Градите на жената се сексуализираат од рана возраст, а со тоа доаѓа и општоприфатеното правило дека тие треба да се кријат во јавност. Всушност, сексуализацијата на женските гради и тела се наметнува како нешто нормално толку рано, што навистина е реткост да видиш петгодишно девојче на плажа без горен дел од костимот за капење. На врвот на забранетото од таа мистична женска територија се наоѓа женската брадавица, која во суштина е комплетно иста како и машката, но како што на сите нам ни е познато, таа не смее да се покажува на фотографии на социјалните мрежи и, генерално, во јавност. Немаше да ми биде толку тешко да ги разберам општествените чувства кон градите и брадавиците, да не беше толку контрадикторно.
Од една страна, градите се срамни, забранети, интимни и треба да се кријат. Од друга страна, пак, масовните медиуми и поп-културата постојано ни праќаат пораки дека токму градите се атрибут што треба да се истакнува, со цел да се привлече сексуален партнер. Оваа контрадикторност резултира до ситуација каде што медиумите, комерцијалните филмови, билбордите и општо поголемиот дел од јавниот простор е преплавен со полуголи, провокативни, совршени женски тела, кои ни комуницираат како женското тело треба да изгледа и да се однесува. Сепак, забрането е жените да владеат со својата сексуалност и да се изразат преку сопственото тело на начин на којшто тие сакаат. Постојат многу движења што лобираат за „ослободувањето на женските гради и брадавици“, а едно од пионерите на социјалните мрежи е движењето free the nipple, кое се залага за еднаков третман на различните тела во јавниот простор.
Неколку настани на кои добро се сеќавам од моето растење, ми имаат испратено контрадикторни пораки во однос на градите на женското тело. Кога бев на претшколска возраст, мајка ми не гледаше потреба да го кријам горниот дел од телото, но колку и да се чувствував слободна кога бев на плажа со неа, исто толку се чувствував засрамено кога бев пред други луѓе, особено на моја возраст. Кога почнав да одам на пливање на седум години, јас бев единствено девојче кое не носеше горен дел костим за капење, па другите деца ме покажуваа со прст како „девојчето со голи цицки“. На летните одмори одбивав да си играм со другите деца на плажа, бидејќи веќе не можев да објаснувам дека едноставно не располагам со горен дел костим за капење. Денес, кога ги гледам тие девојчиња со полускриени и стегнати телца, неизмерно сум ѝ благодарна на мајка ми што ме оставила да бидам дете. Не девојче, не девојка “in the making”, едноставно дете. Како и да е, во тие моменти го презирав фактот што сум различна од другите девојчиња на плажите и го славев денот кога конечно ми беше дозволено да си ги покријам градите на плажа.
Ми требаа повеќе од 10 години од тој момент за да сфатам дека всушност нема ништо поубаво од НЕносење горен дел „купач“ на плажа. По долго убедување и натегање со самата себе, решив дека оваа година ќе одам топлес на плажа. Драмата со која ја пишувам оваа реченица сведочи колку e неприродно, стресно и несекојдневно за нас жените да се решиме на овој чекор (секоја чест на исклучоците, но реткост се, навистина). Не ми беше тешко да се уверам дека топлесувањето е прекрасно и дава чувство на слобода и безгрижност, а плус тоа го решава проблемот со проклетата „разлика“, односно прерамки, врвки и други материјали чија форма се гледа на кожата откако ќе фатиш тен. Од друга страна, пак, и по една цела недела на одмор, сè уште не можев целосно да се опуштам. Поголемиот дел од времето го поминував под чадор и наоѓав иновативни начини да се потскријам. По првата недела почнав да станувам сè посигурна во себе, но едно попладне додека излегував од вода и одев накај чадорот, се случи тоа од што се плашев. Забележав една жена што решително доаѓаше кон мене и почна да ми вика и да ме навредува бидејќи сум ја вознемирувала со мојата појава (не сакаше ни да го изговори зборот „гради“). Кој беше нејзиниот главен аргумент и порив да дојде од другата страна на плажата за со пцости да ми објаснува за бонтон? Нормално, фактот што има деца. Непристојно, дегутантно и недолично е нејзините две ќерки (кои наскоро исто така ќе имаат гради, зар не?!) да гледаат голи гради на плажа, но истовремено е сосем во ред да гледаат како мајка им се заканува на девојка што воопшто не го ни повишува тонот и пробува да објасни на сите можни начини дека има право да реши како и што ќе носи на плажа, и на крајот од денот, таа и ќерките не мора да ја гледаат доколку тоа е против нивната култура, воспитување или вкус.
Откако напорите да ме натера да се облечам се покажаа како неуспешни, а навредите беа потрошени, и уште повеќе откако луѓето околу мене застанаа во моја одбрана, таа побара од хотелот во близина да бидам отстранета поради непристојно однесување. На мое пријатно изненадување, персоналот од хотелот што го посведочил целото фијаско, не само што не ме исфрли, туку и ми понуди искрено извинување, слично како и неколку локалци на плажата. Малата победа беше добиена. Иако сонцето почна да заоѓа и почна да ми станува студено, не се облеков до заминување. Не поради тоа што сакав да ѝ докажам нешто на таа жена што никогаш повторно нема да ја видам, но за да си докажам себеси дека нема да дозволам да бидам цензурирана, замолчувана и санкционирана, ниту од самата себе, ниту од средината, поради фактот што сум жена. Сфатив дека денес, борбата за правда за градите е борба за слобода, бидејќи не постои слобода на умот додека телото е под контрола. Доколку живеам во година што се смета за година на феминизмот, сигурно нема да дозволам некој/а да ми каже дека моето тело е закана за јавниот ред и мир.
Извор: PopUp
