Живееме помеѓу размерот на глуоните и галаксиите, неспособни да допреме ниту на едните, ниту до другите, нерелевантни за нивното постење. Скроени од прашината на ѕвезди кои умираат, се движиме низ универзум на непристрасни закони со нашите соништа и копнежи, страсни пиони во рацете на големите случајности, секојдневно гледајќи го светот како се врти спротивно на нашите желби, секојдневно сведочејќи како потклекнуваме пред сопствената волја. 

Како можеме наспроти оваа космичка беспомошност да негуваме чувство на личен агенс, неопходен за водење на нашите човечки животи, и дотолку повеќе да ги исполниме нашите животи со величествена смисла?

Овие прашања ги адресира Ник Кејв во дијалог со еден негов обожавател кој ги споделил со него своите  разорни чувства на егзистенцијална беспомошност и немоќ. Одмотувајќи ја централната креативна слика во една од неговите песни, тој пишува: 

„Секојдневниот човечки гест е секогаш на чекор од чудесното – [запомни] дека најпосле, нештата се случуваат како резултат на нашите постапки, вон нашето разбирање или намера; дека нашите навидум мали, обични гестови имаат необјасниви последици; дека она што го правиме на овој свет има некакво значење; дека не сме ништо; и дека дури и нашите најсекојдневни постапки природно го надраснуваат доменот на нашата намера и значајно и радикално се прелеваат низ времето и просторот, менувајќи сè… Нашите дела, без разлика колку ни се чинат безначајни, се полни смисла и последици и постојано вршат влијание врз расплетот на приказната за светот, без разлика дали сме свесни за тоа или не“.

Обраќајќи му се директно на човекот кој го изгубил чувството на лична вредност и моќ, додава:

„Наместо да се чувствувате импотентно и бескорисно, мора да се помирите со фактот дека како човечко суштество сте бескрајно моќни и да преземете одговорност за оваа огромна моќ. Дури и нашите најмали постапки имаат потенцијал за големи промени, позитивни или негативни, а начинот на кој сите ние се однесуваме во светот има некакво значење. Вие сте сè само не импотентни, вие сте, всушност, извонредно и застрашувачки динамични, како и сите ние, и со сета почит, имате обврска да се исправите и преземете одговорност за тој потенцијал. Тоа е вашата најбазична и насушна должност“.

Во „Верба, надеж и колеж“ – една од моите омилени книги за 2022 – Кејв ја илустрира оваа моќ на суптилните дела со пример за еден таков „мал, но монументален гест“ понуден од речиси непозната личност, со навидум многу мал локус на моќ во светот, но сепак доволен за да направи огромна разлика во неговиот живот, во периодот кога тагувал по својот син:

„Има едно вегетаријанско местенце со храна за носење во Брајтон наречено Infinity, кадешто понекогаш јадев. Отидов таму првиот пат кога излегов во јавност откако Артур умре. Таму работеше една жена со која секогаш бев пријателски настроен, знаете онаа стандарна учтивост, но отсекогаш ми се допаѓаше. Чекав во редот. Таа ме праша што сакам и ми падна чудно, бидејќи во нејзиниот однос немаше никакво уважување. Ме третираше како секој друг; фактички, професионално. Ми ја даде храната, јас и ги дадов парите… Но додека ми враќаше кусур, ми ја стисна раката. Намерно.

Тоа беше толку тивок чин на љубезност. Наједноставниот и најартикулираниот гест, но, истовремено, ми значеше повеќе од сè што некој се обиде да ми го каже…поради неуспехот на јазикот во пресрет на катастрофа. Таа, во тој момент, ми посака сè најдобро. Имаше нешто навистина трогателно во тој едноставен, нем чин на сочувство…Никогаш нема да го заборавам. Кога ми е тешко, често се навраќам на чувството што таа ми го даде. Човечките суштества се навистина извонредни. Такви нијансирани, проникливи суштества“.

Извор: The Marginalian