Малкумина денес знаат дека во 1988 во Британија билe донесени низа закони од конзервативната власт предводена од Маргарет Тачер со кои се забранува „промоција на хомосексуалноста“ од страна на локалните власти. Токму таа е позадината на филмот Тажната Џин каде што истоимената протагонистка e млада професорка по физичко образование во едно средно училиште во северниот дел на Англија и е неаутирана лезбејка. Филмот се занимава со чувствата на срам и страв со кои се соочува Џин како млада лезбејка која се наоѓа сред една активно хомофобична општествена и работна средина, која под капата на добро познатото да ги заштитиме децата, се обидува да ги збрише ЛГБТИ луѓето од јавната сфера.
Но, една од светлите точки на филмот е токму заедницата на квир жени на која припаѓа Џин и која служи како тежишна оска преку која таа се бори со ефектите на срам и чувството на неприпаѓање. Џин станува сосема поинаква навечер, кога се среќава со својата група пријателки во еден квир бар каде што играат билјард и пијат пиво, и каде што може на раат да се гушка и бакнува со својата девојка, Вив. Џин и Вив се прилично спротивни во начините на кои ја доживуваат својата сексуалност во јавност – Вив е отворена и отворено бунтовна, додека Џин е како срна пред фарови, како што и’ вели Вив во еден момент, постојано исплашена за своето работно место и репутација.
Како што тече филмот забележуваме како Џин е постојано растргнувана помеѓу два света – од една страна, оној на личната и колективна слобода отелотворен во убавата љубовна врска, страста, пријателството и квир заедницата – а од друга страна оној на хетеронормативното колективно морализирање кое резултира со интернализирана хомофобија.
Она што многу успешно го прави овој филм е начинот на кои ги отсликува тие толку доминанти чувства на срам и потиштеност кои неминовно се јавуваат кај квир луѓето кога се соочени со мрачната стварност на неприфаќањето. Но, исто така, филмот не паѓа во стапицата на стари тропи и стереотипи на квир филмови од минатото во кои протагонистката/ите завршуваат трагично на крај. Наместо тоа, се нагласува важноста на квир заедницата, која, како што се докажува низ време и време, умее да спасува животи – и на физичко, и на емоционално ниво, и да овозможува простор и слика за една возможна иднина, прифаќање, и достоинствен живот.
Пишува: Грација Атанасовска
