Лимитираната серија „Слугинка“ (Maid), достапна за гледање на Нетфликс, започнува така што Алекс (Маргарет Квали) бега од дома среде ноќ со нејзината мала ќерка Меди (Рајли Нева Витет). Зошто го прави тоа? Нејзиното момче Шон (Ник Робинсон) никогаш не ја удрило неа ниту пак Меди—факт што Алекс го повторува гласно пред себеси и пред другите—тој само удрил во ѕидот во нејзина близина и врескал во нејзиното лице. Кога таа ќе побара поддршка од социјалните служби, социјалната работничка Џоди (Ејми Рид) ѝ предлага засолниште за семејно насилство во кое има слободно место.
„Не сум малтретирана“, одговара Алекс, која исто така одбива да поднесе кривична пријава. „И, што да им кажам? Дека не ме удрил?“
Низ десетте епизоди, колку што има серијата, ја следиме Алекс во нејзината потрага по сигурност и стабилност за себе и својата ќерка. Како сиромашна самохрана мајка која работи ниско платена работа чистејќи куќи на богати семејства, таа се соочува со непреодна низа на препреки. Во с’ржта на „Слугинка“, лежат циклусите на злоупотреба кои ги одржуваат луѓето—особено жените—во сиромаштија додека општеството продолжува да ги штити насилниците и да им отежнува на преживеаните да закрепнат и да просперираат. Серијата е инспирирана од мемоарот насловен Слугинка: напорната работа, ниската плата и волјата за преживување на една мајка, од Стефани Ленд, која на сличен начин се спасила од емоционална и физичка злоупотреба за да ги заштити своите деца.
Тоа што Алекс одбива да побара помош од засолништето за семејно насилство ги одразува нелагодноста и неспокојството со кои се соочува поради тоа што го препознала Шон како насилник, а себеси како жртва. По сообраќајната несреќа која ги остава неа и Меди во уште потешка состојба, истата социјална работничка ја потсетува Алекс за засолништето. Таа повторно се обидува да го игнорира малтретирањето на Шон („Навистина не би сакала да го земам креветот на некој што навистина бил злоставуван“, инсистира таа), пред да сфати дека засолништето е нејзината најбезбедна опција. Искуството во засолништето ќе биде пресвртница за начинот на кој таа гледа на семејното насилство и ќе ѝ помогне да сфати дека тоа не подразбира само физичка повреда. „Удирањето во ѕид со тупаница во твоја близина е емоционална насилство“, објаснува Даниеле (Ејми Кареро), една од станарките во засолништето. „Пред да те удрат, удираат блиску до тебе. И самата знаеш дека следниот пат ќе беше твоето лице“. Алекс полека сфаќа дека заплашувањето, заканите и финансиската контрола се дел од насилството кое таа го претрпела и дека тоа се алатки што Шон ќе продолжи да ги користи против неа.
На почетокот на серијата, судот привремено му дава на Шон целосно старателство врз Меди и покрај алкохолизмот и насилството, бидејќи неговиот адвокат ја прикажува Алекс како неспособен родител. Некаде кон точката на кулминација во серијата, кога се чини дека Алекс конечно ќе го сврти животот во нејзина полза—Меди оди во одлична градинка која ѝ се допаѓа, Алекс живее во убав стан кој го плаќа чистејќи и уредувајќи—Шон, пијан и збунет, упаѓа во станот на нејзините газди, мислејќи дека е нејзиниот, поради што тие ќе ја избркаат. Подоцна во серијата, кога ќе ѝ снема други опции, Алекс се враќа да живее со Шон за Меди да има каде да спие, а тој продолжува да ги контролира нејзините финансии, можноста таа да работи и нејзиниот пристап до мобилен телефон, служејќи се со манипулации и закани.
Шон и Алекс не се единствените кои се дел од циклус на злоупотреба. Алекс ја среќава Даниеле откако таа го напуштила засолништето за семејно насилство за да сфати дека се вратила со човекот кој ја задавил и се преправа дека не ја познава Алекс. Мајката на Алекс, Пола (Енди Мекдавел), која има нелекувано биполарно растројство, се бори да излезе од насилни врски со различни мажи, вклучувајќи го и нејзиниот сегашен сопруг, Бејзил, кој краде од неа, ја лаже и го контролира нејзиниот пристап до надворешниот свет.
Еден клаустрофобичен момент кога Алекс ќе се заглави во инсталацискиот простор додека чисти една куќа ќе ѝ исфрли на површина потиснато сеќавање од детството: моменти кога таа се криела во шкафот додека нејзиниот отуѓен татко Хенк (Били Бурк) ја малтретирал нејзината мајка. Обидувајќи се да се одглави од инсталацискиот простор, се присетува како Пола ја тешела и ја уверувала дека и двете ќе бидат добро. Кога ќе се соочи со Хенк, неговото негирање на насилството од минатото го отсликува она на Шон; всушност, тој го поддржува неговото насилствто со тоа што одбива да сведочи во име на Алекс и инсистира Алекс да го поддржи Шон во неговиот напор да остане трезен. Двајцата мажи ќе се поврзат преку средбите на Анонимните алкохоличари, формирајќи сојуз кој Хенк го цени повеќе од благосостојбата на неговата ќерка и внука.
Недостатокот на поддршка за сиромашни самохрани мајки ја држи Алекс заробена во еден циклус. Таа е принудена да се потпре на Шон, Хенк, Пола, па дури и на самохраниот татко Нејт (Рејмонд Аблек), кој се поставува како фино момче кое само сака да ѝ помогне на Алекс. Тој ѝ нуди поддршка во текот на серијата, превоз, на крајот дури ѝ нуди и резервен автомобил што не му треба на неговото семејство. Нејт им дозволува на неа и Меди да останат со него и неговиот син Брејди кога тие немаат каде да одат. Но кога Алекс ги отфрла неговите романтични обиди, објаснувајќи дека тие не се исто рамниште, Нејт не може да ја види реалната слика за нејзината ситуација: дека таа не е гостинка, туку зависи од него за домување, храна и основна безбедност и заштита. Претпазливоста на Алекс во односите со мажи со кои има динамика на нееднаква моќ се потврдува кога таа повторно спие со Шон по трауматична, емотивна ноќ, па Нејт ги исфрла неа и Меди, со што тие се принудени да се вратат да живеат со Шон.
Постојат мал и ограничен број на системи за социјална поддршка кои ѝ се на располагање на Алекс, и на другите жртви во оваа серија, и кои можат да ги одржат во живот. Алекс се соочува со бирократски пречки секој пат кога се обидува да побара помош—потребна ѝ е работа за да добие дозвола за дневен престој за да може да работи; ѝ треба газда(рица) кој(а) е подготвен(а) да соработува со Системот за помош на станари; мора да најде дневен престој за Меди што ќе ја прифати нејзината субвенција и документацијата која ја има. Секој мал успех е проследен со десетина дополнителни пречки, како што покажува монтажата со која серијата ги реди часовите што Алекс ги троши на средување на документација која едвај ѝ помага да преживее. Со намера да ја истакне критичната состојба во која се наоѓа Алекс, на екранот се појавува симболот на доларот со износот кој Алекс го има во моментот кој продолжува да го следи нејзиниот слаб приход и се спушта на нула додека ја чека следната плата.
Владината бирократија е уште една причина што нејзината мајка, Пола, останува заробена во циклуси на насилство со различни мажи. Откако ќе се ослободи од Бејзил, таа влага во друга врска, овојпат со сопственик на продавница кој контролира кога таа може да работи и колку често контактира со Алекс. Таа постојано ги отфрла предлозите да добие помош затоа што—разбирливо—има целосна недоверба кон владината социјална поддршка, со оглед на дебелото досието на системот со штетите кои ѝ ги нанел неа и на ќерка ѝ.
На крајот, пресметката на Алекс со ефектот на таквите маѓепсани кругови ѝ овозможува да направи драстична промена: таа се сели во Мисула за да студира креативно пишување на Универзитетот во Монтана на програма која нуди стипендија и семејно домување за неа и Меди. Но, овој нов живот ѝ е овозможен благодарение на добрата волја на другите жртви и мајки околу неа, советничката за домашно насилство Денис (Б.Џ. Харисон) и Реџина (Аника Нони Роуз), една од богатите клиентки на Алекс чиј дом го чисти, која ја поврзува Алекс со адвокат кој работи pro bono.
„Слугинка“ отвара простор за надеж и завршува така што и Алекс и Шон продолжуваат да работат на тоа да ги прекинат истите циклуси на насилство и зависност од кои нивните родители никогаш не можеле да избегаат. По посетата на Меди, која го тера Шон да посегне по алкохол, тој ѝ го предава на Алекс целосното старателство врз Меди и решава да остане трезен и да се подобри за својата ќерка. Серијата завршува со тоа што Алекс ѝ чита на нејзината група за поддршка за креативно пишување за иднината што ја замислува со Меди во Мисула: „Целиот овој нов свет е за неа“. Тоа е охрабрувачка порака, особено за жртвите на насилство: никогаш не е доцна да се стави крај на циклусот на насилство и да се продолжи напред кон заздравување.
Извор: Bitch Media
