„Совршена жртва“

Ми беше многу тешко кога пред месец и пол гледав директен пренос од судските сослушувања кои му ја дадоа титулата на врховен судија на Брет Каванау, а не сум ни Американка. Не можев да престанам да гледам како различни сенатори ги испрашуваа д-р Кристин Бласеи Форд и судијата Брет Каванау. И за целото тоа време, а и повремено пред да почнат сенатските сослушувања, не можев да престанам да мислам на моменти во мојот живот кога и јас можев да завршам како д-р Форд.

За тие што не знаат, д-р Форд трвди дека Брет Каванау пробал да ја силува на забава во средно кога таа имала 15, а тој 17 години. За време на нападот, д-р Форд кажува дека во еден момент помислила дека Каванау би можел по грешка да ја убие. Таа вели дека вечерта кога Каванау ја нападнал и оставила доживотни последици.

Дури и после нејзиното прераскажување и повторно преживување на својата траума пред целиот свет, Брет Каванау сепак беше назначен да стане Судија на Американскиот Уставен Суд. Дури и после тврдења на уште две жени – Дебора Рамирез и Џули Светник – за сексуално злоупотребување, Брет Каванау сепак доби доживотна позиција во најмоќниот суд во САД. Дури и после многу протести, написи и осудувања од страна на жени (и мажи), Брет Каванау ќе добие огромна правна моќ која тој сака да ја користи за повторната криминализација на абортус во Америка.

Зошто се случи ова? Има повеќе причини, но една од нив е фактот дека на жени кои тврдат дека биле сексуално злоупотребувани ретко кога им се верува.

Зошто да зборуваме за одлука која била донесена пред месец и пол, врз која ние како луѓе без американски државјанства не можеме да влијаеме? Бидејќи, често тоа што се случува во САД има ефекти и надвор, на дирекни и индирекни начини. Мислам дека треба да зборуваме за ова, бидејќи, за жал, и ние имаме проблем со верување на жртви на сексуално насилство.

Приказната на д-р Форд многу ме растревожи и ме натера да се потсетам на настани во мојот живот на кои не би сакала да мислам. Исто така сметам дека оваа трагична вест може да се искористи како начин на кој би можеле повторно да размислуваме за сексуални напади, вознемирувања и повторното ја започнеме кампањата #СегаКажувам.

Ми се насолзија очите кога на дечко ми му пишав за нападот врз Форд: „Брет Каванау и другар му Мајк Џаџ кој исто така бил во собата ú се смееле на Форд додека ú го правеле тоа. Не е ли тоа ужасно?“

Никако не можев да сфатам зашто баш смеењето толку ме растревожи додека не ми пријде еден тип на Александарплац (Берлин) баш на денот на сенатските сослушувања. Типот ми соопшти дека сега сум неговата нова девојка. Збунето му реков не и почнав да одам во спротивната насока. Почнав буквално да се тресам, бидејќи неговата арогантност ме извади од такт. Обично немам толку бурни реакции кога сум сексуално вознемирена од мажи во јавност, но овој пат не можев да престанам да се нервирам. По некое време сфатив зошто толку се изнервирав − баш на тоа место бев сексуално нападната година дена порано.

После ова вознемирување решив на напишам нешто на Твитер со хаштагот #WhyIDidntReport (#ЗаштоНеПријавив) за претходниот инцидент: „Еднаш му кажав на другар дека непознато момче насилно ми ја фати градата во метро станица. Неговото прво прашање беше #ЗаштоНеПријавив. Бидејќи буквално не знаев кој беше. Не ми ни текнува на неговото лице. Повеќе енергија ќе потрошев да пробав да го најдам, отколку само да пробам да заборавам на инцидентот.“

Откога се сетив на тој непријатен настан, сфатив дека и мојот напаѓач се смееше додека ме нападна. Тој, како и напаѓачите на д-р Форд се смееше на моја сметка, додека мојата телесна автономија беше прекршена. Со месеци после инцидентот ми беше стресно да поминувам на Александарплац, особено кога бев сама. Неколку пати дури имав и напади на анкциозност.

Земајќи во предвид колку е тешко да се пријават ваквите инциденти и веќе постоечката култура на мисогинија во нашите општества, како може некој воопшто да праша зошто Кристин Форд не пријавила? Не е тешко да замислиме од што се плашела: не би ѝ верувале, би била неречена „курва“ и би била обвинета за уништување на иднината на младо момче/маж. Тие стравови веројатно не се толку различни од тоа што ѝ се случи во Октомври кога д-р Форд го доби целото внимание во медиумите.

Како што реагирав сé поемоционално на мали инциденти на сексуално вознемирување таа недела, си помислував „барем јас немав мој Брет Каванау во средно“. Тогаш се сетив на еден инцидент токму од средно.

Во трета и четврта година средно, еден другар релативно често организираше забави кај него дома, и да, таму пиевме иако не ни беше дозволено. За време на една од тие забави, еден тип беше „creepy“ со една моја познаничка – да ги наречеме Јован и Марија. Јован пробал да ја задржи Марија во една соба каде што таа дефинитивно не сакала да биде. Случајно еден мој другар влегол во собата додека Јован инсистирал тој и Марија да бидат оставени сами. Другар ми сфатил дека Марија се чувствувала загрозено и затоа не ја напуштил собата. Бидејќи другар ми решил да остане во собата, после некоја минута Јован ја оставил Марија на мира и ништо лошо не ѝ се случило. Другарот кој ги организираше забавиве никогаш повеќе не го покани Јован.

Ја раскажувам оваа случка бидејќи сакам да покажам дека мажите не мораат да бидат соучесници во овие ситуации. Всушност, често тие можат да спречат ескалации. За време на сослушувањата, д-р Форд раскажа дека за време на нејзиниот обид за силување два пати се погледнала со Мајк Џаџ. Наместо да ѝ помогне, тој се смеел додека Каванау продолжил да ја допира д-р Форд без нејзина дозвола.

За среќа, Марија не беше сексуално нападната таа вечер, но јас продолжив да размислувам: што ако нешто ѝ се случеше? Што ако наместо Марија, јас бев во собата? Ако бев нападната таа вечер, ќе им кажев ли на моите? Или дали можеби ќе бев премногу засрамена и немаше да кажам со години што ми се случило таа вечер? Не можам да кажам со сигурност, но бидејќи пиев таа вечер претпоставувам дека најверојатно не би кажала веднаш за хипотетичкиот инцидент.

Живееме во свет каде што не им е лесно на жени и девојки да ги споделат и пријават своите искуства на сексуално насилство, особено ако не биле „совршени жртви“. Особено е тешко ако жртвата на сексуално насилство не била трезна, била „несоодветно облечена“ или не се сеќавала на сите детали на инцидентот. Депресивно е што овие митови кои ги обвинуваат жртвите – а не сторителите – се многу чести и дел од дискурсот за сексуално насилство. Особено е депресивно што минатиот месец видовме како овие митови беа повторени кога еден куп луѓе, вклучително и претседателот на САД, не ѝ веруваа на д-р Форд. И како шлаг на оваа депресивна торта е тоа што потенцијален сексуален насилник кој планира да работи на повторната криминализација на абортусот во Америка, успеа да биде назначен како доживотен Врховен Судија.

„Последиците [од овие сослушувања] ќе траат долго после мојата номинација. Последиците ќе бидат со нас со децении,“ кажа сега Уставниот Судија Брет Каванау.

За жал тој е во право. Последиците од јавното срамење и недоверба во средоштвото на д-р Форд ќе има голем ефект врз жртви на сексуално насилство кои би сакале да кажат на своите фамилии или да ги пријават овие инциденти. Ако светот не ѝ веруваше на Кристин Форд – која им раскажала за своето искуство на својата психотерапевтка и својот маж за време на брачна терапија, која е бела, привилегирана и од повисок социјален статус и која немала да има никаков личен придонес од сенатските сослушувања – тогаш кој би верувал на жени кои не се „совршени жртви“ или не се сеќаваат на повеќето детали на нивните искуства? Брет Каванау не само што ќе ги загрози репродуктивните права на Американките, туку само самиот процес на неговото назначување направи голема штета во областа на опшетествениот дискурс и социјалната перцепција на жртвите на сексуално насилство.

Ќе ни треба време да ја поправиме таа штета и реално тешко е да се видат било какви позитивни аспекти од назначувањето на Каванау. Но сепак мислам дека постои мала светлина на крајот на тунелот. Храбри активстки кои и самите биле жртви на сексуално насислство се бореа да ја спречат оваа номинација, додека повторно ги преживуваа своите трауми. Иако тие на крај не успеаја да го спречат ова назначување, се подигна одредена свест кај американците за необјективноста на судскиот систем во нивната држава: очигледно во Врховниот Суд на САД поважна е политиката отколку правдата.

Не кажувам дека тоа е директен ефект на скандалот со Каванау, но после изборите кои се одржаа на 6ти Ноември за прв пат во историјата на САД ќе има повеќе од 100 жени претставнички во американскиот конгрес, од кои повеќе се изјаснуваат како феминстки и социјалистки. Не кажувам дека борбата е завршена. Далеку од тоа. Но се надевам дека со ваков политички состав борбата за правда ќе биде барем малку понадежна.