Во рецензијата на Филип МекКен за Гардијан од 1999 година, се вели дека расказите на Клер Киган во нејзината збирка Антарктик се „вкоренети во денешниот глобален провинцијализам“ и го истражуваат, главно, „руралниот семеен живот“. Навистина, расказите од Антарктик се и раскази за провинцијализмот и за руралниот семеен живот, но уште повеќе, тоа се раскази за болката и збунетоста кои настануваат од неможноста да се помират општествените норми во рамки на кои живеат ликовите со нивните желби и емоции чие исполнување и изразување би значело да се излезе од тие општествени норми. Расказите од Антарктик се и раскази за надежта, што им овозможува на ликовите да ги пребродуваат кризите со кои се соочуваат, со што оваа збирка раскази се вклопува во проектот „Европски приказни на надеж“ на издавачката куќа „Артконект“. Клер Киган одлично ги портретира и болката и неприлагоденоста – воздржано, суптилно, имплицитно. Никогаш не ги искажува директно тешкотиите и очајот на ликовите, туку сфаќањето за нив се открива во текот на расказите. Во оваа смисла, како и во однос на темите, расказите се воедначени, што ја прави збирката кохерентна. Од друга страна, Киган експериментира со наративни техники, гледни точки, фокус, така што секој расказ има некое свое обележје. Тука не станува збор за формално експериментирање кое е само интересно како техника, туку сегашното време во едни раскази, минатото во други, третото лице во некои од расказите, првото лице на нараторката во други, се употребени за да се пренесе атмосферата што поефикасно.
Во првиот расказ, истоимениот со насловот на збирката, „Антарктик“, една мажена жена сака да испроба како е да има интимен однос со друг маж. Нејзината преголема самоувереност, од една страна, и нејзиното неискуство, од друга, ја доведуваат до една бизарна ситуација откако ќе ужива кратко време во познанството со привлечен маж за чија позадина и карактер не знае ништо. Еден поинаков вид на тензија – во овој случај тензија меѓу длабоката љубов и меѓусебната среќа што таа љубов им ја носи на Коридилија и докторот (кој во расказот останува неименуван), од една страна, и фрустрацијата поради неможноста да се искаже љубовта затоа што познанството дошло во момент кога докторот е веќе женет, од друга страна – се истражува во расказот „Љубов во високата трева“.
Расказите ја истражуваат безизлезната ситуација во која ќе се најдат ликовите. Притоа, тие ненаметливо покажуваат како ликовите не само што се ограничени од постојните општествени норми и очекувања, туку и самите си наметнуваат такво ограничување, пробувајќи да ги исполнат своите соништа без да ги прекршат прифатените норми на однесување, што – како што покажуваат расказите – е невозможно. „Љубов во високата трева“ почнува со сегашно време и ја следи утринската подготовка на Кордилија, „жена на која косата целосно ѝ побелела на четириесет години“ (26), за некој важен настан. За да откриеме кој е тој важен настан, раскажувањето потоа се префрла во минато време, десетина години претходно, на периодот на запознавање на Кордилија со докторот и развојот на нивната љубов, меѓу кои е и живописниот настан во високата трева од насловот. Додека разговараат за своите професии, си ги слушаат внимателно тонот и акцентот, Кордилија забележува дека тој „не ја спомена сопругата“ и ова е доволно, кога тој ќе ја поведе под костенот, таа да си замисли „дека седи во зеленото здолниште на некој џин“ (29). И самата Кордилија никогаш не ја спомнува сопругата, иако често посакува докторот „да ѝ затропа средноќ на вратата со тупаница, да влезе со куферот в рака, да ѝ се обрати по име и да ѝ рече: ’Дојдов да живеам со тебе, на сопствен ризик’“ (30). Заглавени меѓу нивната меѓусебна љубов и докторовата преданост на сопругата или непрекршување на општествените норми (во расказот не е сосема јасно на што точно се должи неговата одлука, можеби и на двете заедно), тие ништо не преземаат за да ја сменат ситуацијата сè додека некој друг не го направи тоа за нив. Во расказот „Во најдлабокото“, пак, дадилката е растргната меѓу својот дом во минатото за кој, кога зборува, „како да може да посегне […] и да го допре“ (40), сегашноста во која ѝ претставува задоволство да се грижи за детето, и сегашноста во која е свесна дека иако нејзината врска со момчето е посилна отколку онаа меѓу момчето и неговите родители, таа може, не по своја волја, секој момент да биде избркана од неговиот живот.
Киган успева да ја долови болката писателски вешто, не наметнувајќи им се на читателите со тоа што ќе им каже дека ликовите се несреќни, туку овозможува самите читатели да ја согледаат и почувствуваат тагата. Кога докторот во „Љубов во високата трева“ ќе ја викне Кордилија за да ја прекине нивната врска, не се искажани ниту неговата ниту нејзината болка. Само некои попатни забелешки (како тоа дека тој ја положува главата во рацете или дека таа престанува да ги слуша зборовите) се сведоци/сведоштва за недоловливоста на моменталната тага. Стравот на дадилката од расказот „Во најдлабокото“ не е видлив во настаните, но е пренесен индиректно, преку сонот во кој, таман да го фати детето, „рацете ѝ се топат, а момчето паѓа назад во мракот“ (39). Еден од најдолгите и најкомплексните раскази во збирката, „Проповедта за Џинџер Роџерс“ е раскажан од перспектива на тринаесетгодишно девојче, што овозможува тензиите и болката да се раскажат без да се толкуваат; да бидат видени, но не и сфатени од раскажувачката. Овде болката е дотолку посилна затоа што главниот лик, дрварот Плескало, кого сите во земјоделското семејство на девојчето-раскажувач, но и пошироко во селото, го сакаат, е постојано весел, насмеан, дружељубив, непосреден млад човек, чија болка не ни стигнуваме да ја видиме, а на крајот го обзема целиот расказ. Ова е уверлива приказна за едно имагинативно девојче, кое не може да ги предвиди и разбере последиците од своите дејства. Во „Луњи“ расказ за еден комплициран однос меѓу мајка и ќерка, болката е прикажана не преку самата болка, туку преку обидот за нејзино надминување: „впивам мал дел за сопствена заштита. Како вакцина. Мора да се соочиш со најлошото можно сценарио, потоа ќе бидеш способен за сè“ (70).
Антарктик на Клер Киган е збирка преполна со живописни ликови кои на различни начини се соочуваат со болка во својот живот. Лудило, убиства, психичко измачување, физичко насилство, самоубиства, бизарни навики, сложени љубовни односи се само дел од темите што се истражуваат во расказите. Можеби првиот расказ, „Антарктик“ има најмногу драматика која е најмалку мотивирана. Најуспешен, пак, за мене, е „Во најдлабокото“, каде што освен болката, се истражува и начинот на кој е невозможно таа да се одвои од искуството кое носи и убави моменти. Повремено, низ приказот на настаните и ликовите, се проткајуваат и интересни и необични метафори – „Светлината се лизна од позлатените славини, се нурна во керамичкиот мијалник, правејќи сенка“ (40); или „Водата е постудена од неостварена мечта“ (25). Некогаш ликовите се наоѓаат во беспомошна ситуација; некогаш, и покрај тоа што навидум се заглавени, се обидуваат да ги надминат болката и стравот; а некогаш некој непредвиден настан, како ненадејната појава на бубашваби во куќата, ќе ја избрише недовербата меѓу новите членови на семејството и неочекувано ќе ги зближи. Во таа смисла, оваа книга е оправдано сместена во проектот насловен „Европски приказни на надеж“ на „Артконект“, во рамки на кој се издадени уште 9 други книги од значајни европски автори.
