Ќе си дозволам да бидам опуштено патетична, па движењето кое елементарно може да се сведе на борба за политичка, општествена и економска еднаквост на жените и мажите, односно еднаков третман во остварување на сите права да го сведам на „тоа е за мене прашање на почит, воспитаност и љубов“.
Љубов во смисла на она што Бел Хукс го подразбрала кога напишала „Визионерскиот феминизам е мудра и љубезна политика, вкоренета е во љубовта на машкото и женското битие, одбивајќи да го привилегира едното над другото. Душата на феминистичката политика е посветена на спречување на патријархалната доминација над жените , девојките и момчињата. Љубовта не може да постои во однос кој е базиран на доминација и сила. (освен во некои согласни сексуални игри, можеби м.з.) Вистинската феминистичката политика секогаш нè води од ропство кон слобода“.[1]
Средствата и формите на борба се различни во зависност од општествено-политичкиот контест, но за мене најпредизвикувачки останува да ги „ловам“ меките форми на ненамерно репродуцирање на патријархални вредности и очекувања, често и низ суштински искрени „најдобри намери“.
Да ги анализирам процесите низ кои вредностите на Големиот Патријархален Друг се интернализираат, трансформираат и децении подоцна упорно (ќе) притискаат преку чувство на нереализирани очекувања.
Феминизмот во својата суштина е израз на грижа, солидарност и пријателство. Бидување свесна за женската ситуација која „е и моја, ја гледам кај другите и знам дека секоја жена, секој ден мора да вложува огромен исцрпувачки напор. Сиромашни или богати, неуки или образовани, убави или грди, славни или непознати, мажени или немажени, вработени или невработени, со деца или без нив, бунтовни или покорни – сите сме длабоко обележани од начинот на битисување во светот, кој и кога го нарекуваме свој, во корен е отруен од илјадниците година на машка доминација“ (Елена Феранте)
Феминизмот подразбира свест за контекстот и за својата позиција и можеби „привилегија“ наспроти Другата. Обид да се разберат причините зад нејзините одлуки, начин на живот и избори, кои „никогаш не би ги направила ЈАС [2] “ која „отсекогаш напорно сум работела“ и на која „ништо не и било дадено на тацна“ ХМ?
И на крај, подолу неколку голи податоци од Државниот завод за статистика кои сведочат за родовата нерамноправност, која, според мене во голема мера се уште е резултат на меките притисоци и „добри совети“, лоши лектири и пренесување вредности слични на ставот „знам дека можеш сама ама фино е да имаш некој да те ЗАШТИТИ.“
Така на пример:
„Вработеноста во Република Македонија се карактеризира со многу неповолна полова структура. Оваа структура е непроменета во еден подолг временски период, пред сè, поради нестабилните економско-социјални услови во земјата и неусогласеноста на расположливите и потребните профили на пазарот на труд.
Стапката на вработеност во Република Македонија во 2016 година кај жените изнесува 33.8 и е значително пониска во споредба со онаа кај мажите која изнесува 52.3. Стапката на активност кај жените е пониска и изнесува 43.8, а забележливо е повисока кај мажите и изнесува 69.2.
Конечно, феминизмот е политика која нуди ослободување и на мажите. Од чувството на притисок дека треба да ја докажуваат својата мажевност, цврстина и да знаат да „издржат мУшки“ (што и да значи тоа, ама секако со „У“) што резултира со атмосфера на токсична машкост…но и неверојатна диспропорција во сторените кривични дела.
„Од вкупно пријавени 11 866 познати полнолетни сторители на кривични дела во 2016 година, 1 159 или 10% се жени, односно 10 707 или 90% се мажи. Кај обвинетите, пак, од вкупно 9320, 868 или 9% се жени, а 8452 или 91% се мажи. Од вкупно 8172 осудени лица, 723 или 9% се жени, а 7449 или 91% се мажи. Од вкупно пријавените 557 деца сторители на кривични дела во 2016 година, 35 или 6% се женски, односно 552 или 94% се машки. Од вкупно обвинетите 702 деца сторители, 41 или 6% се женски, а 661 или 94% се машки. Од вкупно осудените 468 деца сторители, 29 или 6% се женски, а 439 или 94% се машки“.
Вкоренетата доминација и дискриминација на жените во Македонија денеска резултираа со следниве податоци со кое бевме соочени минатата недела:
„Девет од десет млади Ромки на возраст од 18 до 24 години во целиот регион не се школуваат, не проаѓаат никакви обуки, ниту се вработени “ и „28 од 34 убиени жени во последните 8 години во Македонија се водат како фемицид“.
[1] Низ реченици како „Јас го разбирам твојот порив по слобода и безусловна љубов ама кога си повозрасна извесна тишина на акшам знае да е ужасна.
[2] Оваа „ЈАС“ е секоја успешна и еманципирана жена која се доживува како пример дека еднаквоста е постигната, а притоа (под)заборавила на поддршката и условите за личен и професионален развој. Без никаква тендеца за омаловажување, сомнеж и релативизирање на нејзиот труд, влог и евентуална жртва.
