Кога зборуваме за хуморот, неизбежно е да се зборува и за телото – особено кога се работи за хумор лице в лице или на сцена. Под ова мислам на користењето на телото за хумор низ гестикулации, имитирања, мимики, гримаси и разно разни други техники. Ова бара слободно движење на рацете, нозете, лицето и телото во целост. Потребна е слобода на телото којашто, нема да се изненадите, често не е присутна кај жените.
Имајќи предвид колку женското тело е објективизирано и осудувано – дали било вакво или онакво: дали е пристојно или непристојно облечено; дали е слабо или дебело; дали е во форма на круша или песочен часовник (???), а особено ако е ставено во центар на внимание, самосвесноста kaj жените за своето тело е многу поголема отколку кај мажите. Тоа резултира со контролирање на секој нареден потег, размислување за секое најмало замавнување и воопшто ограничување на движењето.
На пример, слободата да се креваат рацете премногу горе или премногу да се шират, носи ризик од истакнување на градите што скоро секогаш е непријатно за жените бидејќи води до непосакувани погледи и коментари. Или, поради премногу размавтувања и гестикулации би можеле да бидат критикувани како нападни и неженствени. Всушност, какво и да е, што и да направи, женското тело скоро секогаш само по себе е предмет што привлекува несакано внимание. И заради ваквото неслободно изразување, кое би требало да помогне во хуморот, може да добиеме некоја млака, наместо смешна, верзија и пропадната шега.
Во сличен контекст е и феноменот на убавото лице дури и кога правиме гримаси. Неретко сме сведоци на слики од познати жени кои би требало да прават смешни фаци, а пак изгледаат беспрекорно. Иако е неприродно и не знам како би функционирало во реалноста, едноставно, жената треба да изгледа убаво во секое време – а не да напаѓа со одвратни гримаси или искривено лице, дури ни по цена на доловување на шегата. Со тоа би била критикувана како непривлечна и од другите, но веројатно и од самата себе. Не е ни чудно што жените повеќе се шегуваат во женско друштво, отколку во присутво на мажи, според едно истражување од 20011. Ова исто така ја ограничува слободата на жените да го употребат телото (лицето) во својот хумор. Тие треба повеќе да размислуваат како ќе изгледаат, наместо да се фокусираат на пренесувањето на шегата.
Понатаму, освен самосвесност, како проблем се јавува и самодовербата. За изразување со помош на телото неопходна е самодоверба, како и задоволство од самото тело. Но, истото важи и тука – мажите се оние со поголема самодоверба. Ако го земеме предвид фактот дека стандардите за убавина на жената се многу поприсутни, но и построги – очекувано е поголем број на жени да не ги достигнуваат, а со тоа и да се помалку задоволни со себе. Ова до некаде поклопува и со проблемот за поголемата самосвесност на жените за своето тело. Во секој случај, и бројни истражувања укажуваат на пониската самодоверба кај жените во однос на своите тела. На пример, едно истражување, во кое биле испитани 239 адолесценти, покажало дека девојките достигнале значително повисоки резултати во незадоволство од сопственото тело – 80.8% изјавиле дека сакаат да ја променат големината на телото, наспроти 54,8% од момчињата. Друго истражување, покажало дека околу 40-50% од девојчињата пред адолесценција сакаат да бидат послаби, а во адолесценција тој процент се зголемува на 70%2.
Нашето тело е предмет на критика, непосакувани погледи и внимание, без разлика што и да правиме. Сигурно го знаете чувството на ранливост и изложеност: како да сте ставени под рефлектор и секој нареден чекор треба да го размислите трипати. Тоа ни го кочи телото, ни го ограничува слободното движење и изразување, кое е дел од хуморот, но и претставува посебен психички товар кој мажите го немаат. И, се разбира, кога светлата се свртени кон нас, не се дозволени грешки.
(Кон првиот дел од текстот)
