За Атиџе, хероината на дваесет и првиот век

Да се пишува и зборува за Атиџе не е нешто ново. Тоа се прави речиси цела година наназад, а веројатно, како што тргнале работите, ќе продолжи и понатаму (две номинации за Оскар!). Обично избегнувам да пишувам и зборувам за нешто кое веќе има доволно публицитет (не знам, можеби мислам дека сум прекул :)). Хероината на „Медена земја“ ми е исклучокот.

Атиџе е жолта боја. Таа е автентична и секогаш расположена, топла и распеана, таа е медената еко – свест која нè размрда, жената во која се заљубив уште од првиот момент кога ја видов. И како човек да не биде целосно обземен од нејзината појава?

Крајот на летото е период обележан од Македокс, a oваа година, Македокс беше обележан од „Медена земја“. Македонската премиера на филмот за чиј успех со месеци наназад се слушаше. По природен тек на нештата, редот беше да се појде на премиера, во Куршумли Ан, со цела фамилија, дотерани, насмеани, возбудени… Во дворот на Куршумли беа, фала богу, сите луѓе кои ги познавам. Сите знаат што се случува, дека конечно филмот пристигнува дома заедно со големите умови зад камерата, но пред сè, со ѕвездата, the myth, the legend – Атиџе. Владее општ хаос и исчекување. Се сместивме позади, бидејќи, што е за право, доста доцна дојдовме, така што беше успех што воопшто фативме место (фала им на преслатките волонтери). За некои десетина минути по нашето сместување, магијата започна. Текстов не е рецензија за филмот, но буката која тој ја предизвикува е гласна со причина. Тамара Котевска, Љубомир Стефанов и целиот тим создадоа ремек – дело, кое за среќа го добива вниманието кое го заслужува, а заслужува и повеќе. Меѓутоа, во центарот на вниманието е жената која нè натера да си кажеме: „еј, како е можно да постои ваков човек?!“, и токму таа сега се појавува пред сите нас, префраерка, во жолти шалвари. Следува дискусијата со тимот кој работел на документарецот, а неколку прашања се упатени и кон Атиџе. Одговорите не ги памтам, но памтам како јас и цела публика заеднички се топевме на секој нејзин збор. На оваа жена пред нас како буквално да ѝ течеше мед од уста (pun intended)!

Сите остануваме во Куршумли на концертче на Фолтин, кои патем се композитори на музиката во филмот. Фолтин ми се омилен бенд и нивните песни се првите кои ги памтам од најраното детство, така што, прв ред си имав загарантирано на самата себеси. Баш кога ќе си рече човек дека работите не можат да станат подобри, се појавува Атиџе до мене во прв ред. Ало! Почнува да игра и се гледа дека апсолутно ужива во моментот. Сите ние околу нејзе видно полудуваме, а глумиме кул и продолжуваме да играме, секако, вклучувајќи ја и нејзе во тој круг кој случајно се формира. По отприлика две песни, Фолтин ја качуваат на сцена. Таа продолжува со нејзините генијални движења и одеднаш почнува да пее. Во публика – хистерија, сите сфаќаат дека во тој момент се дел од некоја магија. И тоа е тоа. Друго и не може да се каже. Дојдов дома и заклучив дека некои луѓе се нешто друго. Нешто за кое зборовите не кажуваат ништо.

Еве ме, повеќе од четири месеци по среќавањето со Атиџе, сè уште сум обземена од нејзината појава. И не само јас, и не само оние кои го гледале филмот, и не само Сара Џесика Паркер, туку целиот свет. Затоа што станува збор за жена која не се заборава. Не се заборава грижата за мајка ѝ, лупењето на бананите, миењето на косата, не се заборава Атиџе на пазар, вечната борба со небрежноста на соседот, посветеноста кон сето она кое го прави, не се заборава вкусот на медот и дефинитвно не се заборава пораката „пола за мене, пола за пчелите“, симбол за женската грижа и труд. Атиџе е икона на дваесет и првиот век затоа што е борец за баланс, како во еко – системот, така и во секојдневниот живот. А мене, сè што ми останува да кажам е дека еднаш имам играно на Фолтин со Атиџе!