Интернетот одлучи дека сè што е кул и за пофалба им припаѓа на the girls, gays and theys и искрено, време беше. Девојките, гејовите и „тие“, особено обоените лица, се пионери на културата. Без разлика дали станува збор за фризури, музички или модни трендови што ќе ги воведе оваа група, тие веднаш се здиплени од самите трендсетери: прво се исмејувани, потоа присвоени, за на крајот да станат дел од мејнстрим културата. Како и да е, тука сакам да вклучам уште нешто што вреди да им се припише на овие предводници, кога станува збор за културата на забава. За жените и квир заедницата, ритуалниот момент на дотерување, излегување, пиење и танцување до доцна во ноќта е магичен, но истовремено овој чин е инхерентно абјектен.

Во нејзиниот семинален есеј „Моќта на ужасот: есеј за абјектот“ (1980), филозофката Јулија Кристева го обликува концептот на абјектноста како состојба на згрозеност, висцерална (инстинктивна) реакција на она што вознемирува. На базично ниво, абјектноста постои во реакциите на телесноста, особено кога има некаква емисија на внатрешни течности како повраќаница, измет, крв, или пак трупови и гнило месо. Но, Кристева го проширува концептот за абјектното, дефинирајќи го како „она што го вознемирува идентитетот, системот, редот. Она што не почитува граници, позиции, правила. Она помеѓу, двосмисленото, композитното“. Па така, абјектноста може да се појави и во социјален контекст, преку криминалот, вулгарноста и буквално сè она што ги нарушува границите на нашиот индивидуален идентитет и општествено ткиво. Иако абјектноста сама по себе не е ласкава, кога стигнува во рацете на жените и квир луѓето, може да прерасне во субверзивна моќ и агенс од кои се плашат останатите (читајте: конзервативните бели цис мажи).

Вовед во абјектноста ќе најдете во филмските студии кои го поврзуваат женското тело со абјектниот ужас и ги анализираат хорор филмовите во кои жените населуваат абјектни простори низ нивното патување и иницијација во сферата на „женските“ прашања. Филмот „Телото на Џенифер“ е нашироко цитиран како типичен пример, главно поради субверзивна поставеност на „секс симболот“ од 2000-тите Меган Фокс, која глуми гротескен демон кој јаде мажи откако ќе биде жртвувана во сцена која ужасно потсетува на силување. Мажите – односно младите момчиња – во публиката кои дотрчале за да зјапаат во телото на Фокс, си заминале од киното со чувство на нелагодност, воедно револтирани и разочарани од недоволната сексуализација на нејзиниот лик. Филмот доживеа целосен неуспех на бокс офисот поради лошиот маркетинг, што дополнително го зацврсти го неговото абјектно постоење иако вреди да се напомене дека денес филмот се смета за култен феминистички филм.

Оваа новооткриена почит кон телото на Џенифер може да ја објасни Јуксин (Вивијан) Вен, која посочува дека објективизираните женски тела „во рацете на жените уметници можат да послужат за да се растурат границите на родовите улоги и да се дестабилизираат традиционалните родови идентитети“. Кога со абјектот управуваат жените креатори, нивната нелагодна но искрена уметност ги предизвикува патријархалните ставови за идентитетот.

Понатаму, квир заедницата исто така има слоевито миното кое би ни помогнало во проучувањето на абјектноста. Во „СИДА и новото квир кино“, Моника Б. Перл ги опишува кризата со СИДА-та и ефектот на болеста врз телото на еден впечатливо абјектен начин: „Границите на телото во сферата на болеста веќе не се јасно демаркирани како што биле во минатото… Тој [вирусот] го онеспособува телото да прави разлика помеѓу себе и она што се наоѓа вон себе, она што е туѓо“. Болеста предизвикувала формирање на лезии на телото, со што ги потсетувала жртвите на внатрешната битка што ја водат, а на другите им давала до знаење дека тие се „нечисти“. Ако за нешто да стане абјектно, треба да биде отфрлено од општеството, тогаш кризата со СИДА, која била нашироко игнорирана од страна на американската влада до 1985 година – до јануари 1986 година, 51% од возрасните кои се заразиле со оваа болест починале – може да се класифицира како абјектна болест и општествена дамка. Иако СИДА-та ја покоси квир заедницата, таа беше признаена и оплакана во уметноста преку музиката и танцот во главно црнечката и њујоршката латино балска (ballroom) сцена. Зрачејќи убавина и достоинство, овие квир луѓе, претежно транс жени и геј мажи, ја краселе пистата со својот стремеж да најдат радост и да изградат заедница среде трагедијата. Оваа уметничка слобода им овозможи на квир луѓето да преживеат, да бидат чуени и да го возобноват агенсот врз своите тела.

Па каква врска има културата на забава со било што од ова? Културата на забава најпрво е во интеракција со најочигледната форма на абјектноста – секогаш има барем еден тоалет во клубот полн до врвот – но во поширока смисла, ќе сретнете пијани девојки како си ги држат косите додека повраќаат; си подаваат екстра тампони по долгата ноќ помината во потење и танцување. Ако го погледнеме ритуалот на излегување, абјектноста е расеана насекаде.

Видео-есеистката Маја (Broey Deschanel) зборува најабјектните филмски жанрови: хоророт, порното и „плачливките“ (weepies: chick flicks што ве тераат да плачете). Интересно е тоа што, во основата, овие жанрови се поврзани со жените, квир луѓето и нивните искачанки: сексапилот во нашите „аутфити“ и сензуалните танцови движења, солзите што ги пролеваме кога ќе испиеме пијачка или две повеќе и ќе заглавиме во тоа колку ги сакаме нашите пријатели или колку ја мразиме безобразната кучка на другиот крај на барот, а пред сè, стравот дека ќе бидеме нападнати.

Хоророт неизбежно стана дел од сцената на забавите: пукањето во 2016 година во ноќниот геј клуб „Пулс“ во Флорида ја потресе квир заедницата и останува второто најлошо масовно пукање во историјата на САД. На жените кои излегуваат да се забавуваат им се добро познати наративите пази-си-ја-пијачката и прашањата од типот на „А во што беше облечена?“ по пријавен сексуален напад и општото чувство на загрозеност со самото тоа што си излезена. 

Размислете за класични примери на баханалиски престапи (именувани по Бах, богот на виното и задоволството): Немирите во Стоунвол се случија пред истакнат и етаблиран геј бар по една ноќ помината во радост и танц, пркосејќи на хетеронормативните структури и со тоа почнувајќи револуција. Понатаму, поскорешно, озлогласениот „Бимбо самит“ во кој It-девојките Линдзи Лохан, Парис Хилтон и Бритни Спирс беа критикувани дека се забавуваат заедно, една по друга ноќ без престан, со што ѝ ја отворија вратата на мизогинијата во медиумите и јавноста.

Чинот на веселење и препуштање на нашата радост во нам блиска толпа, со музика создадена од нас, за нас, засекогаш ќе биде абјектен во очите на оние што нè презираат, не нè разбираат и се плашат од нас. Но, гордоста што ја наоѓаме во видливоста и славењето е она што ги прави слаби, а нè зајакнува нас и нашето чувство за заедница. Кршејќи ги границите на идентитетот за другите, постоејќи како абјектни сили на природата, иронично можеме да негуваме солидарност меѓу своите.

Извор: Polyesterzine