Здраво, јас сум Сара, имам 31 година и сум сингл. Понекогаш, себеси се доживувам како амбасадор на сингл луѓето, „бранејќи“ други сингл луѓе од стандардните прашања и коментари со кои постојано се соочуваме, од типот: „Имаш ли дечко/девојка? Зошто немаш? Да не пребираш премногу? Мажите се плашат од силни жени“ и слични варијации, зашто знам колку овие навидум безопасни прашања може да влијаат лошо на самодовербата и чувството на себевреднување кај луѓето кои не се во врска.
Имав период во животот кога сите овие прашања ми создаваа толку голема анксиозност, што повеќе не сакав да поминувам време со моето друштво, бидејќи сите освен јас беа во пар. Се чувствував нецелосно, како да фали некој „плус еден“ до мене за да добијам билет за да влезам вистински во тоа друштво. Бев отворена со моите пријатели во однос на тие чувства. Им реков, ве молам, не ме прашувајте секој пат кога ќе ме видите дали има нешто ново. Ако ме прифаќате целосно, без плус личност до мене, во ред. Но, ако условот да сум дел од ова друштво е да секогаш елаборирам што има ново, дали некој ми пишал и дали сум излегла со некој, тогаш ќе морам да ги избегнам нашите дружби. Но во еден момент, сфатив дека проблемот не е тоа конкретно друштво. Ова прашање ме среќаваше насекаде. Колку и нови друштва да најдам, во колку и нови простори да се движам, секогаш ќе се среќавам со ова прашање, или пак коментари од типот „само уште Сара да ја омажиме”.
Тогаш решив дека морам да почнам да работам на себе и на тоа како да најдам партнер, зашто се чувствував како тоа да е предуслов да бидам дел од ова друштво, што би рекле србите за општество. Но, во тој процес сфатив дека проблемот не е што не сум успевала во креирање на партнерски однос, туку можеби тоа и не ми била примарна желба. Секогаш размислував која земја следно да ја посетам, на каква изложба да се пријавам, кој спорт да го научам, на која планина да се качам, како да се облечам…Едноставно, никогаш не правев ништо особено за да најдам и останам со некој партнер. Но, истовремено сфатив и дека веројатно наоѓање на партнер не треба да биде невозможна мисија, или пак примарен фокус во животот. Можеби тоа е нешто што едноставно треба да се случи додека одиме во продавница или се возиме во автобус. А може и да не се случи, што е исто така во ред. Сфатив дека морам да научам како да продолжам да се дружам со сите прекрасни луѓе кои знаат да ми го постават тоа прашање, без да се лутам, да го сфаќам тоа лично или да се расправам. Да се прифатам себеси како единствена на овој свет, па така и да се претставам себеси како самопостоечка на овој свет. Можеби сум монах, не знам. Урбан монах.
Прифаќам дека сум сингл
Денес, да се биде сингл е сфатено еднакво како да се биде осамен, тажен и мизерен. Во периодот на запознавање машки личности и во неуспешната реализација на подлабоки врски или наоѓање на човек со кој што сакам да бидам подолго, сум се прашувала зошто и што не успева и дали е проблемот во мене. Поминав долго време прашувајќи се што со мене не е во ред. Дали сум можеби многу паметна, многу активна на социјалните медиуми, можеби сум гласна и имам мислење на многу теми, можеби заработувам повеќе отколку што им се допаѓа на мажи кои ги интересирам… Се прашував дали можеби треба да се смирам, да бидам повлечена, мила и тивка, можеби помалку амбициозна, па и не морам баш да ги споделувам сите мои професионални успеси… Пробував да се сменам, но мојот дух едноставно сакаше да биде тоа што е. Таа која што е иницијатор на промени, креативна, гласна, активна и движечка сила. И тогаш повторно си велев, полека, ова ги плаши мажите, премногу те има, повлечи се, изгуби се, изгаси се. Но повторно од мене ќе излезеше огнот, кој сака да пламти и да гори. И така постојано во круг. Ги прочитав сите книги за позитивно размислување, пробав да давам љубов најмногу што можам, да ги поддржувам личностите кои што ги среќавам, да ги увидам во нив најпозитивните страни и да им ги посочам, но резултатот остана ист.
И сега што?
Ми остана вистински да прифатам дека, едноставно, јас сум сингл. Па нели сите сме всушност сами на овој свет? Дали треба да се форсираме да бидеме со некој човек? Нели е тоа спонтан процес кој не бива со сила? Научив да бидам одбиена и често да не сум прифатена за тоа што сум. Но, научив дека и кога сум одбиена, тоа не мора да значи дека морам да се сменам. Сфатив дека за да бидам со друг, не би требало да го сменам моето автентично и единствено јас, мојата душа и срце, личност во која ме израснале моето семејство, моите прекрасни професори на сите мои образовни патеки, патувањата и пријателите, во нешто што е рамка и калап.
Се ближи уште еден сингл 14ти февруари. Никогаш не сум го славела со партнер, ама овој пат ќе се посветам на сите што навистина ги сакам и ќе направам сè за да им ја покажам љубовта која е силна, жарлива и динамична, зашто љубовта е насекаде околу нас.
Среќен ден на вљубените.
