За својот креативен процес вели:
„Уметноста, слободата и борбата за еднаквост во секоја смисла за мене одсекогаш се на иста линија. Поезијата како медиум за пренесување чувства и слики има милион различни димензии, но изразувањето бунт и нејзината ангажираност ги посочувам како најважни за тоа што јас го создавам и тоа што всушност сум. Пишувам социјална, ангажирана поезија и поезија која се занимава со просторот – внатрешен и надворешен.
Телото и градот во кој живеам се моите омилени ,,простори” – она што се случува внатре и боли, на колективно ниво ја повредува надворешноста во која живееме. Дополнително, тоа што се случува надвор влијае многу на внатрешноста, на начинот на кој се доживуваме и се третираме себеси, на можностите кои нашето тело ги има. Сакам да верувам во можностите на моето тело, сакам сите да веруваат во капацитетите и убавините на обликот кој го заземаат. Сакам да верувам во храбро истражување на себеси, во прифаќање на различното, во прифаќање на болката, во нејзино признавање. Во стоење позади самите себеси, во меѓусебна поддршка. Тука ги гледам почетоците – во спокојното поврзување на телото и просторот, на надворешното и внатрешното.“
Фотографија: Kimber Beck
Ви пренесуваме три песни од Ивана, инспирирани од темата на овогодинешното издание на фестивалот Прво па женско „Ова тело кое не е едно“.
РАНЛИВО ЈАДРО
Ни требаше долго да разбереме
Дека крајот на патот е во нашите глави,
Рацете засекогаш ќе ни бараат туѓ допир
и
нашата бесмртност лежи токму во таа желба.
Си ги искинавме облеките со кои личевме на луѓе,
Паднавме пред новиот свет.
Никогаш не сме биле поосамени,
а имаме уште многу пред крајот на патот стрмен и мрачен,
телата засекогаш ќе ни бараат издишка од близината
и
нашата човечност лежи токму во тоа ранливо јадро.
Ова тело не е едно!
Ова тело кое не е едно
Ова тело кое не е едно
спие на планини од страв, лузни и идеали.
Ова тело кое не е едно
за верба во своето јадро е жедно.
Ова тело кое не е едно
секогаш ќе бара начин за спас.
Ова тело кое не е едно
сепак уште се крши по десетина пати дневно.
Ова тело кое не е едно
патува низ потсмев и срам и бед.
Ова тело кое не е едно
боледува често,
бара
од него да се роди еден нов светоглед.
Ова тело кое не е едно
расте, чувствува и знае.
Ова тело кое не е едно
се бори
со сите свои можности да трае.
Не е само едно,
ова
е
важно
и
мое
тело
за љубов кон себеси жедно.
ДОПИР
Ова тело кое не е едно
го плукаа по боишта,
додека учевме како се сервира љубовта кон себе
сите негови димензии му ги земаа,
ги отуѓија,
ги пикнаа во домовите на луѓе кои никогаш не ги запознав
и ми рекоа дека можеби некогаш ќе се сретнеме пак.
Jaс знаев дека моето тело не е едно,
секогаш кога ќе ме допреше нечија рака што не ја сакав.
Фотографија: Kimber Beck
