Без правила, без насоки, без уредување – разгледуваме зборови, теми и концепти за ментална гимнастика. Оваа недела, размислувавме на што нè асоцира зборот разговор, а Ана Блажева, Наталија Теодосиева и Славчо Димитров ги споделуваат своите идеи на темата.
Разговор како танго и средба во Буберовска смисла. Кога сум со другиот/та/те своја и присутна за нив. Кога има препознавање и признавање, кога можам да ја почувствувам возбудата што ја носат различното и сличното во бескрајните варијации. Во убавините, кога се запрашувам и изненадувам, восхитувам и сум предизвикана, кога ми е пријатно и доволно, кога не морам да изустам ни збор, за да осетам прифаќање. Во најлефтерната прозаичност на секојдневието и во најгустите слоеви на преживувањата. А во отсуство на разговор – најтешките мигови на осаменост и туѓост, најголемиот страв и ужас, како војна, одбивност, повлекување и немост.
Ана Блажева
Моите мислите градат една мала сцена на која сме ти и јас. Рефлекторите се внимателно вперени во тебе, со прецизно избрани филтри, за ниедна сенка да не ми го попречува видикот, да ја видам и најситната гримаса, додека ги консумираш моите одбрани зборови со кои конечно во тебе ја всадувам траумата. Занемен од фактот дека конечно ја разбираш мојата болка, не ни имаш желба да станеш и заминеш. Ме слушаш и ми веруваш.
Победа!
Моите мисли создаваат ситуација, каде јас и ти, драга колешке, заседнати после некоја долга проба, разговараме за тоа како да се спаси светот и театарот и тогаш без трошка заддршка ти велам „Зошто упорно се однесуваш како да ги сакаш и поддржуваш сите, не се ли измори? Те молам, земи си го назад животот и биди тоа што навистина си”. Не почувствував каење, ниту пак потреба дополнително да се објаснувам, а на крај на памет ми беше да додадам „извини ако те навредив, не сакав, но…”.
Храброст!
Моите мисли ја создадоа ноќта кога вие двајца држејки се за раце, втренчено ме гледавте во очи и ми се наситувавте на поразот. Низ тој пламен од гнев, смирено, без солзи, ви реков „Ве мразам, одвратни сте и засекогаш ќе бидеме непријатели” и никогаш повеќе не морав да бидам фина со вас.
Слобода!
Додека го пишував ова си помислив, доколку ја надминам потребата за победа, сигурно ќе се ослободам од стегите и веројатно ќе имам повеќе храброст да разговарам како што замислувам дека треба.
Наталија Теодосиева
Пракса на средба со другите којашто секогаш вклучува повеќе од двајца, како другите во мене и другите во оние со кои разговарам, како невидливо втиснати траги во значењата, јазикот, дискурсот, хоризонтите на очекување, разговорната динамика, интонацијата и емоционалната изразност, кои ги отелотворувам и користам (или ме користат мене) во прво лице еднина, чиешто време не е мое време, кое ми претходи и ме следи како смрт на мојата интенционална присутност овде и сега, како иднината на значењето. Разговорот е етичка и политичка точка на тензија помеѓу размената, соочувањето, себе-трансформацијата и слушањето со/преку/на Другата како друга, и интерпретирањето, читањето, врамувањето и монолингвистичкото наметнување на/над Другата како истото разбирливо во веќе постојните граници на средбите. Тензијата помеѓу суптилно насилниот императив да се каже сè, да се изговори сопствената вистина и да се говори разбирливо, од една страна, и етичката одговорност да се остави простор за буката на молкот и неспознавањето на другиот, од друга страна. Ако првото е секогаш фантазам на Субјектот, нашата политичка одговорност е да разговараме препуштени на ризикот понекогаш и да не разбереме, или пак да молчиме во присуството на Другата, која секогаш веќе ни бега кон иднината. Како РАЗликата во ГОВОРот.
Славчо Димитров
