Песна

Еко-кожа – Филипа Сара Попова

Еко-кожа
ФИЛИПА САРА ПОПОВА

 

Телото ми е сува црвена глина,

а душата преписка

меѓу умрени богови. Сама,

како заспана риба

пливам наопачки

во пресушена река

барам плисок на море, а увото

ми се претвора во скршена школа

и сета жед во ѓубриште

и секој жубор во асфалт

 

Телото ми е сува црвена глина

која некогаш бдеела бујна вода. Сега,

си бдеам над мртвата јас

ги бладам сите чинки, ги следам сите обреди

се тријам до избледнување

се ѕверам во себе до исчезнување

Повторно ја свлеков кожата

ќе има ли нова овој пат?



Како да убиеш нешто живо – Евлин Н. Оха

Како да убиеш нешто живо

ЕВЛИН Н. ОХА

 

Занемари го,

Критикувај го в лице

Кажи му дека ја убива светлината

Го привлекува сиот шут

и ти додева со зелената боја

 

Постојано

Стврднувај го твоето срце

Потоа

Пресечи го што поблизу до коренот

 

Заборави го на една недела или месец

Врати се со секира

Расцепи го со еден удар

Вметни му камен

 

Да ја држи раната широко отворена

Три песни од Калиа Димитрова

Вечерва, од 20:00ч, во барот Бруталиск ќе биде промовирана поетската книга „Во хаосот радост“ на нашата уредничка, Калиа Димитрова. Разговорот со авторката ќе го води писателката Румена Бужаровска.

Уредничка на книгата „Во хаосот радост“ е Душица Лазова, а дизајнот е на Кристина Атанасова. По официјалниот дел од програмата ќе следи музичка селекција на Славчо Димитров.

„Во хаосот радост“ е втора поетска збирка на Калиа Димитрова, чија дебитантска книга „Вештерките денес“ излезе од печат во 2018, во издание на издавачката куќа Темплум.

Книгата ги истражува прашањата на генерацијата заглавена во просторот помеѓу растењето и стареењето, разместеноста, меланхолијата, амбивалентноста на бунтовната женскост, лудилото, но и тврдоглавата потрага по убавина, задоволство, страст за живот, континуитет, влечејќи смисла и сила токму од непомирливоста со зададените (наследените) правила.

Во продолжение, прочитајте три песни од новата поетска книга на Калиа.

 

длабоко во шумата

 

ме праша

 

како знаеш дека нема да те убијам?

 

колку смешно

колку смешно

колку смешно

 

женскиот живот што виси на конец

 

колку болно

колку болно

колку болно

 

од страв да се вратам сама, продолжив да одам

 

ти верувам

 

кажав во лага.

 

да се биде човек е драматично

 

Чисто за разонода, пред огледалото во ходникот,

го пробува својот среќен свечен фустан

и по којзнае кој пат ми раскажува за музичката матура,

за професорката Мадам Ничота која ставала кајсија на лицето

и не била за фамилија

и како ја пофалила кога ги заборавила нотите и продолжила да свири.

Материјалот на риги

– сино, бордо, бело

ѝ го крие искривеното тело.

 

Некаде среде поле олеандри близу јужната граница

лежат кармините и купачите на внука ѝ

која пробува да се состави во соба во непозната болница.

 

Телото може да се скрши во еден ден.

 

Бог знае зошто се облеков, кога да шетам гола

или едноставно да се убијам, па да продолжам со денот ми звучи попријатно.

 

Знаеш, да се биде човек е драматично,

невротично вели докторот. Умно кимам

и глумам дека ги држам сите конци, сепак,

би сакала уште шанси во ова нешто што го викаме живот.

 

А во мене живее мрачниот селски пат

и бујните маслинови дрвја, само право па десно

до крило психијатрија

ова е хорор-филм!

но факт е, не знам каде сум, ниту како се викам,

а мојот нежен човек кој ме држи за рака

сака да ме убие и скрие во маслинов лист.

 

Докторе, сте посакале ли некогаш да шетате

гол и постои ли апче

– сино, бордо, бело

што ќе ги стиши август и паничново тело?

 

гозба

 

Се собравме околу кружна дрвена маса

меланхолија, сув хумор, гозба.

Земи јаболче!

Ставам плодови во дланките на моите луѓе

како што некој одамна ги полнеше моите.

 

Колку нежна и тажна ноќ.

 

Во моите сништа, моите луѓе

се слободни и сити,

и раните по носните канали се само светкави сеќавања

од животот во градот во облаци, заедно со ситните бројчиња

на единствените писма што пристигнуваат во нашите ’рѓосани поштенски сандачиња.

Лежиме на меки, цветни килими,

пеперутки лазат по нашите задоволни тела.

 

Колку нежна и тажна ноќ.

 

Небото е меко како зрело пријателство.

Земи јаболче!

Ставам плодови во дланките на моите луѓе

како што некој одамна ги полнеше моите.

 

Да трчаме по Брегалница?

 

Уште малку ехо.

Уште малку восклик.

Уште малку допир.

До следниот брег.

До следниот ден.

 

Кој ќе се разбуди, ќе раскаже.

Справување – Одри Лорд

Справување
ОДРИ ЛОРД

 

Врне веќе пет дена

тече

светот е 

тркалезна локва

тмурна вода

каде мали острови

едвај почнуваат

да се справуваат

младо момче

во мојата градина

ја црпи водата

од својата цветна леа

кога го прашувам зошто

вели

младите семиња што не виделе сонце

забораваат

и лесно се дават.

Три песни од Ивана Јовановска

Вечерва, со почеток во 20 часот, во кафе-книжарницата „Буква“ ќе се одржи промоцијата на втората поетска книга на Ивана Јовановска – „Номадски затвори“ во издание на ПНВ Публикации.

Промоторка на книгата ќе биде Јулијана Величковска која во описот на книгата вели: „Ова е книга за растењето, за созревањето, за себепронаоѓањето додека се огледуваме во другиот, додека се огледуваме во сите парченца скршени внатрешни огледала. Мноштво слоеви и виорни патеки до себе, до центарот, до ново јадрено соединување“.

Во продолжение, прочитајте три песни од збирката:

 

номадски затвори 

 

тело си што себеси се пишува на сите јазици 

зашто твоите болка и љубов 

светот ги разбира со сите фонеми. 

патник си. 

и во скопје и во мадрид 

исто им се бунтуваш на номадските затвори. 

 

допир си. 

и со добар и со лош љубовник 

животот во тебе суди за деновите што си ги земаш. 

 

надеж си. 

ги спојуваш север и југ 

нова карта на светот создаваш.

 

и кога бегаш 

и кога чекаш

и кога не знаеш што си 

во мене утешно се влеваш.

 

 

нежноста 

 

ќе остане по нас 

како трага дека некогаш воопшто сме постоеле. 

како трага дека успеавме 

да станеме горди сопственици на својата ранливост. 

 

како мали нè учеа дека не можеме да ја исплашиме, 

таа ќе нè скокотка и ќе трепери околу нас

сѐ додека не ја прифатиме, 

така велеше мајка ми додека се плашев 

од првото скршено срце 

и подготвував бегства во мојата глава 

кои, сепак, не ме оддалечија од себе. 

 

и денес и утре 

таа секогаш ќе пристигнува како голем бран

што меко почива на нашите образи. 

 

таа станува нашата нова приспивна песна

сега, кога веќе не сме деца.

 

 

смислата на боите 

 

порано, за да заспијам мирно

сакав љубовник, поезија, го сакав градот.

 

сега, за да заспијам мирно 

сакам долго, долго да трчам 

да се борам со ситниот дождлив инает. 

да течам по улици. 

да се викам промена 

таа што не се менува и ме менува. 

стефановски е секогаш референца на овие копнежи,

а јас сум неуморна и млада 

додека го читам со нозете кренати високо над себе 

на скопска ледина, во рано лето. 

 

порано, се плашев да се повторувам, 

а сега знам зошто често пишувам за сонувањето.

зашто е најубавиот начин 

да си ги видам сите облаци во внатрешноста

и одново да почнам да бирам нова боја за себе.

 

порано сакав само сино, 

сега гледам виножита во другиот.

и сите бои ми добија смисла.


 

Јовановска студира на Катедрата за општа и компаративна книжевност на Филолошкиот факултет „Блаже Конески“ — Скопје. Авторка е на стихозбирката „На ракавот на градот“ (2021, ПНВ Публикации). Нејзините песни се често објавувани во периодиката, и преведени се на германски, на грчки и на англиски јазик. Член е на европската поетска платформа „Версополис“.

Торзо од воздух – Оушн Вуонг

Торзо од воздух

ОУШН ВУОНГ

 

Претпостави си го сменил животот

А телото е повеќе од само

 

Парче ноќ – запечатено

Со модринки. Претпостави си се разбудил

 

И си си ја нашол сенката заменета.

Со црн волк. Момчето, прекрасно

 

И заминато. Па наместо него, го земаш ножот

кон ѕидот. Сечиш та сечиш

 

Сѐ додека паричка од светлина не излезе

И погледнуваш конечно

 

Кон среќата. Окото

Се џари од спротива –

 

Во очекување.

Мит за преданоста – Луиз Глик

Мит за преданоста

ЛУИЗ ГЛИК

 

Кога Хад одлучил дека ја сака девојката

ѝ изградил земја-двојник,

сè било исто, до последната полјана,

но со додаток на еден кревет.

 

Сè било исто, вклучувајќи ја и светлината,

оти би било тешко за една млада девојка

да премине толку брзо од блескава светлина во целосен мрак.

 

Постепено, си мислеше, ќе ѝ ја приближува ноќта,

прво како сенки на треперливите лисја.

Потем месечината, па ѕвездите. А потем без месечина, без ѕвезди.

Нека се навикнува Персефона полека на тоа.

На крајот, си мислеше, ќе ѝ стане утешително.

 

Реплика на земјата

освен што тука има љубов.

Нели сите сакаат љубов?

 

Чекаше многу години,

градејќи свет, гледајќи ја

Персефона во полјаната.

Персефона, сака да мириса, да пробува.

Ако имаш еден вид на апетит, си мислеше,

ги имаш сите.

 

Нели сите сакаат да го почувствуваат

телото на љубената во ноќта, компасот, ѕвездата-водилка,

да го чујат тивкото дишење кое вели

јас сум жива, што исто значи

ти си жив, затоа што ме слушаш,

тука си со мене. И кога едниот се врти,

и другиот се врти—

 

Тоа го чувствуваше, господарот на темнината,

гледајќи во светот што

го изгради за Персефона. Никогаш не се сети

дека нема повеќе мириси тука, секако нема веќе јадење.

 

Вина? Ужас? Стравот на љубовта?

Овие работи не можеше да си ги замисли;

никој љубовник не си ги замислува.

 

Тој сонува, се прашува како да го нарече ова место.

Прво си помислува: Новиот пекол. Потоа: Градината.

На крајот, се одлучува да го именува

Девојчинството на Персефона.

 

Мека светлина се издигнува над рамната полјана,

позади креветот. Ја зема во рацете.

Сака да каже Те сакам, ништо не може да те повреди

 

но си мисли

ова е лага, па на крајот вели

ти си мртва, ништо не може да те повреди

што му изгледа

како еден поветувачки почеток, повистинит.

Не можеш да имаш сѐ – Барбара Рас

Не можеш да имаш сѐ

БАРБАРА РАС

 

Но можеш да го имаш дрвото со смокви и неговите дебели листови како кловновски раце

во зелени ракавици. Можеш да го имаш допирот на едно единаесетгодишно прсте

на твојот образ, кое те буди во еден наутро за да ти каже дека хрчакот се вратил.

Можеш да го имаш предењето на мачката и продорниот поглед

на црното куче, погледот што кажува: Да можев ќе ја каснев

секоја болка дур не побегне, за во август,

да го имаш август за себе, во изобилство. Можеш да имаш љубов,

иако честопати ќе биде таинствена, како белата пена

што се собира на врвот на тенџерето кога вариш грав

дур не сфатиш дека близнак на пената е крвта.

Можеш да ја имаш кожата помеѓу нечии нозе,

толку цврстa, како кукла. Можеш да го имаш животот на мислата,

повремено блескајќи во свештенички одежди, никогаш не признавајќи ситничавост,

никогаш не веднејќи се да го поткупиш намрштениот чувар кој ќе ти каже

дека сите патишта се стеснуваат на крајот.

Можеш да зборуваш странски јазик, понекогаш,

и тоа да значи нешто. Можеш да ја посетиш надгробната плоча

каде татко ти плачел слободно. Не можеш да ги вратиш мртвите,

ама можеш да ги имаш зборовите прости и заборави фатени за раце,

како да им е судено да завршат заедно. И можеш да бидеш благодарна 

за шминката,начинот на кој ти го бакнува лицето, полулуто, полузаборавено, благодарна 

за Моцарт, неговите бројни белешки што се тркаат до радоста, за крпите 

што ги впиваат капките од твојата чиста кожа, за подлабоката жед,

за маракујата, за сласта. Можеш да го имаш сонот,

сонот за Египет, коњите на Египет и ти како јаваш на врелиот песок.

Можеш да го имаш дедо ти седнат покрај тебе на креветот,

барем на кратко, можеш да имаш облаци и букви, скокање на

далечина, и индиска храна со жолт сос како изгрејсонце.

Не можеш да сметаш на милоста да те издвои од толпата,

но го имаш пријателот да те научи како високо да скокнеш,

како да се фрлиш преку шанкот, наназад,

додека не научиш за љубовта, за слаткото предавање,

тука се и малите морски полжави, автобусите што клекнуваат, замислените фарми

стварни како Африка. И кога зрелоста ќе те изневери,

сѐ уште ќе можеш да го повикаш споменот на црниот лебед на езерцето

од твоето детство, ‘ржаниот леб со путер и кикиритки и бананите

што баба ти скришно ти ги даваше додека другите спиеја.

Постои гласот што сѐ уште можеш да го повикаш кога сакаш, како оној на мајка ти,

што секогаш ќе шепоти, не можеш да имаш сѐ,

но го имаш ова.



луна парк – Калиа Димитрова

луна парк

КАЛИА ДИМИТРОВА

 

сонував:

хистерично се смеам

на количките за удирање

струјата еуфорично трепка

ко жижица на полноќ

уште еден жетон!

уште еден жетон!

додека бетонот околу рингот

не почне да се топи.

 

сонував:

се проѕевам

на панорамата

кралицата на паркот

крцка како нелакиран паркет

градот е проѕирен

таа не постои

надвор од овој сон.

 

сонував:

јадам пуканки

во возот кој јури

по врелите шини

низ тревата со мирис на пчели

има ли машиновозач

во лудава локомотива

која право-криво

ја скоси цела нива?

 

сонував:

стојам пред излезот

и не гледам квака.

сакам да излезам

но останувам пред врата.

дожд.

корозија.

луна.

Scroll to Top