1. Сценариото е фан-та-сти-чно! Ако сте фанови на чуден, британски црн хумор ова серија ќе ве освои од првата епизода. Ако не сте, можеби првите две епизоди ќе би бидат премногу мрачни (што до некаде беше случајот со мене). Дајте си време до третата епизода и ветувам дека ќе се заљубите во специфичноста на главниот лик, во играта со „4иот ѕид“, во контрастот на карактерите кои се навидум светлосни години разделени, но од време на време успеаваат да се разберат на теми како загуба на блиските, фамилијарни недоразбирања, потрага по дом и љубов и соочување со минатото. И баш во моментот кога ќе си помислите дека сцената станала романтична, нежна и предвидлива, секогаш ве очекува неочекуван кринџи момент кој ќе ве рассони, наежи и извади од такт. Некаде помеѓу хуморот, недокажаното и пасивната агресија, се сместуваат некои исторски вредни дијалози како оној за женската и машката болка, во веројатно најдобрата епизода од целата серија (2ра сезона, 3та епизода):
“Women are born with pain built in … period pain, sore boobs, childbirth. “[Men] have to seek it out … then they create wars, so they can feel things and touch each other, and when there aren’t any wars, they can play rugby.”
2.Phoebe Waller-Bridge е генијалка, а серијата е совршен начин да ја запознаете во својство на режисерка, сценаристка и главен лик. Fleabag е од оние дела кадешто се чувствува оргиналноста на еден човек кој стои зад главните елементи: режија, глума и сценарио. Сите глумци во серијата совршено се вклопуваат во своите ликови (за пример, ликот на новата жена на таткото на Fleabag, а бивша кума на фамилијата е специјално напишан за оскаровката Olivia Colman), но навистина потребен е генијален ум за створи толку изопачени, а истовремено симпатични ликови. Тоа важи особено за главниот лик, односно Fleabag. Ликот на кој никогаш не му го откривме името, е девојка која е заробена во загубата на својата најдобра другарка (за чија смрт се обвинува себеси), тотално е отуѓена од сите кои и биле блиски, а го користи сексот како механизам за справување со животните потешкотии. Нејзината индиферентност на почетокот оди до тој степен, што упорно се смирува и раскинува со истиот дечко, бидејќи знае дека кога ќе му раскине, тој од нервоза и го чисти станот. Сепак, начинот на кој ликот се развива пред нашите очи, безрезервната љубов која ја чувствува за сестра и (чиј развој го дочекуваме дури во втората сезона), непочитувањето на социјалните норми и правила и општиот куробол за сé околу неа, пропратен со една болна и трауматична осаменост и притаена хиперемотивсност, прави да се поисоветуваме со нејзините избори до крај и целсоно да се поврземе со нејзините реплики од типот: Sometimes I wonder if I’d still be a feminist if I had bigger tits.
Ликовите се уникатни, чукнати, повеќеслојни и пресмешни. Сите ликови се во некој момент одвратни, но и тогаш на некој човечен и разбирлив начин. Серијата оди во веќе прифатената насока на немање „добри“ наспроти „лоши“ ликови, но начинот на кој таа двостраност е претставена во оваа серија и колку промени може да доживее еден лик во 20тина минути е едноставно зачудувачки. Секој лик во Fleabag има причина и приказна. Тоа најмногу се гледа кога на неколку наврати се појави еден рандом лик, кој прв пат го видовме во својство на банкар кој ја одби Fleabag за кредит и ја нарече „курва“. Втор пат го видовме на некој чуден retreat за мажи кои имаат проблем со бес и навреди насочени единствено кон жени. Отогаш го гледаме на неколку наврати во серијата каде и помага на Fleabag во најапсурдни ситуации и на тој начин добивме некоја целосна слика за тој човек, кој дефинитивно не е важен за централната нарација, но е важен за градење на една коплексна општествена слика која допринесува кон развојот на главниот лик.
Секоја епизода ја надминува предходната, а текот на нарацијата често оди во неочекувани насоки. Со повеќето серии кога ќе ја пуштиш првата епизода или трејлерот, горе-доле можеш да знаеш што да очекуваш. Со Fleabag буквално врска немаш што гледаш и што ќе гледаш следно. Камерата и монтажата се особено смели и ја прават нарацијата повозбулива, а неколку наврати преку игра со монтажа се креира многу уникатен cliff hanger. Врските помеѓу ликовите се особено чудни: Fleabag и сестра и Клер, Клер и соругот, двете сестри и таткото, таткото и новата жена. Нема да навлегувам во детали по тоа прашање, бидејќи нивните врски на некој начин ја прават серијата, но кај секоја врска доживуваме неколку катарзични моменти, кои ни помагаат да ги разбереме траумите, фрустрациите и поврзувањето помеѓу луѓето, повторно спакувано во многу кратки дијалози, кои успеаваат да ни ја доближаат историјата на сите претставени врски.
Последно и особено важно: Свештеникот или Andrew Scott. Серијата е позната по тоа што е отворена кон зборување за секс кинкови, непријатни сексуални ситуации, бесцелен секс за една вечер, итн. Но ако треба да се издвои еден сегмент од серијата во тој поглед, тогаш тоа мора да биде генијално напишаниот и изглумениот лик на свештеникот, кој е љубовната и сексуалната опсесија на Fleabag (и веројатно на сите гледачи на втората сезона). Има неколку генијални сцени и реплики на овој лик кој се појавува во втората сезона и носи свежина на целата ситуација како летен туш. Од ладното „fuck you“ првата вечер кога се запознаваат, до дрското „клекни“ во исповедницата кога верувам нема човек на кој не му потекле лиги и сите топли џин-тоник ноќи помеѓу, ликот на невротичниот свештеник е тука за да нé потсети дека и Fleabag, колку и да е циник, мазохист и loner, сепак може да дозволи да биде сакана.
*Бонус причина: Во последната, особено емотивна сцена, на автобуската станицата на која седи Fleabag, со спреј пишува „Животе“, што на некој начин додава на тежина на сцената за секој слав што уживал во истата.
Серијата завршува со скромото мавтање на Fleabag кон камерата. Нема да добиеме повеќе од 2 сезони од оваа серија, но во меѓувреме можеме да гледаме бројни интервјуа со Phoebe Waller-Bridge за да си ја залечиме празнината која ја чувствува по крајот на Fleabag.
