – самостојна изложба на Шејла Камериќ
На 27 септември во „Чифте Амам“, во 19 часот се отвара изложбата „Доаѓаме со поклон“ на познатата босанска уметница Шејла Камериќ.
  • Од Тимот на Медуза
  • МОЕ ТЕЛО, ФЕМ 101
Марш за женски права: Ти не си виновна!
Вчера, со почит кон досегашните победи на жената за родовата еднаквост, но свесни за општествените појави и системски недостатоци кои го загрозуваат нашето постоење како слободни, еднакви, достоинствени и безбедни, марширавме под слоганот „Ти не си виновна!“.
  • Од Тимот на Медуза
  • КУЛТУРА, ФЕМ 101
Постбалкански барок и евровизиска ренесанса
Констракта ги мапира невралгичните точки на современото пост-југословенско општество и ги поврзува во една конечна слика – портрет на пост-Балканот во неолибералната магла.
  • Од Душица Лазова
  • ФЕМ 101
Жените во Македонија не сe еднакви сѐ додека не се расчисти „Јавна Соба“
Е токму затоа ќе протестираме на 8 март. Се надевам дека ќе ни се придружите во 15 часот пред МВР.
  • Од Елена Гаговска
  • ФЕМ 101
Жените во Собрание: Претставување, дејствување и политичка моќ
За подобрување на застапеноста и учеството на жените во Собранието потребни се уште многу напори, и законски, но и суштински.
  • Од Сара Миленковска
  • ДИЈАЛОЗИ, МОЕ ТЕЛО, ФЕМ 101
Секоја промена започнува со љубов кон себе и своето тело: Интервју со Елисавета Димовска
За секој напредок кој сум го имала во сила или градење мускулна маса сум добила коментар – доволно ти е, немој повеќе. Сум се запрашувала, дали иста реакција би добил и маж на мое место?
  • Од Бисера Илкоска
  • ПЛОШТАД, ФЕМ 101
Писма од Украина (втор дел)
Ги споделуваме написите од дневниците на тројца млади луѓе од Украина, од првите денови на руската инвазија.
  • Од Тимот на Медуза
  • МОЕ ТЕЛО, ФЕМ 101
Они би ги „контролирале младите“, ние би ги воспитале девојчињата да знаат дека можат да блујат оган
Кај нас редовно се појавувават луѓе кои не покажуваат храбост отворено да застанат зад жртвите на криминал, па својата недоволна информираност и конзервативност ја камуфлираат зад жалопојките поради губењето на семејните вредности.
  • Од Лени Фрчкоска
  • КУЛТУРА, ФЕМ 101
Шума
Тато си ќутеше. Тато си одеше во шумата. Не ми текнува точно кога почнав да го следам.
  • Од Елена Петрова
  • КУЛТУРА, ФЕМ 101
Водич за Трејси Емин, ‘enfant terrible’ на британската уметност: Прв дел
Трејси Емин e дел од изложбата Родови перцепции во Музејот на современата уметност - Скопје. Прочитајте сè за оваа легендарна уметница и погледнете ја изложбата во МСУ каде се изложeни 39 современи уметнички дела од 25 жени.
  • Од Гала Насева
  • МОЕ ТЕЛО, ФЕМ 101
Репродуктивните робови на Америка
Игнорирајте ја религиозната реторика и моралниот став за абортусот. Оваа дебата не е за светоста на животот. Станува збор за корпоративни капиталисти кои очајно имаат потреба од повеќе тела и имаат намера да ги принудат жените да ги произведуваат.
  • Од Лени Фрчкоска
  • КУЛТУРА, ФЕМ 101
Што е муабетот со манифестирање?
Постојат нешта кои ги посакуваме, вредности во кои веруваме и визии кои нè движат. Сакале или не, свесно или несвесно, успешно или неуспешно, правиме чекори кон нив.
  • Од Калиа Димитрова

Момент...

No more pages to load

1 2 … 15 Next »

Категории

ФЕМ 101
КУЛТУРА
МОЕ ТЕЛО
КВИР
ДИЈАЛОЗИ

Корисни линкови

ЗА НАС
КОНТАКТ
БЕСПЛАТНА ПРАВНА ПОМОШ

Copyright © Медуза 2023 | Developed by MASIVA

Scroll to Top
  • ФЕМ 101
  • ПЛОШТАД
  • КУЛТУРА
  • МОЕ ТЕЛО
  • КВИР
  • ДИЈАЛОЗИ
  • ЗБОР
  • ПЕСНА
  • MЕДУЗА TV
  • ЗА НАС
  • КОНТАКТ
Menu
  • ФЕМ 101
  • ПЛОШТАД
  • КУЛТУРА
  • МОЕ ТЕЛО
  • КВИР
  • ДИЈАЛОЗИ
  • ЗБОР
  • ПЕСНА
  • MЕДУЗА TV
  • ЗА НАС
  • КОНТАКТ
Facebook-f Instagram