Помина речеси еден месец од почетокот на мерките кои почнаа со препораки за социјално дистанцирање и стигнаа до строг полициски час. Сите различно ја поднесуваме оваа новонастаната реалност и сите сме различно погодени, како во здравствена, така и ви социјална, економска, емотивна и културна смисла. Во овој период на сите ни се вртат секакви сценарија низ глава. Сите имаме денови на еуфорија и денови на мизерија. Затекнати од ситуацијата и Медуза се претвори од феминистчка платформа во мала архива на животот за време на Корона кризата, а овој колажен текст ќе допринесе кон тоа. Без конкретна форма, цел и насока, овој колажен текст служи да ни помогне да си ги структурираме мислите и да креираме една скромна меморија на ова време. Свесни сме дека повеќето од нас ги пишуваат овие редови од позиција на привилегија. Свесни сме дека е смешно да се делат tips and tricks за пополнување на време – затоа и не го правиме тоа. Не се обидуваме да бидеме позитивни, ниту продуктивни, а уште помалку да ви кажаме како да се однесувате и што да правите вие. Тоа што сакаме е да ги споделиме нашите искуства кои во голема мера се преклопуваат, вмрежуваат, разделуваат и повторно сретнуваат. Неколку часа пред целовикендашкиот полициски час, потребно ни е да почувствуваме некаков вид на споделено искуство и заедништво.

Елена – Долги години имам преживувано различни форми на изолација и чувство на пореметено живеење

Ваздух мирише на лудило…така некако се осеќам. Ниту домашната изолација ми е непозната, ниту некоја внатрешна, да кажам – лична, ниту пак да си изолирана и сама, иако си некаде со луѓе. Долги години имам преживувано различни форми на изолација и чувство на пореметено живеење. Физичката укоченост која ја доживеав од првичниот шок на ова лудило беше предизвикано пред сè од многубројни стравови кои не се бројат на прстите на рацете. Но, поминувајќи неколку дена во размисли, анализи на сè и сешто и разговори со сите блиски луѓе, некако се вратив во реалноста… Секако дека не ми е розово, а мене ми е омилена боја розевата, па се трудам да си го разведрам секојдневието со попозитивни нешта. Не ми успева постојано, ама можам да кажам дека подобро се осеќам. Сфатив дека многу важна ми била секојдневната рутина, и сега некако наеднаш сè се смени, па земав и се посветив на креирање нова рутина! 🙂
Ме иритира мултиплицираната глупост која што владее наоколу, и ме разочарува длабоко…Луѓе умираат, луѓе немаат емпатија, ме загрижува тоа. Емпатија и солидарност за мене не се курсеви кои треба да се платат.
Си ја слушам FAG by Todrick, знам дека наскоро ќе играм во Шорт Бас и во диско и како денсерите на Миси Елиот со нови патики и то е то!
Она што сакам да се одржи е да се помагаме едни со други, ова ќе потрае и колку што можеме да се избориме за подобро утре, што впрочем голем дел од нас го правиме и во редовно-официјалниот наш ни животец….а внатрешниот…за тоа потоа.

Мања – Не се чувствувам виновна

Тргам книги на страна за читање, а не читам. Во главата составувам приказни, а потоа не ги запишувам. Постилам за вежбање, а не вежбам. Правам плејлисти за слушање, а музика не слушам. Штиклирам филмови за гледање и не ги гледам. Наоѓам и зачувувам страници со отворен пристап и не ги отворам. Помислувам да им се јавам на некои луѓе и не им се јавувам. Лежам, но не спијам. Јадам и заборавам што сум јадела. Невнимателна сум и непродуктивна и скарана сум со сопствената совест. Единствено што правам е се грижам, се грижам, се грижам.. но виновна не се чувствувам. Идеите ми се на максимум, технето на минимум и има нешто што ми вели дека токму така треба сега и да биде.

Лени – Не сакам да делам совети, не дај боже да кажам некому да „работи на себе“. А тек „да се пронајде“

Во мојот случај, неколку години работам од дома, некоја голема промена не чувствувам. До тука, немам право да зуцнам 🙂
Ми недостасува по некое пиво на клупа. Излегувања. Кино. Внука ми ја немам видено …
Паралелно ми се потврди дека имам склоност кон непристоен ескапизам, тенденца да се изманипулирам себе до степен на краток заборав. И онака сериите, книгите, филмовите, кучето ми се со мене…и да се заангажирам со куп активности. Емотивно и ментално да се втопам во стварите што ги читам или гледам. На здравје за таа супермоќ.
Истовремено во некој момент буквално физички ме заболува момент на страв дека можам да изгубам некој близок. Тотален грч. И по една секунда да паднам од смеење за некоја глупост како да никогаш не се случило.
Дополнително ги замразив релативизациите кои ги приоретизираат „младите“. Гајле ми е како ова делува.
Паралелно сум свесна за комфорот кој го имам, да не се грижам дека ќе ја изгубам работата додека има луѓе кое веројатно се тресат пред можноста да немаат буквално како да си го прехранат семејството, ранливи категории, луѓе кои се заглавени со роднини кои не им се „дом“ и конечно луѓе кои во болниците низ светот умираат сами. Не смееме да си дозволиме да не се сетиме на ова, ако веќе ништо не можеме. Должни сме да знаеме.

Калина – Мислам на бесмисленоста на времето како концепт

Во период како овој, тешко е да не си оптоварен од сопствените мисли. Мислам на другарка ми која спаѓа во високоризичната група на граѓани, а чие семејство сè уште оди на работа. Мислам на мојата привилегија што изолацијата ја поминувам со луѓе со кои се чувствувам сигурно и сакано во дом кој ми нуди заштита. Мислам на бесмисленоста на времето како концепт. Мислам на тоа што е дистопија. Мислам на еуфоријата на првата средба со сите што ги сакам по сето ова. Мислам на опсесијата со тоа денот и неделата рамномерно да ги распоредам. Мислам на тоа како сум креативна, а не и продуктивна и колку виновно се чувствувам поради тоа. Мислам на потребата од човечка интеракција. Мислам на сите настани кои се откажаа. Мислам на тоа како го пропуштам мојот омилен период од годината. Мислам на модерниот, напреден свет и како тој се сруши во рок од една недела. Мислам на преродбата која допрва доаѓа.

Благица – Имам грижа на совест што воопшто го пишувам ова

Мислам дека иако сите сакаме да се вклопиме во идејата што преовладува – колку е неподносливо да седиме дома, колку е досадно и колку сме полуделе – не треба да е срамно да се каже дека нѐ има и такви на кои ни е удобно. На некои им било така уште пред ситуацијава, а други пак, иако приморани, сега си го нашле спокојот дома. Знам, смешно и кул е да се пронаоѓаме во мемињата од типот „карантин ден 53454“ (што понекогаш се вистинити дури и за оние на кои им е најудобно на светот), ама во однос на врската помеѓу мене и затворениот простор генерално не се чувствувам задушена.
Но, она што е чудно е тоа што иако имам доволно обврски за да не ми е досадно и милион идеи што да правам со слободното време, тешко ми е да направам што било од ова. Она што се сменило кај мене е фактот што сѐ повеќе и сѐ почесто се затекнувам залепена на интернет. Не за да комуницирам со оние што ми се далеку, не за нешто едукативно, ниту креативно – туку за да ја прочитам секоја новост за вирусот, секој коментар, секое рационално размислување, секое нелогично објаснување, секоја пофалба, секоја поплака, сите светски статистики, сите мерки што ги преземаат различни држави, пресметувам стапка на смртност – станав вистински зависна.
Ова понатаму ме тера да размислувам буквално за сѐ: како се навистина мајка ми и татко ми (освен она што ќе ми го кажат по телефон); зошто некои не ни веруваат во вирусот; како им е на оние што живеат на работ на егзистенција; што со семејното насилство; ги испитувам и преиспитувам сите нови мерки; колку треба да сум привилегирана за да се жалам што ми е досадно дома – имам грижа на совест што воопшто го пишувам ова; замислувам сценарија после коронакризата; решавам светска политика; создавам ново општествено уредување и…тотален хаос. Физичкиот простор не ме гуши, ама психичкиот и тоа како. Како цел товар од кризата да паднал врз мене и сама да треба да го решам ова, па мора да ги имам сите информации на светот, а сепак не можам ништо да сторам. Ако зборуваме за ментално здравје, ова е сѐ што не треба да правите! Не треба да останеме игнорантни за овие прашања, меѓутоа не смееме да дозволиме да нѐ преоптоварат и потопат безбројните информации што стигаат до нас.