Ја мерам секоја Тага што ќе ја сретнам – Емили Дикинсон

Ја мерам секоја Тага што ќе ја сретнам

ЕМИЛИ ДИКИНСОН

 

Ја мерам секоја Tага што ќе ја сретнам

Со тесни, продорни, очи –

Се прашувам дали како Mојата тежи

Или Помала тешкотија носи.

 

Се прашувам дали Тие долго ја носат

Или само што се јавила таа –

Не можам да се сетам на Датумот Мој –

Се чини како болка стара.

 

Се прашувам дали живеењето боли –

И дали Тие треба да се трудат –

И дали – можат ли Тие да изберат помеѓу –

Не би било – да умрат –

 

Забележувам дека Некои – трпејќи долго –

На крајот, својата насмевка ја враќаат –

Како имитација на Светлина –

Што малку Сјај носи.

 

Се прашувам кога Годините ќе се насоберат –

Некои Илјадници – од таа Штета –

Што ги повреди рано – тој интервал

Би можел да им даде Утеха –

 

Или ќе продолжи да ги боли

Низ Векови одважени –

Просветлени до поголема Болка –

Инаква од Љубовта –

 

Натажените – се многу на број – ми рекле –

Од Причини разни –

Смртта – е само една – и доаѓа само еднаш –

И очите единствено ги празни –

 

Постои Тага на Празнина – и Студена Тага –

позната како “Очајување” –

Постои прогонство од вродени Очи –

во погледот на Роденото Бидување –

 

И иако можеби нема да го погодам видот –

Точно – сепак мене

Длабока Утеха ми дава

Во минливото Бреме –

 

Да се забележат кроевите – на Крстот –

И како најчесто се носат –

Се’ уште восхитена да претпоставам

Дека Некои – како моите се носат –

 

 

 

 

Оригинал: I measure every Grief I meet (561), Emily Dickinson