„Плачев цела ноќ додека го доев синот“ и „Се чувствував многу чудно, како да сакам да се отарасам од ќерката“ се само мал дел од сведоштвата на мајки кои после породувањето страдале од постпартална, или перинатална депресија.
Според Светската здравствена организација дури една од пет прворотки од земјите во развој поминува низ постпородилна депресија. Истражување спроведено во САД доаѓа до заклучок дека 13% од испитаните, скоро породени жени (со живо дете) пријавиле депресивни симптоми за време на постпарталниот период, една од пет состојбата не ја пријавила на здравствен работник кој прашал за депресија за време на постнаталните посети, а една од осум изјавила дека не била прашана за депресија за време на постпарталните посети.
Според СЗО, жените од арапските земји се соочуваат со најголема стигма што ја прати оваа состојба. Може да ги има и во поголем број, но поради културно наметнатото чувство на срам, не се обраќаат и не бараат помош. Овој тип на притисок може да ги одврати од разговор со експерти и соодветна терапија.
Во разговор со ББЦ, три од нив зборуваат за своите искуства со постпарталната депресија:
„Имав многу тешка бременост. Се чувствував беспомошно, како никогаш повторно да нема да водам нормален живот. Се чувствував многу чудно, како да се обидувам да се отарасам од ќерката. Тоа е нешто на кое потсвесно се сеќавам. Додека ја доев замислував како ја фрлам од прозорец или од тераса. Семејството се вознемири кога им признав. Сопругот ми реќе да не ја хранам во близина на прозорецот. Се чувствував како да никој не ми помага“ – раскажува Сaлма од Обединетите арапски емирати.
„Плачев по цела ноќ додека го доев синот. Помислив дека тоа се знаци на депресија. Често размислував на смрт. Се прашував што си направив на самата себе, како да продолжам да живеам вака. Постојано ми велеа дека не сум единствена која се породила. Секоја мајка поминала низ истото, што е твојот проблем, ми велеа“ – вели Еман од Египет.
За Далија од Јордан ситуацијата станала потешка бидејќи нејзината новородена ќерка пројавила алергија на многу нешта. „Исто така моето тело многу се промени после породувањето. Особено бидејќи морав да се породам со царски рез. Кога се вратив на работа се чувствував како да сум излегла од затвор“ – вели таа.
Идеализацијата на состојбата на бременоста, сеприсутната пастелно сино/розова индустрија на „слаткост“ која ја гледаме на сите страни, нејзиниот агресивен маркетинг кој ветува уживање и задоволство во мајчинството, бројните „инфлунсери“ и млади мајки кои тврдат дека „уживале во секој момент на бременоста“ и дека тоа им било „најубавото искуство“; притоа само странично споменувајќи ги непријатните состојби како промените на телото, мачнината, отекувањата, вознемиреноста (кои често знаат да ја пратат бременоста), ги наведуваат жените кои тукушто се породиле и не се веднаш способни да го трансформираат својот живот и да ја прифатаат новата улога (барем во првиот првиот кој бара нивно потполно внимание и будност), да мислат дека со нив нешто не е во ред. Дека не се дораснати да се вклопат во идеализирана слика која се продава како потполно природна.
Д-р Џо Бери од кралскиот колеџ за психијатрија ги наведува знаците на кои жените кои скоро се породиле би требало да обрнат внимание:
„Жените често очекуваат дека веднаш ќе го засакаат мајчинството. Очекуваат дека ќе биде длабоко исполнувачко. Но после породувањето не се чувствуваат така. Се чувствуваат рамнодушно, или не чувствуваат ништо. Можеби се и постојанотаѓжни. Притоа, сето тоа е обвиено со вел на срам. Па страдаат тивко и не зборуваат за тоа. А во јавност глумат.“
Па, ако сте бабица или лекар и ви пристапи мајка и ви каже дека дека не се чувствува добро, а скоро се породила, верувајте ѝ. Немојте да ја потапкате по рамо, кажувајќи ѝ дека веројатно е само уморна; бидејќи сите мајки се уморни. Не се наметнувајте со свој став и не „паметувајте“. Охрабрете ги жените да зборуваат. Не смееме да ги замолчиме. Битно е да им се понуди грижа, потпора, брза лекарска поддршка, терапија…Тоа не е само за нивно добро, туку и за доборото на нивните новороденчиња.
