Обидот за одржување на патријахалната матрица, преку насилство врз жените како механизам, ја покажува институционалната (не)моќ да се спротистави и огради од самата таа матрица. Под поимот патријахат многу често се маскираат различни форми и степени на родова нееднаковост, поради што патријахатот сериозно варира од една до друга средина. Но, тоа што е заедничко за сите средини е токму насилството врз жените, додека разликата е во однсот на засегнатите институции во неговото справување.
Неодржливоста на патријахатот и обидот да се определи местото на жената во општеството и да се контролира нејзиното однесување од позиција на моќ, наспроти сè погласниот вресок од жените да се слушне нивниот глас, поттикнува уште повеќе насилството како единствен (и најлесен) начин за „покажување“ на местото на жената.
Насилството врз жените, за жал, не е ништо ново, но ново е тоа што и покрај тоа што насилството сè повеќе се пријавува, институциите кај нас кои (треба да) поддржуваат еднаквост, се глуви за тоа што се случува.
Кога жените жртви на домашно насилство се охрабруваат насилството да го изнесат надвор од домот, барајќи заштита на системско ниво – наидуваат на незаинтресираност, исмевање, непризнавање и оправдување. Тоа не само што ги прави институциите соучесници, туку ги прави поттикнувачи и охрабрувачи на идејата дека жената треба да е казнета ако не е на нејзниото „предвидено“ место – сопруга, мајка, домаќинка. Секое напуштање на тоа утврдено место, значи напуштање и на нејзината безбедна зона, а тоа значи дека што и да ѝ се случи на жената, таа е виновна за тоа. Според таа матрица, институциите не се должни да ја заштитат ако е нападната во дискотека, ако е нападната во такси во четири часот наутро, ако е нападната носејќи облека што се смета за провокативна, ако гласно искажувала ставови, или се спротиставила на насилството.
Пораката е: ако жените сакаат да бидат еднакви, најсигурно е да седат дома, да бидат добри сопруги, мајки и домаќинки и така најмалку би ја загрозувале својата безбедност, бидејќи, на тој начин, не претставуваат закана за патријархалниот ред. Доколку жените се држат до тие „обрасци“, а повторно се соочуваат со насилство, тогаш вината повторно не треба да се бара во насилниците, туку во „неспремноста“ на жените да се добри сопруги, мајки и домаќинки.
Непостапувањето на нашите институции ја праќаат токму оваа порака до секој насилник – тие не (му) се мешаат во тоа како тој дефинира среќен брак, врска, обврски, задолженија и очекувања од жената, а уште помалку се мешаат доколку жената „испровоцирала“ со нејзините ставови или облекување. Во тој случај насилникот е жртвата, а жената џелатот кој ги убива расположението и редот со бунтување на неговите барања.
